Εσείς κι ε­μείς έ­χου­με τη λύ­ση

 

Σαν πο­λύ δεν κα­θί­σα­με με σταυ­ρω­μέ­να χέ­ρια; Σαν πο­λύ δεν τους α­φή­σα­με στην η­συ­χία τους; Τι πε­ρι­μέ­νου­με; Να βρει ο Σα­μα­ράς τα “δε­κα­ο­χτώ ση­μεία” του, που τα έ­χα­σε στο δρό­μο για το Βε­ρο­λί­νο, ή το Κου­βέ­λης τα “ι­σο­δύ­να­μά” του που α­κό­μα α­να­ζη­τού­νται;
Δεν γί­νε­ται να έ­χου­με άλ­λες αυ­τα­πά­τες. Όπου στα­θούν κι ό­που βρε­θούν οι εκ­πρό­σω­ποι της τρι­το­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης δια­λα­λούν την πε­μπτου­σία της πο­λι­τι­κής τους: πι­στή, κα­τά γράμ­μα, χω­ρίς κα­μιά πα­ρέκ­κλι­ση ε­φαρ­μο­γή των μνη­μο­νίων – των δύο που προ­η­γή­θη­καν και ό­ποιου άλ­λου χρεια­στεί. Αυ­τό εί­ναι το σύμ­βο­λο της πί­στεώς τους1.
Και αυ­τή τη φο­ρά, ό­πως και τις προ­η­γού­με­νες, ο­μνύουν ό­τι τα α­πάν­θρω­πα μέ­τρα που παίρ­νουν σε βά­ρος των λαϊκών τά­ξεων θα εί­ναι τα… τε­λευ­ταία. Κα­λύ­πτουν την ε­ξα­πά­τη­ση που ε­πι­χει­ρούν, με έ­να α­κό­μα με­γά­λο ψέ­μα. Το ο­ποίο, για να α­πο­κτή­σει ε­πί­φα­ση ε­γκυ­ρό­τη­τας, ε­πα­να­λαμ­βά­νε­ται στο κύ­ριο άρ­θρο της «Κα­θη­με­ρι­νής» (29-8-2012): «Πρέ­πει να κα­τα­στεί σα­φές ό­τι δεν θα υ­πάρ­ξει άλ­λος κύ­κλος αι­μα­τη­ρών πε­ρι­κο­πών σε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις»…
Την α­πά­ντη­ση στο πρω­το­σέ­λι­δο άρ­θρο της τη δί­νει η τε­λευ­ταία σε­λί­δα της ί­διας ε­φη­με­ρί­δας: «Η μνη­μο­νια­κή ρη­το­ρεία εκ­κρε­μεί σε πλή­ρη α­σά­φεια και ω­κε­α­νούς ψεύ­δους, πα­ρά τη φαι­δρή έ­παρ­ση πε­ρί σω­τη­ρίας της χώ­ρας. Οι πο­λι­τι­κά ά­σαρ­κες γε­νι­κο­λο­γίες και οι α­φό­ρη­τες κοι­νο­το­πίες συ­νι­στούν την κοι­νή ι­δε­ο­λο­γι­κή ταυ­τό­τη­τα των τριών κομ­μά­των της κυ­βερ­νη­τι­κής ε­ξου­σίας και την κοι­νή ταύ­τι­ση με το ψεύ­δος» ( Ζ. Ζή­κου, σελ. 26).
Το δια­πι­στώ­νουν πια οι πά­ντες ό­τι η ε­ξα­πά­τη­ση εί­ναι η κοι­νή κυ­βερ­νη­τι­κή πρα­κτι­κή. Εμείς θα πε­ρι­μέ­νου­με μεί­ζο­νες α­πο­δεί­ξεις, γραμ­μέ­νες για άλ­λη μια φο­ρά σαν βουρ­δου­λιές στην πλά­τη μας; Δεν έ­χου­με την πο­λυ­τέ­λεια άλ­λης μιας ε­ξα­πά­τη­σης, άλ­λης μιας α­να­μο­νής, άλ­λης μιας δο­κι­μής. Αυ­τή η δή­θεν τε­λευ­ταία κα­τα­βα­ρά­θρω­ση α­μοι­βών, συ­ντά­ξεων, δι­καιω­μά­των, ε­πι­πέ­δου ζωής, προσ­δο­κιών, ελ­πί­δων δεν πρέ­πει να πε­ρά­σει. Και μία εί­ναι η α­λή­θεια: μό­νο ε­μείς μπο­ρού­με να την α­πο­τρέ­ψου­με.
Να ε­ξη­γού­μα­στε: αυ­τό το πρώ­το πρό­σω­πο του πλη­θυ­ντι­κού α­ριθ­μού δεν υ­πο­νο­εί τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Τα πράγ­μα­τα εί­ναι τό­σο σκού­ρα που δεν θα έ­φτα­νε κα­νέ­νας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χω­ρίς τα κα­τ’ ε­πα­νά­λη­ψη και συ­νή­θεια θύ­μα­τα αυ­τής της ε­πί­θε­σης στους δρό­μους και τις πλα­τείες2. Κόμ­μα­τα, συν­δι­κά­τα, λαϊκές ορ­γα­νώ­σεις μπο­ρούν να βο­η­θή­σουν, να ορ­γα­νώ­σουν, να εκ­φρά­σουν, αλ­λά η αυ­το­πρό­σω­πη, σω­μα­τι­κή πα­ρου­σία ό­λων μας εί­ναι α­να­ντι­κα­τά­στα­τη. Κι ό­ταν λέ­με ό­λων, εν­νοού­με ό­λους: ε­μέ­να, ε­σέ­να, το φί­λο σου, το γεί­το­νά σου, το συ­νά­δελ­φό σου, τα παι­διά μας, τους γο­νείς μας, τους γνω­στούς μας και τους α­γνώ­στους μας.
Μό­νο ε­σέ­να, ε­μέ­να, ε­μάς φο­βού­νται κα­νέ­ναν άλ­λο: «Η βα­θιά ύ­φε­ση και η συ­να­κό­λου­θη υ­λι­κή α­πο­ψί­λω­ση του βίου ε­πι­σω­ρεύο­νται σαν προ­σχώ­σεις ε­ξαι­ρε­τι­κά ε­πι­βα­ρυ­ντι­κές σε έ­να κοι­νω­νι­κό σώ­μα του ο­ποίου πλέ­ον δεν γνω­ρί­ζου­με τις α­ντο­χές, το ό­ριο θραύ­σεως (…) Εί­ναι ά­γνω­στο πώς θα α­ντι­δρά­σει το πλή­θος, αυ­τό το α­πρό­βλε­πτο, βου­βό πλή­θος» («Κ» 29/8, σελ. 26). Όλα τα άλ­λα, τις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές μά­χες, τις τη­λε­ο­πτι­κές σκια­μα­χίες, μπο­ρούν να τα δια­χει­ρι­στούν. Τον κι­νη­το­ποιη­μέ­νο λαό δεν μπο­ρούν να φέ­ρουν βόλ­τα. Το λαό που α­παι­τεί ό­χι μό­νο να μην τον ε­ξα­πα­τούν με υ­πο­σχέ­σεις μιας χρή­σεως ή τρο­μο­κρα­τι­κά δι­λήμ­μα­τα στις ε­κλο­γές, αλ­λά να έ­χει και να εκ­φέ­ρει γνώ­μη κά­θε στιγ­μή που κρί­νε­ται το πα­ρόν και το μέλ­λον του, η ί­δια η ζωή του και η ζωή των παι­διών του. Το λαό που α­κό­μα και με τη βου­βή πα­ρου­σία τού α­πο­φα­σι­στι­κού βά­ρους του μπο­ρεί να κλεί­νει ή ν’ α­νοί­γει δρό­μους.
Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι ό­λοι έ­χου­με κου­ρα­στεί. Δύο χρό­νια στους δρό­μους, με δια­δη­λώ­σεις, πο­ρείες, συ­γκε­ντρώ­σεις, δια­μαρ­τυ­ρίες, συ­γκρού­σεις, χη­μι­κά, α­στυ­νο­μι­κή βία, συλ­λή­ψεις, “προ­σα­γω­γές”… Και το α­πο­κο­ρύ­φω­μα, μια ε­κλο­γι­κή μά­χη που φαι­νό­ταν ό­τι μπο­ρεί ο λαός να την κερ­δί­σει, πλην ό­μως την κέρ­δι­σαν οι τρεις σω­μα­το­φύ­λα­κες της πο­λι­τι­κής α­πά­της. Σε πολ­λούς υ­πάρ­χει μια πι­κρή γεύ­ση α­πο­γοή­τευ­σης. Εί­ναι ό­μως λό­γος για ν’ α­φή­σου­με ό­λους αυ­τούς να λε­η­λα­τούν τη ζωή μας;
Η στιγ­μή που ε­μείς θα νιώ­σου­με κου­ρα­σμέ­νοι κι ε­κεί­νοι θα το δουν, εί­ναι η στιγ­μή που θα ε­πι­χει­ρή­σουν να μας χει­ρα­γω­γή­σουν και πά­λι. Η στιγ­μή που θα μας νο­μί­σουν κου­ρα­σμέ­νους κι έ­τοι­μους να δε­χτού­με το τε­λειω­τι­κό χτύ­πη­μα, εί­ναι η κα­λύ­τε­ρη στιγ­μή για ν’ α­ντι­δρά­σου­με. Δια­λέ­γου­με και παίρ­νου­με.

Χ. Γεωρ­γού­λας

• Facebook
• Twitter
• Linkedin
• Pinterest

You Might Also Like

Κοινωνικά

« PREV

NEXT »