“Συντάξεις τέλος”. Τώρα όλοι βλέπουν την κόλαση, στο έγκλημα του PSI όμως, σιώπησαν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ – ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 2010.

Ποιός θα θυμάται τον εγκληματία Σημίτη το 2016;

Ποιός θα θυμάται τα αποθεματικά των ταμείων που εξαφανίστηκαν στο χρηματιστήριο;

Ποιός θα θυμάται τον Παπαδήμο που έδωσε την χαριστική βολή με το PSI ξεφορτώνοντας τα τοξικά ομόλογα της οικουμένης στα ασφαλιστικά ταμεία;

Ποιός θυμάται τα δάνεια – τσαμπουκά που έπαιρναν οι τράπεζες από τα ασφαλιστικά ταμεία σχεδόν άτοκα; Θα κληθούν να τα επιστρέψουν;

Τώρα θυμήθηκε η ΓΣΕΕ να κάνει μελέτη για το θέμα. Μέχρι χθες μόνον εμείς φωνάζαμε. Για κάθε βήμα, για κάθε σκάνδαλο αφού τα ασφαλιστικά ταμεια ήταν

ο κύριος στόχος.

Ξαναδιαβάστε λοιπόν το ντοκουμέντο που δημοσίευσε το Ολυμπία από τον Μάιο του 2010. Πολύ πριν το PSI.

Τότε οι κρατικοδίαιτοι εργατοπατέρες σιωπούσαν. Απλά πάχαιναν με τα αργύρια των πολιτικών και τραπεζικών απατεώνων.

Αυτά που δεν μας είπαν ποτέ: ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ – Γιατί υποδουλώθηκε η χώρα. Η μεγάλη μελέτη.

—για την ιστορία, διαβάστε τι ανακάλυψαν ΓΣΕΕ και ΙΝΕ. Χθες.

To 2015 είναι το τελευταίο έτος που διατηρείται η οριακή ισορροπία του ασφαλιστικού Από το 2016 αρχίζει η κατάρρευση .Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα μελέτης για τις «Επιπτώσεις της Γήρανσης του πληθυσμού στο Ασφαλιστικό Σύστημα της Ελλάδος 2013-2050»εκπονήθηκε από το ΙΝΕ/ ΓΣΕΕ για λογαριασμό της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ) που θα παρουσιαστεί συνοπτικά την άλλη εβδομάδα.

Σχεδόν 20 δισ. ευρώ κοστίζουν στο σύστημα η υψηλή ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί και η υψηλή εισφοροδιαφυγή ενώ πάνω από 12 δισ. ευρώ είναι τα χρέη του δημοσίου προς το σύστημα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την περίοδο των μνημονίων, οι περικοπές των κύριων και επικουρικών συντάξεων ανήλθαν συνολικά στο επίπεδο των 4,2 δισ. ευρώ. Μόνο για την περίοδο 2013-2014 οι περικοπές κύριων, επικουρικών συντάξεων, εφάπαξ και κοινωνικών επιδομάτων αντιστοιχούν στο 43% του συνολικού ποσού δημοσιονομικής λιτότητας, ήτοι 5,5 δισ. ευρώ από τα 11,6 δισ. ευρώ.

Σύμφωνα με την μελέτη “Επιπτώσεις της Γήρανσης του πληθυσμού στο Ασφαλιστικό Σύστημα της Ελλάδος 2013-2050″ που έγινε από τους επιστήμονες του ΙΝΕ/ ΓΣΕΕ για λογαριασμό της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ), το 2015 είναι το τελευταίο έτος κατά το οποίο το ασφαλιστικό διατηρείται σε οριακή ισορροπία.

Για τη διατήρηση της βιωσιμότητας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης απαιτούνται επιπλέον πόροι, ενώ μη συμβατικά μέτρα πολιτικής απαιτούνται και για τη μείωση της ανεργίας.

Σύμφωνα με τον Διευθυντή του ΙΝΕ, καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου, Σάββα Ρομπόλη, για να επιστρέψει η ανεργία στα επίπεδα του 2009, ακόμα και με το αισιόδοξο σενάριο για ρυθμούς ανάπτυξης 3,5%-4% θα χρειαστούν τουλάχιστον 20 χρόνια. Αυτό έχει δραματικές συνέπειες στο ασφαλιστικό. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι η αύξηση της ανεργίας και η μείωση των μισθών στερεί την κοινωνική ασφάλιση από πόρους της τάξης των 10,5 δισ. ευρώ.

Περί τα 8,5 δισ. ευρώ χάνονται από την εισφοροδιαφυγή, την αδήλωτη εργασία καθώς και από τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, ενώ στα 12 δισ. ευρώ εκτιμώνται οι οφειλές του κράτους προς τα ταμεία.

«Οι μισθωτοί έχουν χάσει 37 δισ. ευρώ, τα οποία επωφελήθηκαν κράτος και εργοδότες», είπε στον Alpha 989 ο επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, Σάββας Ρομπόλης.

Παράλληλα, έκανε λόγο για «μετασχηματισμό της εργασίας σε καταναγκασμό, αλλά και καταναγκαστική ανεργία. Αποδυναμώνεται η δραστηριότητα της εργασίας».

«Ούτε στις ΗΠΑ δεν είχαμε αυτή την ανεργία του 29% που προβλέπουμε. Δυστυχώς για εμάς, έχουμε επαληθευτεί και δεν χρειάζεται να αναθεωρούμε κάθε τρίμηνο όπως κάνει η τρόικα», πρόσθεσε.

Πάντως, εξέφρασε την αισιοδοξία ότι «αυτή η πορεία θα ανακοπεί».

Από το 2015 θα τεθεί σε λειτουργία το νέο μοντέλο κοινωνικής ασφάλισης με τρείς πυλώνες (κύρια σύνταξη υποβαθμισμένη, ατομικοί υποχρεωτικοί λογαριασμοί, επαγγελματικά ταμεία) με περιορισμό της κρατικής χρηματοδότησης (από 24,1% του ΑΕΠ σε 17,4% του ΑΕΠ το 2060) , μείωση των συνταξιοδοτικών δαπανών και επικράτηση της ιδιωτικοποιημένης ασφάλισης.

Έτσι, η επιδίωξη αυτή ελέγχου της αύξησης των συνταξιοδοτικών δαπανών στην Ελλάδα από τους δανειστές της χώρας , παράλληλα με την αύξηση κατά 70% του συνταξιοδοτικού πληθυσμού, σηματοδοτεί την προοπτική κατάρρευσης του επιπέδου των συνταξιοδοτικών παροχών (κύριων, επικουρικών, κοινωνικών επιδομάτων, εφάπαξ, κλπ) και γενικότερα των κοινωνικών υπηρεσιών (μείωση κατά 35% των δημόσιων δαπανών υγείας 2010-2012), ως συμβολή στη μείωση των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων και στον περιορισμών της απόκλισης του λόγου δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ

Σε αυτό το σκηνικό πρέπει να προστεθεί η μείωση της κρατικής δαπάνης από 24,1% του ΑΕΠ το 2015 σε 17,4% του ΑΕΠ το 2060. Κατά το ίδιο διάστημα αναμένεται αύξηση του πληθυσμού που θα συνταξιοδοτηθεί κατά 70% λόγω του δημογραφικού.

Κι αν οι συνταξιούχοι έχουν ήδη συνεισφέρει με περικοπές στις συντάξεις τους, και οι μισθωτοί έχουν χάσει σύμφωνα με την μελέτη, 37 δισ. ευρώ.

Και πληρώνουν ακόμη και σήμερα. Εκτιμάται ότι το 50% των εργαζομένων δεν πληρώνεται κάθε μήνα, αλλά αντιμετωπίζει καθυστέρηση στη μισθοδοσία του.

Οι καθυστερήσεις στις πληρωμές, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του το ΙΝΕ ΓΣΕΕ, φτάνουν έως και τους 12 μήνες. Τα μεγαλύτερα προβλήματα παρατηρούνται στους κλάδους του τουρισμού, της φύλαξης (υπηρεσίες security), της διαφήμισης, του κινηματογράφου, του ιματισμού και της οδικής βοήθειας.

Στις διαπιστώσεις του Ινστιτούτου, υπάρχει και η αναφορά για εργαζόμενους, οι οποίοι ενώ στα «χαρτιά» φαίνεται ότι έχουν προσληφθεί υπό καθεστώς μερικής απασχόλησης, δουλεύουν κανονικά οκτάωρο, ίσως και παραπάνω. Το στοιχείο αυτό επιβεβαιώνεται και από την Επιθεώρηση Εργασίας, καθώς παρατηρείται το φαινόμενο της αύξησης των προσλήψεων με όρους μερικής απασχόλησης.

ΠΠ

Πως να φύγουμε απο το ευρώ

Του Φρεντερίκ Λορντόν. Πολλοί, εδικά στην Αριστερά, συνεχίζουν να πιστεύουν ότι το ευρώ θα αλλάξει. Ότι από το σημερινό ευρώ της λιτότητας θα μεταβούμε επιτέλους σε ένα επιτέλους ανακαινισμένο ευρώ, ένα ευρώ προοδευτικό και κοινωνικό. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.

Θα αρκούσε να αναφέρουμε ως πρώτο λόγο την απουσία οποιουδήποτε πολιτικού μοχλού στο κλειδωμένο θεσμικό οικοδόμημα της παρούσας ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης. Αυτή η αδυναμία προκύπτει όμως από ένα πολύ ισχυρότερο επιχείρημα που διατυπώνεται από τον ακόλουθο συλλογισμό.

Πρώτη προκείμενη πρόταση: το σημερινό ευρώ βασίζεται σε ένα οικοδόμημα που έχει ως συνέπεια, και μάλιστα ως στόχο, την πλήρη ικανοποίηση των απαιτήσεων των κεφαλαικών αγορών και την οργάνωση της κυριαρχίας τους επί των ευρωπαϊκών οικονομικών πολιτικών.

Δεύτερη προκείμενη πρόταση: κάθε σχέδιο ουσιαστικού μετασχηματισμού του ευρώ ισοδυναμεί αυτόματα με σχέδιο εξάρθρωσης της ισχύος των χρηματιστηριακών αγορών και αποβολής των διεθνών επενδυτών από το επίπεδο όπου διαμορφώνονται οι κρατικές πολιτικές.

Τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι τα εξής:

1. Οι αγορές δεν θα επιτρέψουν ποτέ την απρόσκοπτη διαμόρφωση κάτω από τα μάτια τους ενός σχεδίου ξεκάθαρος στόχος του οποίου θα ήταν η αφαίρεση της πειθαρχικής ισχύος που διαθέτουν σήμερα.

2. Μόλις ένα τέτοιο σχέδιο αρχίσει να αποκτά κάποια πολιτική υπόσταση και πιθανότητα εφαρμογής θα προσκρούσει σε ένα κερδοσκοπικό ξέσπασμα και σε μια οξύτατη κρίση στις αγορές που θα εκμηδενίσουν τους χρόνους που απαιτούνται για την διαμόρφωση ενός εναλλακτικού νομισματικού οικοδομήματος. Αυτή η κρίση μοναδική διέξοδο έχει την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα.

Η Αριστερά που συνεχίζει να πιστεύει στο καλό ευρώ δεν έχει λοιπόν άλλη επιλογή από την παρατεταμένη ανημπόρια ή από την έλευση αυτού ακριβώς που θέλει να αποφύγει (την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα) μόλις το σχέδιο της θα αρχίσει να αποκτά σοβαρό ειδικό βάρος. Θα πρέπει όμως να συνεννοηθούμε εδώ για το τι σημαίνει «Αριστερά»: σίγουρα όχι το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που δεν διατηρεί με την Αριστερά παρά μόνο σχέσεις λεκτικής αδράνειας ούτε την αδιαφοροποίητη μάζα του ευρωπαϊσμού που, σιωπηρή ή σαγηνευμένη εδώ και δύο δεκαετίες, μόλις ανακαλύπτει τα τρωτά του υλοποιημένου αντικείμενου του πόθου της και συνειδητοποιεί έντρομη ότι αυτό ενδέχεται να διαλυθεί στα εξόν συνετέθη.

Αλλά μια τόσο μακρόχρονη περίοδος διανοητικής επανάπαυσης δεν αναπληρώνεται στιγμιαία. Γι αυτό και με τη γλύκα ενός εγερτήριου εν τω μέσω της νυκτός άνοιξε ο διαγωνισμός των λύσεων ύστατης καταφυγής, σε ένα κλίμα ελαφρού πανικού και πλήρους έλλειψης προετοιμασίας. Στην πραγματικότητα οι φτωχές ιδέες στις οποίες ο ευρωπαϊσμός έχει εναποθέσει τις τελευταίες του ελπίδες δεν είναι παρά λέξεις κενές περιεχομένου: «ευρωομόλογα», «οικονομική διακυβέρνηση», ή, πολύ περισσότερο, το«δημοκρατικό άλμα» που πρεσβεύουν η Άγγελλα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ – ήδη ακούγεται η Ωδή της Χαράς. Πρόκειται για επίπλαστες λύσεις που προβάλλει μια επίφαση σκέψης βιτρίνας η οποία αρνούμενη να αμφισβητήσει οτιδήποτε αδυνατεί να καταλάβει το παραμικρό. Ίσως εξάλλου να πρόκειται περισσότερο για αποδοχή παρά για κατανόηση. Αποδοχής των ειδικών χαρακτηριστικών του ευρωπαϊκού οικοδομήματος ως γιγαντιαίας επιχείρησης πολιτικής απόσπασης.

Απόσπασης τίνος πράγματος όμως; Τίποτε λιγότερο από την λαϊκή κυριαρχία. Η «δεξιά της αριστεράς», όλως τυχαίως κατά κόρον ευρωπαϊστική, χαρακτηρίζεται μεταξύ άλλων από το εξής: τα αυτιά της ματώνουν μόλις ακούει τη λέξη μόλις ακούει τη λέξη «κυριαρχία», την οποία υποτιμητικά μετατρέπει σε έναν «ισμό» τον «κυριαρχισμό». Όλως περιέργως, δεν περνάει ούτε στιγμή από το μυαλό αυτής της «αριστεράς» ότι η «κυριαρχία» νοούμενη ως λαϊκή κυριαρχία δεν είναι παρά το άλλο όνομα της ίδιας της δημοκρατίας. Να σημαίνει άραγε αυτό ότι όταν μιλούν για «δημοκρατία» αυτοί οι «αριστεροί» έχουν κατά νου κάτι εντελώς διαφορετικό;

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ακούσια ομολογία μέσω της οποίας η άρνηση της κυριαρχίας οδηγεί στην άρνηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Η «εθνική αναδίπλωση» γίνεται τότε ο όρος-σκιάχτρο που στοχεύει στην απόκρυψη αυτής της απουσίας δημοκρατίας. Γίνεται πολύς θόρυβος για το 25% στο οποίο έχει φθάσει το ακροδεξιό γαλλικό Εθνικό Μέτωπο στις δημοσκοπήσεις χωρίς όμως να τίθεται το ερώτημα αν αυτό το πράγματι τρομακτικό ποσοστό έχει κάποια σχέση, και μάλιστα πολύ στενή, με την διάλυση της κυριαρχίας. Οχι με την έννοια μιας μυστικιστικής έξαρσης του έθνους αλλά με την έννοια της δυνατότητας των λαών να αποφασίζουν με κυρίαρχο τρόπο για τη μοίρα τους.

Τι απομένει αλήθεια από μια τέτοια δυνατότητα σε ένα οικοδόμημα που έχει συνειδητά επιλέξει την καταστατική εξουδετέρωση των οικονομικών πολιτικών (νομισματικών και δημοσιονομικών) μέσω της υπαγωγής τους σε αυτόματους κανόνες που καθορίζονται από τις καταστατικές ευρωπαϊκές συνθήκες; Οι υπερασπιστές του σχεδίου ευρωσυντάγματος του 2005 έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν ότι το βασικό επιχείρημα όσων αντιπάλων τους αφορούσε το τρίτο μέρος, που αποτελούσε μεν επανάληψη του κεκτημένου των συνθηκών του Μάαστριχτ (1992), του Αμστερνταμ (1997) και της Νίκαιας (2001) αλλά που επιβεβαίωνε μέσω όλων αυτών των επαναλήψεων το εγγενές σκάνδαλο που αποτελεί η απόσπαση των κρατικών πολιτικών από το βασικό κριτήριο της δημοκρατίας: το αίτημα της διαρκούς δυνατότητας επανεξέτασης και αντιστροφής της απόφασης.

Γιατί δεν υπάρχει βεβαίως τίποτε προς επανεξέταση, ούτε καν προς συζήτηση, όταν έχει εδραιωθεί η επιλογή του καθορισμού των πάντων από ακατάλυτες συνθήκες. Νομισματική πολιτική, χειρισμός των δημοσιονομικών εργαλείων, ύψος του δημόσιου χρέους, τρόποι αναχρηματοδότησης των ελλειμμάτων, όλοι αυτοί οι μοχλοί είναι χαραγμένοι στο μάρμαρο των ευρωπαϊκών συνθηκών. Πως θα μπορούσε να συζητηθεί ο στόχος του επιθυμητού ποσοστού πληθωρισμού όταν αυτός έχει εκχωρηθεί σε μια ανεξάρτητη και ξεκομμένη από τα πάντα κεντρική τράπεζα; Πως μπορούμε να αποφασίσουμε για την δημοσιονομική πολιτική όταν ο δομικός ισοσκελισμός των προϋπολογισμών είναι προκαθορισμένος (ο «χρυσούς κανόνας») και όταν το τρέχον ισοζύγιό τους υπάγεται επίσης σε ένα προκαθορισμένο πλαφόν; Πως να αποφασιστεί μια άρνηση αποπληρωμής δημόσιου χρέους όταν τα κράτη δεν μπορούν να χρηματοδοτούνται παρά μόνο στις κεφαλαιακές αγορές;

Ελλείψει οποιασδήποτε απάντησης σε αυτά τα ερωτήματα, ή μάλλον λόγω της υπόρρητης κατάφασης σε αυτήν την καταστατικά θεμελιωμένη πραγματικότητα, οι πενιχρές ευρεσιτεχνίες των διαγωνισμών ευρωπαϊσμού είναι καταδικασμένες να παραβλέπουν το κεντρικό πρόβλημα.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς ποιό θα μπορούσε υπό αυτές τις συνθήκες να είναι το νόημα της «οικονομικής διακυβέρνησης» της ευρωζώνης όταν δεν υπάρχει πλέον τίποτε για το οποίο δύναται να αποφασίσει μια τέτοια διακυβέρνηση. Όταν όλα δηλαδή τα ζητήματα έχουν αποσπασθεί από το πεδίο της απόφασηςκαι εγκλωβιστεί εντός των συνθηκών. Όσο για τα ευρωομόλογα, υπό την επίφαση ενός μεγάλου άλματος σε ότι αφορά την χρηματοπιστωτική τους επιτήδευση, δεν έχουν καμιά από τις ιδιότητες που τους αποδίδουν οι εμπνευστές τους. Η Γερμανία, που ωφελείται από τα χαμηλότερα επιτόκια όταν δανείζεται στις αγορές, έχει πλήρη συνείδηση του κόστους που θα επωμιστεί αν συνυπογράψει το παραμικρό με τους μπατίρηδες του Νότου. Ακόμη και αν, στο όνομα της αναγκαίας προώθησης του «ευρωπαϊκού ιδεώδους», δεχόταν να το πληρώσει σίγουρα θα απαιτούσε ως αντάλλαγμα για τη δέσμευσή της υπέρ της χρηματοπιστωτικής ενοποίησης την επιπλέον δρακόντεια επιτήρηση και ανάμιξη στις εθνικές οικονομικές πολιτικές, ακριβώς όπως έπραξε μέσω των ευρωπαϊκών συνθηκών όταν αποφασίστηκε η ένταξη σε μια ενιαία νομισματική ζώνη.

ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ ΜΕ ΠΑΘΟΣ

Για να το πούμε διαφορετικά, αντί να επανορθώσουν κατ'ελάχιστον έστω τις πολιτικές παθογένειες του σημερινού οικοδομήματος, τα ευρωομόλογα θα τις όξυναν αντίθετα σε πρωτοφανή βαθμό. Ποιός μπορεί να φανταστεί προς στιγμήν έστω ότι η Γερμανία θα δεχθεί να ενταχθεί στον μηχανισμό αλληλεγγύης ενός αμοιβαιοποιημένου χρέους, που θα την ανάγκαζε να πληρώνει αυτόματα κάθε φορά που θα χρεοκοπούσε κάποια χώρα μέλος, χωρίς να απαιτήσει, μέσω μιας ενισχυμένης Κομισιόν, ένα δικαίωμα διαρκούς και δρακόντειας εποπτείας του κάθε «εταίρου», συνοδευόμενου από καθεστώς κηδεμονίας σε περίπτωση μη-συμμόρφωσης; Η σκλήρυνση των δεσμεύσεων που επιβάλλει ο αυτόματος πιλότος των συνθηκών και οι μορφές γενικευμένης «τροϊκανοποίησης» (κράτη υπό κηδεμονία της Κομισιόν, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ) είναι το μόνο δυνατό αναμενόμενο αποτέλεσμα των ευρωομολόγων. Με άλλα λόγια μια επιδείνωση της πολιτικής κρίσης στην οποία βυθίζεται ήδη η Ευρώπη...

Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, η Γερμανία είναι αυτή που βρίσκεται στη ρίζα της γενικευμένης άρνησης της κυριαρχίας, την οποία θεωρεί ως τη μόνη αποδεκτή λύση όταν πρόκειται να μοιραστεί έναν οικονομικό και κυρίως ένα νομισματικό χώρο με άλλους. Για τους οποίους θεωρεί ότι οποιαδήποτε άσκηση κυριαρχίας εκ μέρους τους μόνο επιβλαβής μπορεί να είναι. Κατά συνέπεια επιβάλλεται γενικευμένη εξουδετέρωση. Ενεργή μένει μόνο... η γερμανική κυριαρχία, που μεταφέρεται αυτούσια στους οικονομικούς και νομισματικούς ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Οι κραυγές τρόμου που ακούγονται κάθε φορά που ασκείται κριτική στην Γερμανία έχουν καταντήσει τόσο στερεότυπες που μας μαθαίνουν εν τέλει περισσότερα για αυτούς που τις βγάζουν παρά για το αντικείμενο στο οποίο αναφέρονται. Όπως με τις αντεστραμμένες μορφές ρατσισμού, που νομίζουν ότι μπορούν να καλυφθούν οι ίδιες επιδεικνύοντας τις φιλίες τους με μια υπερβολή που τις καθιστά αναξιόπιστες, έτσι και το γερμανικό ζήτημα ενδέχεται να ταλανίζει περισσότερο αυτούς που διακηρύσσουν αυθόρμητα τον φιλογερμανισμό τους.

Η αντικειμενική ανάλυση των σύνθετων δομικών καταστάσεων, της ιστορικής κληρονομιάς και των σχέσεων ανάμεσα σε χώρες που καλούνται να ενταχθούν σε μια κάπως προχωρημένη μορφή ολοκλήρωσης μπορεί να αναπτυχθεί μόνο τηρώντας ίσες αποστάσεις τόσο από τον φιλο- όσο και από τον αντι-γερμανισμό, που δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για την κατανόηση του προβλήματος. Στην προκείμενη περίπτωση, μόνο κάποιος που φοράει με πάθος παρωπίδες μπορεί να μη βλέπει ότι η Γερμανία έχει δημιουργήσει μια δοξασία γύρω από το νόμισμα, το οποίο έχει αναχθεί σε ζήτημα τέτοιας ύψιστης σημασίας που οποιαδήποτε παραχώρηση το αφορά είναι απλά αδιανόητη. Η Γερμανία δέχθηκε μεν να μπει στο κοινό νόμισμα αλλά μόνο υπό τον απαράβατο όρο να μπορεί να του επιβάλλει την δική της αρχιτεκτονική που δεν είναι άλλη από αυτήν του γερμανικού μάρκου.

Το ότι η Γερμανία εμφορείται από μια λανθασμένη πεποίθηση – ότι ο υπερπληθωρισμός του 1923 ευθύνεται για την άνοδο του ναζισμού και όχι η μεγάλη ύφεση του 1931 – δεν έχει καμία σημασία. Το πιστεύει και δρα αναλόγως. Κανείς δεν μπορεί να της προσάψει ότι έχει την ιστορία που έχει ή ότι έχει ενστερνιστεί τις αφηγήσεις που αυτή διαμόρφωσε. Κανείς δεν μπορεί να τις προσάψει ότι έχει μια ιδιαίτερη αντίληψη περί νομισματικής τάξης και ότι αρνείται να μπει σε κάποια ζώνη που αφίσταται από αυτήν. Αλλά σίγουρα μπορεί κάποιος να προσάψει στο Βερολίνο ότι επιβάλλει τις έμμονες ιδέες του σε όλους τους άλλους! Και όσο είναι νόμιμο για τη Γερμανία να συνεχίσει να πορεύεται στο δρόμο των νομισματικών εμμονών της άλλο τόσο είναι για τους υπόλοιπους να μη θέλουν να την ακολουθήσουν. Ιδιαίτερα όταν αυτές οι νομισματικές αντιλήψεις δεν συνάδουν με τις οικονομικές και κοινωνικές δομών αυτών των χωρών και όταν, επί του προκειμένου, οδηγούν ορισμένες εξ΄αυτών στον όλεθρο.

Ορισμένα κράτη-μέλη έχουν πράγματι ανάγκη να υποτιμήσουν το νόμισμά τους, άλλα έχουν ανάγκη απόμεγαλύτερα ελλείμματα, άλλα να αρνηθούν να αποπληρώσουν μέρος του χρέους τους, άλλα χρειάζονται πληθωρισμό. Και κυρίως όλοι έχουν ανάγκη αυτά τα θέματα να αποτελέσουν αντικείμενο δημοκρατικής απόφασης! Αλλά οι γερμανικές αντιλήψεις, παγιοποιημένες μέσω των ευρωπαϊκών συνθηκών, απαγορεύουν κάτι τέτοιο.

Κατ' ευφημισμόν θα λέγαμε ότι δεν συντρέχει λόγος να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στο «δημοκρατικό άλμα» που προτείνουν ο Ολάντ και η Μέρκελ. Η επανεκκίνηση ενός σχεδίου ομοσπονδιακής Ευρώπης παραμένει ούτως ή άλλως εξαιρετικά ασαφής όσο δεν έχει ξεκαθαριστεί το περιεχόμενό του και οι όροι της πραγματοποίησής του. Θα χρειαστεί πρώτα να μας εξηγήσουν οι οπαδοί της ομοσπονδιακής λύσης πως θα μπορούσε να συντελεστεί το θαύμα χάριν του οποίου η Γερμανία θα αποδεχόταν την επαναφορά στο πεδίο της δημοκρατικής απόφασης όλων των ζητημάτων που με μεθοδικότητα έχει αποκλείσει. Θα πρέπει επίσης να εξηγήσουν αν μια ομοσπονδοποίηση που θα απαγορεύει καταστατικά την συζήτηση τέτοιων θεμάτων θα συνεχίσει γι αυτούς να θεωρείται «δημοκρατικό άλμα».

Προς χάριν αυτού του διανοητικού πειράματος, ας δεχθούμε όμως ότι παίρνει σάρκα και οστά η ιδέα μιας ομοσπονδιακής δημοκρατικής Ευρώπης, με νομοθετική εξουσία αντάξια αυτού του ονόματος, με άνω και κάτω Βουλή φυσικά και πλήρεις αρμοδιότητες, εκλεγμένης μέσω καθολικής ψηφοφορίας όπως εξ'άλλου και η εκτελεστική εξουσία (αν και η μορφή που δύναται αυτή να αποκτήσει παραμένει ακαθόριστη). Το ερώτημα που τίθεται τότε σε όσους ονειρεύνονται να «αλλάξουν την Ευρώπη για να υπερβούν την κρίση» είναι το εξής: φαντάζονται ότι η Γερμανία θα υπακούσει στην αρχή της πλειοψηφίας σε περίπτωση που η κυρίαρχη Ευρωβουλή αποφασίσει να θέσει υπό τον έλεγχό της την ΕΚΤ, να χρηματοδοτεί σε ρευστότητα τα κράτη ή να καταργήσει το όριο που επιβάλλεται στα ελλείμματα των εθνικών προϋπολογισμών; Και για να δώσουμε γενική ισχύ στο επιχείρημα, ας προσθέσουμε ότι η απάντηση, αρνητική εννοείται, θα ήταν η ίδια (αν μη τι άλλο το ευχόμαστε!) αν η ίδια αρχή της πλειοψηφίας επέβαλλε στη Γαλλία την ιδιωτικοποίηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Αλήθεια ποιός ξέρει τι θα είχαμε ακούσει αν η Γαλλία είχε επιβάλλει στην υπόλοιπη Ευρώπη την δική της αντίληψη περί κοινωνικής ασφάλισης, όπως έκανε η Γερμανία με το νόμισμα, και μάλιστα αν το είχε επιβάλλει με τελεσιγραφικό τρόπο...

Θα πρέπει λοιπόν οι υποστηρικτές της ομοσπονδοποίησης να συνειδητοποιήσουν ότι οι τυπικοί ορισμοί της δημοκρατίας είναι ανεπαρκείς και ότι δεν νοείται ζωντανή δημοκρατία χωρίς το υπόβαθρο των συλλογικών δεσμών που είναι απαραίτητοι για να δεχθούν οι μειοψηφίες να υπακούσουν στις πλειοψηφίες. Γιατί εν τέλει αυτό είναι η δημοκρατία: η από κοινού απόφαση και η αρχή της πλειοψηφίας. Αλλά αυτό είναι που είναι ανίκανοι να δουν οι ανώτατοι αξιωματούχοι και οικονομολόγοι, που στερούνται κάθε πολιτικής παιδείας και που αποτελούν παρ' όλα αυτά τον κύριο όγκο των πολιτικών ταγών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Και αυτή η ανεπάρκεια είναι που παράγει τα θεσμικά τερατουργήματα που αρνούνται την αρχή της κυριαρχίας όπως το «δημοκρατικό άλμα». Ένα άλμα που αγνοεί ότι η δημοκρατία προϋποθέτει ένα αίσθημα του συνανήκειν, και ότι η διαμόρφωση ενός τέτοιου αισθήματος σε ένα πολυεθνικό πλαίσιο είναι μια δύσκολη υπόθεση.

Η ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Αντίθετα, ας το θυμίσουμε, η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα ανταποκρίνεται σε όλες τις απαιτήσεις που αναφέραμε προηγουμένως και παραμένει τεχνικά εφικτή εάν συνοδεύεται από όλα τα αναγκαία ad hoc μέτρα, ειδικότερα από τον έλεγχο στην κίνηση των κεφαλαίων. Δεν μπορούμε ωστόσο να εγκαταλείψουμε εντελώς την ιδέα ότι κάτι πρέπει να γίνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Όχι ένα ενιαίο νόμισμα, εφόσον αυτό προϋποθέτει μια εντελώς ανέφικτη προς το παρόν αυθεντική πολιτική ένωση. Αλλά ένα κοινό νόμισμα, αυτό χρήζει μελέτης. Πολύ περισσότερο δε που τα επιχειρήματα υπέρ μιας μορφής συνεργασίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο παραμένουν, αρκεί βέβαια τα μειονεκτήματα να μην είναι περισσότερα από τα προτερήματα.

Ο ισολογισμός μπορεί να γίνει θετικός αν αντί για ένα ενιαίο νόμισμα σκεφτούμε ένα κοινό νόμισμα, δηλαδή ένα ευρώ με εθνικούς αντιπροσώπους: ένα ευρώ-φράγκο, ένα ευρώ-πετσέτα κλπ. Αυτές οι εθνικές εκδοχές ευρώ δεν είναι απ'ευθείας μετατρέψιμες σε ξένα νομίσματα (δηλαδή σε δολλάρια, γιουάν κλπ.), ούτε μεταξύ τους. Ολες οι μετατρεψιμότητες, εσωτερικές και εξωτερικές, γίνονται δια μέσου μιας νέας ΕΚΤ, που είναι ένα είδος συναλλαγματικού γραφείου αλλά που δεν χαράζει σε τίποτε την νομισματική πολιτική. Αυτή είναι υπόθεση των εθνικών κεντρικών τραπεζών και οι κυβερνήσεις θα έχουν κάθε ευχέρεια να αποφασίσουν εάν αυτές θα λειτουργούν υπό τον έλεγχό τους ή όχι.

Η εξωτερική μετατρεψιμόμητα, που αφορά μόνο το ευρώ, θα διεξάγεται κατά τον συνηθισμένο τρόπο στις διεθνείς συναλλαγματικές αγορές, άρα με κυμαινόμενες ισοτιμίες, αλλά μέσω της (νέας) ΕΚΤ, που θα έχει το αποκλειστικό δικαίωμα παρέμβασης εκ μέρους όλων των ευρωπαϊκών φορέων (δημόσιων και ιδιωτικών). Αντίθετα η εσωτερική ισοτιμία, αυτή που αφορά τις τιμές των εθνικών αντιπροσώπων του ευρώ, θα γίνεται μόνο εντός ΕΚΤ, και με σταθερές ισοτιμίες, που θα αποφασίζονται με πολιτικούς όρους.

Μπορούμε κατ'αυτόν τον τρόπο να ξεφορτωθούμε τις εσωτερικές συναλλαγματικές αγορές, που αποτελούσαν εστίες χρόνιων νομισματικών κρίσεων την εποχή του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος και να προστατευθούμε από τις μη-ευρωπαϊκές συναλλαγματικές αγορές χάρη στο νέο ευρώ. Σ'αυτή τη διπλή ιδιότητα έγκειται η δύναμη του κοινού νομίσματος.

Τώρα που η φαντασίωση περί «αυτόματης» σύγλισης των ευρωπαϊκών οικονομιών έχει παρέλθει, ξέρουμε ότι ορισμένες οικονομίες έχουν ανάγκη να υποτιμήσουν το νόμισμά τους, ειδικά σε στις συνθήκες της παρούσας κρίσης! Το σύστημα εσωτερικής μετατρεψιμότητας του κοινού νομίσματος έχει το τεράστιο πλεονέκτημα να επιτρέπει τέτοιου είδους υποτιμήσεις, αλλά με συντεταγμένο τρόπο. Η εμπειρία των δεκαετιών του '80 και του '90 έδειξε καθαρά ότι συντεταγμένες συναλλαγματικές προσαρμογές είναι αδύνατες σε ένα περιβάλλον ανεξέλεγκτων χρηματιστικών αγορών. Η εσωτερική ρύθμιση μιας ευρωπαϊκής οικονομικής ζώνης απαλλαγμένης από το βαρίδι των συναλλαγματικών αγορών καθιστά τις υποτιμήσεις διαδικασίες εντελώς πολιτικού χαρακτήρα, στις οποίες αποφασιστικό λόγο έχουν οι διακρατικές διαπραγματεύσεις για τις ισοτιμίες.

Και αυτό δεν αφορά μόνο τις υποτιμήσεις. Το όλο σύστημα θα μπορούσε να διαμορφωθεί κατά το πρότυπο του International Clearing Union που είχε προτείνει ο Κέϋνς το 1944 και που, πέραν της δυνατότητας υποτίμησης που παρείχε στις χώρες με σημαντικά εξωτερικά ελλείματα, προέβλεπε επίσης τον εξαναγκασμό σε ανατίμηση των χωρών με μεγάλα πλεονάσματα. Σε ένα τέτοιο σύστημα, που θα επέβαλλε βαθμιαίες ανατιμήσεις σε περίπτωση που μια χώρα υπερβαίνει ένα πλαφόν σε πλεόνασμα (ας πούμε αρχικά 4% και κατόπιν 6% του ΑΕΠ), η Γερμανία θα είχε εξαναγκασθεί εδώ και πολύ καιρό να ανατιμήσει το ευρω-μάρκο της, στηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη ζήτηση εντός της ζώνης ευρώ και συμβάλλοντας στην μείωση των εσωτερικών της ανισορροπιών. Τέτοιοι κανόνες συναλλαγματικής προσαρμογής θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων την προβλέψιμη έλλειψη καλής θέλησης των πλεονασματικών χωρών.

Η νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία βγάζει κραυγές περί «αναποτελεσματικότητας» και «πληθωρισμού» μόλις ακούει τη λέξη «υποτίμηση». Σε ότι αφορά την «αναποτελεσματικότητα» δε θα λέγαμε ότι το επιχείρημα διακρίνεται από κάποια συνεκτικότητα. Διότι αυτό το οποίο προτείνει είναι επίσης υποτίμηση, μόνο που αντί για εξωτερική υποτίμηση στις συναλλαγματικές αγορές έχουμε την «εσωτερική υποτίμηση», με τη μείωση των μισθών και την ανεργία που πιέζει καθοδικά τους μισθούς. Με άλλα λόγια «δομική» προσαρμογή αντί για αναπροσαρμογή των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Εαν έφευγαν πρώτοι αυτοί από την ευρωζώνη για να τραβήξουν έναν χωριστό δρόμο, οι Γερμανοί θα διαπίστωναν γρήγορα ότι μια δεκαετία καθήλωσης των μισθών ακυρώνεται από δύο μέρες ανατίμησης του νέου μάρκου στις συναλλαγματικές αγορές...

Οσο για τον πληθωρισμό, που υποτίθεται ότι καθιστά την πρώτη προσαρμογή προτιμότερη από τη δεύτερη, πρόκειται για αστείο σε μια περίοδο όπου η πραγματική απειλή είναι μάλλον ο υφεσιακός αποπληθωρισμός (η γενική πτώση των τιμών), που είναι τουλάχιστον εξίσου επικίνδυνος και που απαιτεί έναν ελεγχόμενο πληθωρισμό, μεταξύ άλλων για να μειώσει το πραγματικό βάρος του χρέους.

Υπάρχει περίπτωση η επιβάρυνση του εξωτερικού χρέους λόγω της υποτίμησης του νομίσματος να υπερβεί την ελάφρυνση του πραγματικού χρέους που επιφέρει ο πληθωρισμός; Μια υποτίμηση κατά 10% έναντι του δολλάριου μεταφράζεται αυτόματα σε επιβάρυνση κατά 10% ενός χρέους σε δολλάρια. Ομως, όπως απέδειξε ο Ζακ Σαπίρ, το 85% του γαλλικού δημόσιου χρέους υπόκειται στο γαλλικό δίκαιο και μετατρέπεται σε μια τέτοια περίπτωση σε ίσο χρέος σε ευρω-φράγκο. Αρα σε τίποτε δεν επηρεάζεται το ύψος του από μια υποτίμηση.

Σε κάθε περίπτωση, το επίδικο ενός κοινού νομίσματος υπερβαίνει κατά πολύ την απλή αποκατάσταση της δυνατότητας υποτίμησης. Ακόμη και αν αυτή αποτελεί, ειδικά σ'αυτήν την περίοδο, μια ζωτική ελευθερία, σίγουρα δεν είναι η απόλυτη λύση. Η έξοδος από το σημερινό ευρώ δεν είναι τόσο θέμα μακροοικονομίας – αν και σίγουρα είναι και αυτό! – όσο θέμα συμμόρφωσης στην κατηγορηματική προσταγή της δημοκρατίας που ακούει στο όνομα «λαϊκή κυριαρχία».

Εφόσον οι όροι μιας τέτοιας λαϊκής κυριαρχίας στο επίπεδο ενός υπερεθνικού αισθήματος του συνανήκειν απέχουν ακόμη πολύ από το να εκπληρωθούν, ο ρεαλισμός προστάζει μετριοπάθεια στην «ευρωπαϊκή φιλοδοξία» χωρίς αυτό να σημαίνει την πλήρη εγκατάλειψή της. Θα μπορούσε για παράδειγμα να συνεχιστεί στα επίπεδα εκτός οικονομίας – αυτό απαντά ειδικότερα στο επιχείρημα περί «εθνικής αναδίπλωσης». Οσο για το οικονομικό επίπεδο, το θέμα είναι με ποιούς πρέπει να συνεχισθεί. Σίγουρα όχι με 18 ή με 27 χώρες – μεγέθη τέτοιας τάξεως μάλλον φαντάζουν ως εγγύηση για το χειρότερο ενδεχόμενο! Καθοριστική σημασία έχουν οι αντικειμενικές σχέσεις συμβατότητας, οι οποίες προϋποθέτουν μια μίνιμουμ ομοιογένεια τρόπων ζωής (στο επίπεδο ενός κοινωνικού μοντέλου, μιας περιβαλλοντικής πολιτικής κλπ) και μια προϋπάρχουσα συμφωνία σε ότι αφορά τις βασικές αρχές της οικονομικής πολιτικής.

Τέτοιου τύπου συγκλίσεις δεν μπορούν, σε μια πρώτη φάση, παρά να αφορούν έναν περιορισμένο αριθμό κρατών. Και δεν είναι λανθασμένη η ιδέα ότι μπορούν να αποτιμηθούν με βάση κριτήρια σύγκλισης, αλλά όχι σαν αυτά της συνθήκης του Μάαστριχτ...

Εαν πρόκειται π.χ. για τη συγκρότηση μιας ενιαίας αγοράς ως μέρους του κοινού νομίσματος που αναλύσαμε προηγουμένως, τότε σ'αυτήν δεν μπορούν να ενταχθούν παρά μόνο οικονομίες με παρόμοια οικονομικά και παραγωγικά μοντέλα και, κατά συνέπεια, κοντινές συντεταγμένες κόστους παραγωγής. Σε μια νέα οικονομική και νομισματική Ευρώπη αυτού του τύπου δεν θα μπορούν να γίνουν δεκτές παρά χώρες με βασικό μισθό όχι χαμηλότερο από το 75% (ή κάποιο όριο αυτής της τάξεως) του μέσου όρου των μισθών των υπόλοιπων χωρών.

Μια τέτοια επανίδρυση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος θα αποτελέσει και ευκαιρία να ξεμπερδέψουμε οριστικά με τα παραληρήματα της νομισματικής ορθοδοξίας, της γενικευμένης «δομικής προσαρμογής» και της παθολογίες του «ανόθευτου ανταγωνισμού» που τόσο καλά ταιριάζει με όλες τις κοινωνικές και περιβαλοντικές δομικές στρεβλώσεις και που στην πραγματικότητα αποσκοπεί στην ακόμη πιο βίαιη επέκτασή τους.

ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑΤΟΣ

Σ'αυτό το σημείο πρέπει να επανέλθουμε στον αρχικό μας συλλογισμό: η ιδέα της μετάβασης από το σημερινό σε ένα αναμορφωμένο και προοδευτικό ευρώ αποτελεί ονειροφαντασία. Εάν είναι όντως προοδευτικό, οι παντοδύναμες σήμερα χρηματοπιστωτικές αγορές δεν θα επιτρέψουν εξ'αντικειμένου την δημιουργία του. Η επιλογή είναι λοιπόν η ακόλουθη: είτε η οριστική βύθιση σε ένα νεοφιλελεύθερο ευρώ οριακά τροποποιημένο με δεύτερης διαλογής ευρήματα τύπου «οικονομική διακυβέρνηση» ή ευρωομόλογα, δηλαδή έμπλαστρα που δεν αλλάζουν στο παραμικρό τη βαθύτερη λογική της «αντιδημοκρατικής απόσπασης». Είτε η μετωπική σύγκρουση με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Μια σύγκρουση από την οποία το κεφάλαιο θα βγει σίγουρα νικητής αλλά θα χάσει με αυτόν τον τρόπο τα πάντα γιατί η νίκη του θα καταστρέψει το ευρώ και θα δημιουργήσει τους όρους μιας ανοικοδόμησης από την οποία οι αγορές θα έχουν αυτή τη φορά αποκλειστεί!

Είναι πάντως βέβαιο ότι αυτή η αναγκαστική επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, που θα εισπραχθεί ως αποτυχία, θα έχει ανασχετικά πολιτικά αποτελέσματα που θα βαραίνουν για μια ολόκληρη περίοδο σε κάθε σχέδιο ευρωπαϊκής ανασύνταξης. Γι αυτό και η προοπτική μιας ανασύνταξης εξαρτάται σε κρίσιμο βαθμό από τον τρόπο με τον οποίο βγαίνουμε από το ευρώ. Το στοίχημα ενός «κοινού νομίσματος» όπως το σκιαγραφήσαμε παραπάνω είναι αναγκαίο για να υπάρξουν διαθέσιμες εφεδρείες για μια ευρωπαϊκή επανεκκίνηση μετά την περίοδο επιστροφής στα εθνικά νομίσματα. Ενα πολιτικό σχέδιο κοινό με τέτοιο ορίζοντα που θα προωθείται από έναν αριθμό ευρωπαϊκών χωρών μπορεί να δώσει στη σύγκρουση με τις χρηματοπιστωτικές αγορές μια διέξοδο που θα υπερβαίνει την άνευ περαιτέτω προοπτικής επιστροφή στα εθνικά νομίσματα. Εφόσον λοιπόν δεν μπορούμε να αποφύγουμε την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, ο τρόπος με τον οποίο θα επιστρέψουμε σ'αυτά καθορίζει και τη δυνατότητα μιας μελλοντικής υπέρβασής τους.

Σε κάθε περίπτωση, εκτός και αν υπερισχύσει η οριστική νάρκωση εντός του αντικοινωνικού ευρώ, η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα είναι αναπόφευκτη. Αποτελεί την τιμωρία μιας οικοδόμησης ανίκανης να μετεξελιχθεί διότι έχει καταργήσει κάθε περιθώριο κίνησης και ελευθερίας. Τα καταναγκαστικά οικοδομήματα δεν μπορούν παρά να αντιστέκονται στις πιέσεις όσο αυτές παραμένουν εντός κάποιων ορίων. Τους είναι αδύνατο όμως να προσαρμοστούν σ'αυτές.

Ο αντίλογος του ευρωπαϊσμού σε όλα αυτά είναι ότι η αγαπημένη του Ευρώπη κάνει συνεχώς προόδους.Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθεροποίησης, Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθεροποίησης, εξαγορά δημόσιου χρέους από την ΕΚΤ, τραπεζική ενοποίηση: ιδού κατακτήσεις με υψηλό κόστος αλλά πάντως υπαρκτές! Δυστυχώς, όπως ήταν αναμενόμενο, καμμιά δεν θέτει υπό αίρεση την καρδιά του οικοδομήματος, αυτόν τον σκληρό πυρήνα από τον οποίο απορρέουν όλες οι υφεσιακές και αντιδημοκρατικές πτυχές: οικονομικές πολιτικές υπό την ομηρεία των χρηματοπιστωτικών αγορών, ανεξάρτητη ΕΚΤ, αντιπληθωριστική εμμονή, αυτόματη προσαρμογή των ελλειμάτων, άρνηση της νομισματικής τους χρηματοδότησης.

Αυτές οι «κατακτήσεις» είναι λοιπόν περιφερειακής σημασίας, βουλώματα που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν όσο και όπως μπορούν τις καταστροφικές συνέπειες της αδιάκοπης λειτουργίας μιας ερμητικά σφραγισμένης γρανιτένιας «καρδιάς». Αντιμετώπιζοντας με μπαλώματα τις συνέπειες χωρίς να ανατρέχει στις αιτίες, η Ευρώπη εμμένει στη συνέχιση της πορείας της. Ανεπίδεκτη οποιασδήποτε ουσιαστικής αναθεώρησης, δεν έχει καν συνείδηση ότι η ρήξη είναι η μοναδική προοπτική που έχει μπροστά της.

Πολλοί, εδικά στην Αριστερά, συνεχίζουν να πιστεύουν ότι το ευρώ θα αλλάξει. Ότι από το σημερινό ευρώ της λιτότητας θα μεταβούμε επιτέλους σε ένα επιτέλους ανακαινισμένο ευρώ, ένα ευρώ προοδευτικό και κοινωνικό. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Θα αρκούσε να αναφέρουμε ως πρώτο λόγο την απουσία οποιουδήποτε πολιτικού μοχλού στο κλειδωμένο θεσμικό οικοδόμημα της παρούσας ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης. Αυτή η αδυναμία προκύπτει όμως από ένα πολύ ισχυρότερο επιχείρημα που διατυπώνεται από τον ακόλουθο συλλογισμό

Μετάφραση Στάθης Κουβελάκης από τη Monde Diplomatic

toxwni

Του κατάσχεσαν 1,60 ευρώ από την τράπεζα για χρέος στην εφορία! (Εγγραφο)

Μία είδηση που κάνει από χθες το γύρο του διαδικτύου -και όχι μόνο- αποκαλύπτει την ανυπαρξία του ελληνικού κράτους σε όλο της το μεγαλείο!

Τράπεζα άδειασε τον λογαριασμό καταθέτη που χρωστούσε στην εφορία. Μέχρι εδώ καλά. Διαβάστε όμως και παρακάτω...

Στο έγγραφο ντοκουμέντο που θα δείτε, η τράπεζα εξηγεί τον λόγο της κατάσχεσης

Ιδιαίτερη αίσθηση προκαλεί το χρηματικό ποσό που... έκανε φτερά από τον λογαριασμό...

Αναφερόμαστε σε αναγκαστική κατάσχεση εις χείρας τρίτου του… ιλιγγιώδους ποσού του 1,60 ευρώ!

Ο κάτοικος της πόλης έχει ένα χρέος στην εφορία περίπου 150 ευρώ.

Κάποια στιγμή, στο λογαριασμό βρέθηκε το ποσό 1,6 ευρώ και η τράπεζα θεώρησε ότι πρέπει να προχωρήσει σε αναγκαστική κατάσχεση, όπως φαίνεται και στο σχετικό έγγραφο.

Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που μία τράπεζα παρακρατεί χρήματα από τραπεζικό λογαριασμό, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, το ποσό που κατασχέθηκε είναι πραγματικά για… γέλια!

Κανονικά τα δρομολόγια από το λιμάνι του Πειραιά

Κανονικά διεξάγονται από το απόγευμα της Τετάρτης τα δρομολόγια των πλοίων από το λιμάνι του Πειραιά, λόγω βελτίωσης των καιρικών συνθηκών και σταδιακής εξασθένησης των ανέμων.

Ωστόσο σε ισχύ παραμένει η απαγόρευση απόπλου από το λιμάνι της Ραφήνας και του Λαυρίου.

Όσοι πρόκειται να ταξιδέψουν, πριν από την αναχώρησή τους, καλό είναι να επικοινωνούν με τα κατά τόπους λιμεναρχεία και τα ταξιδιωτικά πρακτορεία.

ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ βρε αχάριστοι και πλεονέκτες συνέλληνες!

Ζούμε σε μια ονειρική χώρα, στην οποία (κατά δηλώσεις κάποιου) «λεφτά υπάρχουν», κατά τις δηλώσεις κάποιου άλλου, «μαζί τα φάγαμε» (απόδειξη δηλαδή ότι υπάρχουν η υπήρχαν για να μπορέσουμε να τα φάμε μαζί), κατά δηλώσεις κάποιου τρίτου, «δεν υπάρχει υπερβολική φορολογία» (πολύ σωστά, υπάρχει κανονική κλοπή, κανονική αρπαγή και οι ΚΛΕΦΤΕΣ συνεχίζουν το σωτήριο έργο τους ανενόχλητοι), επίσης κατά δηλώσεις κάποιου, η χώρα βρίσκεται σε «τροχιά ανάπτυξης» (με λίγα λόγια, χαμένη κάπου στο αχανές διάστημα), και για να μην μακρηγορώ, κατά τα λεγόμενα ΟΛΩΝ αυτών, αλλά και πολλών άλλων, η χώρα, έχει λέει «πρωτογενές πλεόνασμα»…..

Πσσσσσ!!!!!!!!!!

Ωραίο πραμα!

Το λες, και γεμίζει το στόμα σου, σα να τρως σοκολάτα να πω; (για να μη πω τίποτα άλλο και λυσσάξουν τα κομματόσκυλα περισσότερο).

ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ.

Ναι ρε παιδια, η κυβέρνηση (εντάξει μη γελάτε) για ΠΡΩΤΗ φορά σε αυτή τη χώρα λέει ΑΛΗΘΕΙΑ.

ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ βρε αχάριστοι και πλεονέκτες συνέλληνες!

ΕΧΟΥΜΕ πλεόνασμα ΑΝΕΡΓΙΑΣ.

ΕΧΟΥΜΕ πλεόνασμα ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΩΝ.

ΕΧΟΥΜΕ πλεόνασμα ΧΑΡΑΤΣΙΩΝ.

ΕΧΟΥΜΕ πλεόνασμα ΧΑΜΕΝΗΣ ΥΓΕΙΑΣ.

ΕΧΟΥΜΕ πλεόνασμα ΧΑΜΕΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

ΕΧΟΥΜΕ πλεόνασμα ΞΕΠΟΥΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

ΕΧΟΥΜΕ πλεόνασμα ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑΣ.

Να μην συνεχίσω.

Γρήγορα γρήγορα, σας ανάφερα ΜΟΝΟ επτά από τα … εκατοντάδες είδη «πλεονάσματος» που εξασφάλισαν για τη «σωτηρία» της χώρας οι κυβερνώντες, και τα μεγάλα αφεντικά από Ευρώπη μεριά!

Ζούμε δηλαδή, στη χώρα του… ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΟΣ.

Τα έχουμε όλα μπόλικα ρε παιδί μου, σπίτια, αυτοκίνητα, υγεία, κάποια ψίχουλα (όσοι πλέον ανήκουν στη σπάνια αυτή κατηγορία) σε τραπεζικό λογαριασμό, έχουμε από δυο και τρεις δουλειές ο καθένας, έχουμε…. ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ…

Αυτά βλέπουν και οι «εξαποδώ» και λένε στους δικούς μας το γνωστό (αλλά κρυφό κατά τα άλλα) «πάρτε τα ΟΛΑ, τα θέλουμε για ΕΜΑΣ».

Και αφού υπάρχει «πλεόνασμα» στο λαό, έρχονται να το ξελαφρώσουν, να μας βγάλουν από τον κόπο να σκεφτούμε ΤΙ να κάνουμε αυτά που μας περισσεύουν.

Μας ξελαφρώνουν γενικώς και δεν πρόκειται να σταματήσουν παρά μόνο όταν δεν θα έχει μείνει ΚΑΝΕΙΣ όρθιος, όταν ΤΙΠΟΤΑ πλέον δε θα ανήκει σε κανέναν.

ΕΧΟΥΜΕ πλεόνασμα πατριώτες, σε όλα, μόνο που δεν ξέρω από υπομονή τι μας έμεινε.

Το λέω αυτό, γιατί τελευταία βλέπω πολλούς με «γυαλισμένο» μάτι, και σκέφτομαι ότι αυτό είδαν και οι κυβερνώντες και λαμβάνουν «μέτρα προστασίας».

ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΟΡΓΗΣ, και η οργή αυτή, κάπως θα ξεσπάσει και μάλιστα σύντομα όπως δείχνουν τα πράγματα.

Βασίλης Τσούγκαρης

πηγη
 

Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τον σημερινό ελληνικό πολιτισμό;

Ίσως πολλοί να αισθάνονται υπερήφανοι για τον σημερινό πολιτισμό μας και ειδικότερα για τη δημοκρατία μας, για τους νόμους μας και γενικότερα το νομικό μας σύστημα. Κάνουν όμως λάθος. Τίποτα από αυτά δεν είναι ελληνικό. Είναι όλα εισαγόμενα.

Κατ’ αρχήν ο υπέρτατος νόμος του κράτους, δηλαδή  το Σύνταγμα είναι ξενόφερτο. Αντιγράφει το αγγλοσαξωνικό ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα. Εισάγει την αντιπροσωπευτική ολιγαρχική δημοκρατία που λειτουργεί στην ουσία μόνο μεταξύ των κομματικών ελίτ. Το σύστημα αυτό είναι παντελώς άσχετο και ακατάλληλο για την ελληνική φιλελεύθερη νοοτροπία και τον πόθο για δημοκρατική συμμετοχή των Ελλήνων στη λήψη αποφάσεων. Το ισχύον Σύνταγμα είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της κλειστής κάστας του πολιτικού προσωπικού και δεν αφορά τον λαό, ο οποίος όμως υφίσταται τις συνέπειες. Ο λαός δεν συμμετείχε στην κατάρτισή του, ούτε μπορεί να προκαλέσει ή να συμμετάσχει στην αναθεώρησή του.

Έπειτα ο βασικότερος νόμος μας, ο Αστικός Κώδικας που ρυθμίζει τις ιδιωτικές σχέσεις μεταξύ των πολιτών είναι στην ουσία ο Γερμανικός. Ο εμπορικός Νόμος επίσης είναι ο Γαλλικός. Ο ποινικός κώδικας στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ο Γερμανικός. Ως σύστημα Δημόσιας Διοίκησης έχει εισαχθεί το Γαλλικό διοικητικό σύστημα. Είναι πολυάριθμοι οι εισαγόμενοι νόμοι που ρυθμίζουν τη ζωή μας και δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περαιτέρω. Ολόκληρο αυτό το εισαχθέν σύστημα δικαίου έχει ως στόχο την αυτονομία από την κοινωνία, την απόλυτη προστασία και ατιμωρησία της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας, ενώ τις συνέπειες τις πληρώνουν πάντα οι απλοί πολίτες.

Τι λέμε λοιπόν τώρα; Είμαστε υπερήφανοι για τον σημερινό ελληνικό πολιτισμό μας και κυρίως τον νομικό μας πολιτισμό; Είναι δικός μας πολιτισμός αυτός;

Πέτρος Χασάπης

Nα αποτελειώσουμε τα ανεπάγγελτα πολιτικά ταγάρια της μεταπολίτευσης και να πάρουμε πίσω την Ελλάδα

Από τον Βασίλη Μπόνιο

Επιτέλους, η νέα γενιά των Ελλήνων, τα παιδιά του διαδικτύου, λένε όχι στα ανεπάγγελτα, αριστερά και δεξιά πολιτικά ταγάρια, που κυριάρχησαν στην διάρκεια της μεταπολίτευσης πουλώντας ιδεολογία και κουραφέξαλα.

Τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης της GPO που δείχνει όλα τα κόμματα να κάνουν βουτιά προς τα κάτω είναι η απάντηση των νέων πολιτών οι οποίοι καταδικάζουν τις πολιτικές συμμορίες της μεταπολίτευσης.

Κανένα από τα σημερινά υπάρχοντα κόμματα- από την αριστερά ως τους φασίστες- δεν έχουν θέση στην Ελλάδα του αύριο. Είναι στο χέρι μας να αναδείξουμε στην κεντρική πολιτική σκηνή κανονικούς ανθρώπους οι οποίοι να έχουν δουλέψει στην ζωή τους και κυρίως να μην είναι αριστερές και δεξιές σκατόφατσες που κουβαλάνε πάνω τους όλη την σήψη της μεταπολίτευσης.

Πιο αιμοβόρα θηρία από την τρόικα είναι οι ξιπασμένοι Έλληνες πολιτικοί και η πιο αιματοβαμμένη γιάφκα τρομοκρατών είναι η Βουλή της πλ. Συντάγματος.

Αυτά τα ανεπάγγελτα πολιτικά λαμόγια τα οποία βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με τα επιχειρηματικά συμφέροντα αλλά και τους μηντιάρχες της μεταπολίτευσης αφού λεηλάτησαν την χώρα, την παρέδωσαν στη συνέχεια στην Τρόικα με ένα και μόνο στόχο: Nα φτωχοποιήσουν ακόμη περισσότερο τους πολίτες, να βάλουν σε κάθε σπίτι κι ένα μαγκάλι έτσι ώστε στη συνέχεια να δουλεύουμε όλοι για 150 ευρώ το μήνα.

Αυτό το τέλειο πείραμα έρχονται να επιβραβεύσουν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης με 1, 2, 3 και πολλά ΑΑΑ. Όσο πιο μπιρ παρά θα επενδύουν σε μια ισοπεδωμένη, πλην πανέμορφη χώρα, τόσο περισσότερα ΑΑΑ θα της δώσουν.

Είναι ιστορικό χρέος της νέας γενιάς των Ελλήνων να στείλουν στην κόλαση τις πολιτικές συμμορίες της μεταπολίτευσης.

Κοιτάξτε τις σκατόφατσες των 300 της Βουλής (υπάρχουν βέβαια και κάποιες εξαιρέσεις) για να διαπιστώσετε πόσο σκατένιες είναι οι επιλογές των πατεράδων σας. Καλούμε λοιπόν τους νέους ανθρώπους να πάρουν πίσω την Ελλάδα από τα κομματικά μαντρόσκυλα που την λυμαίνονται δεκαετίες τώρα με τους κομματικούς στρατούς κατοχής. Κανένα από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα δεν θα πρέπει να υπάρχει στα επόμενα 5 χρόνια, καμία από τις σκατόφατσες που βλέπουμε στα κανάλια τους δεν θα πρέπει να στοιχειώνει τις ζωές μας.

Το μόνο μας κριτήριο για την επιλογή των πολιτικών νέας κοπής πρέπει να είναι η επαγγελματική και ηθική τους αξιοσύνη και επάρκεια.

Είναι ο μόνος τρόπος να πάρουμε την Ελλάδα στα χέρια μας. Μην τσιμπάτε στην παραμύθα φιλομνημονιακοί και αντιμνημονιακοί-όλα τα γουρούνια (συγνώμη από τα γουρούνια) της μεταπολίτευσης καθώς και τα μηντιακά φερέφωνά τους έχουν την ίδια μούρη. Κι αυτό γιατί οι ανεπάγγελτες κομματικές συμμορίες της μεταπολίτευης πάνε πακέτο με τα σημερινά MME και τους εκδότες- μηντιάρχες. Για τα ίδια συγκοινωνούντα τσογλάνια πρόκειται. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνει η Ελλάδα μια σύγχρονη δυτικοευρωπαική χώρα από το να διώξουμε με τις κλωτσιές όλες τις σημερινές κομματικές συμμορίες και τους μηντιάρχες.

Και κάτι ακόμη > Mόνο σαν αστείο θα δεχθούμε τα ίδια πολιτικά σκύβαλα, ως γενόσημα, με την ονομασία Κίνηση των 58 την οποία στελεχώνουν κάτι αριστεροί χαραμοφάηδες τυχοδιώκτες, ανάμεσά στους οποίους και στελέχη με πρόσφατη κυβερνητική θητεία τα οποία υπήρξαν εκπορνευμένες οδαλίσκες της τρόικας.

Ας βάλουμε λοιπόν ένα στοίχημα ζωής, να κατασπαράξουμε τις κομματικές συμμορίες της μεταπολίτευσης οι οποίες, με άλλοθι τις ιδεολογίες τους, λεηλάτησαν την χώρα.

Θέλουμε στην πολιτική έντιμους, κανονικούς ανθρώπους οι οποίοι να έχουν δουλέψει στην ζωή τους. Ανάμεσα σ΄ αυτούς θα πρέπει να επιλέξουμε τους 120 Αρίστους-τόσους πρέπει να έχει η βουλή-που θα μας εκπροσωπούν μέσα από κόμματα νέου τύπου με κανονικούς ανθρώπους στα οποία δεν θα υπάρχει ούτε ένα καθίκι...

πηγη

Η σπορά του Αλάριχου

Κάθε μέρα
μιλάμε για το επόμενο χειρότερο που έρχεται να μας συμβεί κι αφομοιώνουμε το προηγούμενο χειρότερο που μας έχει συμβεί.
 
Τώρα τρέμουμε για τους πλειστηριασμούς που έρχονται και τις ομαδικές απολύσεις, χωνεύοντας τις καταστροφές που μας έχουν ήδη βρει, το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, το 1 εκατομμύριο απλήρωτους, τα 914.000 νοικοκυριά που ζουν(;) στο όριο και κάτω απ’ το όριο της φτώχειας - ζέχνει αυτή η ιστορία.

Βγαίνει ο τάδε ΠΑΣΟΚος βουλευτής «στο κλαρί», χτυπάει τα στήθια του σαν γορίλας ο κάθε Νεοδημοκράτης κι ωρύονται και οι δύο ότι δεν θα αφήσουν τους πλειστηριασμούς να συμβούν, ενώ έχουν ξεπατώσει τα οικογενειακά εισοδήματα, ενώ έχουν φορολογήσει τη μάνα τους και τον πατέρα τους, ενώ έχουν ευνουχίσει την εργατική νομοθεσία, ενώ έχουν στείλει την ασφάλιση στα θυμαράκια, ενώ έχουν νεκρώσει την αγορά - ζέχνει αυτή η πολιτική.

Ζέχνει δηλητήριο από μαγκάλι - βρωμάει το χνώτο της χρηματίλα. Γύρω στα 560.000 ευρώ χρωστάει η Ν.Δ. στη ΔΕΗ, χίλια χρώσταγε η Σέρβα μάνα, «κοριτσάκι με τα σπίρτα» έγινε η κόρη της, κι όποιος κάνει τέτοιες συγκρίσεις είναι... λαϊκιστής.

Σωρός ερειπίων η χώρα, αλλά έχει τον «σεβασμό του Σόϊμπλε». Γιατί να μην έχουν τον «σεβασμό» του αρχικαλικάντζαρου των Τραπεζών εκείνοι που ξεπουλάνε ανθρώπους και πόρους; Τον «σεβασμό»!

τρόπος του λέγειν - ένας ακόμα ευφημισμός. Ποιος «σέβεται» τα ανδρείκελά του; Ποιος σέβεται αυτούς που διατάσσει; Τι σεβασμό να διεκδικήσουν απ’ τ’ αφεντικό τους σμπίροι, μπράβοι και μαχαιροβγάλτες;

Ή μήπως δεν είναι μαχαιροβγάλτες αυτοί που κόβουν τους μισθούς, κόβουν το ρεύμα σε καρκινοπαθείς, στέλνουν τα παιδιά πεινασμένα στα σχολεία;

Ή μήπως όλα αυτά γίνονται ως εκ τύχης; δεν είναι αυτά τα έργα του κ. Σαμαρά, του κ. Βενιζέλου, του κ. Στουρνάρα κι όλου του θλιβερού συφερτού που τους στηρίζει; Δεν φταίει ο κ. Σαμαράς για το μαγκάλι; ποιος φταίει; οι κώνωπες που ζουν στους ουρανούς όταν κάνει ζέστη και δεν φυσάει;

Ή μήπως πρέπει να το «βουλώσουμε», κατά την προτροπή του κεντροαριστερού στον καφενέ μας, και να μη λαϊκίζουμε με τον θάνατο! Να το «βουλώσουμε», χρυσέ μου;! να περάσει ο φόνος στη μούγγα;!

Ζέχνει αυτή η γούρνα, μα ποιο πολύ ζέχνεις εσύ άμωμε-του-αίματος-υποστηρικτή-των-φονιάδων. Κάλπικο λουστρίνι παπουτσάκι, που ανατριχιάζεις όταν διαδηλώνουν 500 καθαρίστριες και 1.000 σχολικοί φύλακες, αν δεν τους σπάσουν τα ΜΑΤ το κεφάλι. Τι άλλο από εχθροί του έθνους είναι οι καθαρίστριες, οι γιατροί κι όποιος άλλος πετσοκόβεται; τι άλλο από συντεχνίες και κομματικοί πελάτες; - ποιανών κομμάτων άραγε; Και τώρα, όταν τους αποκεφαλίζετε έναν έναν κλάδο όλους με τη σειρά τους, ταυτοχρόνως
εξαγγέλλετε -ω, Χαράς Ευαγγέλια!- 7.400 νέες θέσεις εργασίας για πέντε (ολόκληρους, παρακαλώ) μήνες με 427 ευρώ καθαρά -ω, ακάθαρτοι- για τα μειράκια και 490 ευρώ για τους πιο σιτεμένους.

Θα σας πάρει ο διάολος και θα ’ναι μέρα μεσημέρι.

Καταστρέφετε τα νοικοκυριά σαν να περαιώνετε γενοκτονία, και με γλώσσα Βέρμαχτ, νηφάλια και ψύχραιμα οι Γκαουλάιτερ της Τρόικας σας προτείνουν να «ετοιμάσετε καταλύματα» για όσους θα τους φάτε το σπίτι.

Τι σημαίνει στη γλώσσα σου, καταραμένη ορδή, η λέξη «κατάλυμα»; παράγκα, σκηνή, φαβέλα, καλύβα; Χαμοκέλα, μαγκάλι, παγκάκι, παγωνιά στους πέντε δρόμους; Τι σημαίνει στη γλώσσα σας, βρε αδιάντροποι, το «κατάλυμα»;

Στρατόπεδο συγκέντρωσης, αυτοκτονία, φυλακή, τι; Και
σε ποιους μιλάτε έτσι; Σε ανθρώπους; σε πολίτες; ή σε ζαγάρια που τα «σέβεστε» όσον ο Σόιμπλε;

Κάθε μέρα που περνάει μέσα στα χέρια σας γίνεται βόμβα για την επόμενη. Ξεκινήσατε απ’ τους «επίορκους» στο Δημόσιο και φθάσατε σε πογκρόμ απολύσεων. Απ’ την καταστροφή των συλλογικών συμβάσεων, φθάσατε στις συμβάσεις μιας μέρας και τις ομαδικές απολύσεις. Απ’ το έκτακτο χαράτσι στο μόνιμο χαράτσι, στις 5.000 αυτοκτονίες, στο ξέσχισμα του Συντάγματος, στα καραγκιοζιλίκια στη Βουλή, και τώρα ψάχνετε πώς να φθάσετε ώς την αρπαγή των μικροϊδιοκτησιών, αγοράζοντας χρόνο. Χρόνο απ’ τη ζωή μας. Πόσος χρόνος, μια ή δυο γενιές, θα χρειασθεί για να αποκατασταθεί (αν) η ζημιά που κάνατε στην πατρίδα; Πόσο ακόμα θα μπορείτε να προστατεύετε τη δολιότητα των swaps του κ. Σημίτη, τα κατάστιχα των μιζαδόρων, τις λίστες των φοροφυγάδων, τους φερετζέδες των offshore;

Ομως, απ’ όλα σας τα εγκλήματα δύο είναι τα πιο θανατηφόρα, όντας ταυτοχρόνως και τα δύο οι δύο πυλώνες που σας στηρίζουν μέσα σ’ αυτόν τον βούρκο: η ηθική καταρράκωση και η εμφύτευση της απελπισίας. Πήλινοι πυλώνες που πέπρωται να καταρρεύσουν. Και να σας θάψουν.

ΠΗΓΗ

 

Γ. Δελαστίκ: “Οι Έλληνες δε ζούσαν με δανεικά” (Ηχητικό)

Οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις με επίσημα στοιχεία για το δημόσιο χρέος από το 1974 έως σήμερα από τον Γιώργο Δελαστίκ για πρώτη φορά ολοκληρωμένα στο Ράδιο 9,84.

«Οι στόχοι των Γερμανών και της τρόικας υλοποιούνται. Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά και σε πολλές περιπτώσεις παίζει θέατρο προκειμένου να κατευνάσει τις αντιδράσεις της βάσης των δικών της ψηφοφόρων», είπε μεταξύ άλλων μιλώντας σήμερα στο Ράδιο 9,84 και στον Γιώργο Σαχίνη ο αναλυτής Γιώργος Δελαστίκ, αναφερόμενος στις πολιτικές εξελίξεις.
Σημειώνεται πως ο Δεκέμβρης για την κυβέρνηση θεωρείται πολιτικά καυτός μήνας, αρχής γενομένης από την ψήφιση του προϋπολογισμού, στις 7 Δεκεμβρίου.

Με φόντο παράλληλα την αναβολή της άφιξης της τρόικας στην Αθήνα, ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος, έχουν νέα συνάντηση το απόγευμα, για να καθορίσουν τις περαιτέρω κινήσεις τους, και να βρουν λύσεις στις απαιτήσεις των δανειστών, έχοντας ως δεδομένες και τις αντιδράσεις στο εσωτερικό των κοινοβουλευτικών τους ομάδων.

Τα μεγαλύτερα “αγκάθια” που χωρίζουν τις δυο πλευρές, στην παρούσα φάση, είναι το ζήτημα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και οι ομαδικές απολύσεις.
Αίσθηση προκαλεί η δήλωση που αποδίδεται σε στελέχη της τριμερούς σχετικά με το θέμα των πλειστηριασμών, πως, «αν θέλετε να κάνετε κοινωνική πολιτική, φτιάξτε καταλύματα για αστέγους».



πηγη
 

ΟΔΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ: Επιλεκτικό “Κούρεμα” στα θαλασσοδάνεια των ΜΜ”Ε”!

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ ΤΟΥ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ;

Ένα άθλιο ιερατείο τραπεζιτών, πολιτικών και νταβατζήδων των ΜΜ”Ε” εξυφαίνει το απόλυτο σκάνδαλο που θα μπορούσε να ζήσει η Ελληνική κοινωνία αυτές τις στιγμές.

Πίσω λοιπόν από την φημολογία για “κούρεμα” δανείων επιχειρήσεων, δεν κρύβεται τίποτε άλλο από τα θαλασσοδάνεια των μεγαλοβαρώνων των ΜΜ”Ε”. Αυτά δηλαδή που θα έπρεπε να είχαν οδηγήσει στην φυλακή τους κακούργους δυνάστες της κοινής γνώμης. Αυτοί που συνέβαλαν στην καταστροφική πολιτική του μνημονίου ώστε δόλια να οδηγήσουν στον όλεθρο την πραγματική οικονομία, νομοτελειακά δεν είχαν κανένα μα κανένα έσοδο πέραν της τραπεζικής διαφήμισης και του δανεισμού. Με αυτόν τον τρόπο, οι τράπεζες κρατούσαν ζωντανούς τους νοσογόνους επιχειρησιακούς οργανισμούς με αντάλλαγμα την προώθηση πολιτικών και πολιτικών (προσώπων) που θα διαιώνιζαν την σκανδαλώδη εύνοια προς τις τράπεζες.

Τώρα που τα ποσά των οφειλών τους είναι ιλιγγιώδη, με πρόσχημα την “επανεκκίνηση” της οικονομίας, θα επιχειρήσουν να κουρέψουν τα δάνεια των ΜΜ”Ε” ώστε να επιτύχουν δύο πράγματα:

1. Τον απολυτο, πλήρη έλεγχο εμπρός στον όλεθρο που έρχεται.

2. Την επιβίωση των συγκεκριμένων καθεστωτικών διαύλων, κατά τα πρότυπα που έγινε στην κατοχή ή την δικτατορία.

Με το χρήμα των φορολογουμενων βεβαίως, αφού αυτό είναι το μόνο ρευστό (ανακεφαλαιοποιημένο ή μη) που υπάρχει στις τράπεζες. Ενδέχεται μάλιστα αυτή η επαίσχυντη κίνηση να είναι η τελευταία του Στουρνάρα που μετά θα “θυσιαστεί” για να αναχαιτισθούν οι αντιδράσεις, χωρίς όμως να αντιστραφεί αυτή η δόλια υπεξαίρεση δημόσιου πλούτου.

Αναμένουμε τις εξελίξεις. Δυστυχώς είμαστε μικροί για να τις αποτρέψουμε, θα φροντίσουμε όμως να γίνει γνωστό κάθε βήμα. Ώστε να χρησιμοποιηθεί όποτε και όταν γίνουν τα ειδικά δικαστήρια.

πηγη

Με ρυθμούς... χελώνας οι έρευνες του ΣΔΟΕ για την υπόθεση BMW- Mercedes

Γράφει η Αγγελική Κιλιντζόγλου

Στα γρανάζια της γραφειοκρατίας έχει πέσει η υπόθεση φοροδιαφυγής των πολυεθνικών BMW και Mercedes στη χώρα μας. Η υπόθεση αυτή έχει έρθει στη Βουλή από το καλοκαίρι και με εντολή του
υφυπουργού Οικονομικών Γιώργου Μαυραγάνη διεξάγεται έρευνα από το αρμόδιο τμήμα του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος, όμως τα αποτελέσματα όπως όλα δείχνουν θα αργήσουν να έρθουν.

Την ώρα που στην χώρα μας διεξάγονται έλεγχοι- εξπρές και επιβάλλονται μεγάλα πρόστιμα ακόμα και ποινές φυλάκισης σε πολίτες που χρωστούν μερικές εκατοντάδες ευρώ λόγω οικονομικής αδυναμίας, οι δύο κολοσσοί- ύποπτοι φοροδιαφυγής πολλών εκατομμυρίων, ελέγχονται με ρυθμούς... χελώνας.

Μιλώντας στο newpost.gr ο Ειδικός Γραμματέας του ΣΔΟΕ Στέλιος Στασινόπουλος δήλωσε ότι η έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη και ακόμη δεν υπάρχουν ανακοινώσιμα στοιχεία. «Πρόκειται για μία πολύ μεγάλη υπόθεση, οι έλεγχοι για την διαπίστωση τυχόν φοροδιαφυγής βρίσκονται σε εξέλιξη και ακόμη δεν μπορεί να ανακοινωθεί κάτι από αυτούς» τόνισε ο κ. Στασινόπουλος. Το πότε θα ολοκληρωθούν οι έρευνες ακόμη παραμένει άγνωστο, σύμφωνα και με τον Ειδικό Γραμματέα του ΣΔΟΕ.

Ανάλογη απάντηση είχε δοθεί από τον κ.Μαυραγάνη τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Βουλή όταν ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Βασίλης Οικονόμου είχε ζητήσει στοιχεία σχετικά με την υπόθεση. Ο κ. Οικονόμου επικαλούνταν δημοσίευμα του newpost, σύμφωνα με το οποίο οι δύο εταιρείες «εμφανίζουν την τιμή εργοστασιακής πώλησης των αυτοκινήτων από τις μητρικές εταιρείες στη Γερμανία στις θυγατρικές εταιρείες στην Ελλάδα, σημαντικά μειωμένη σε σχέση με την πραγματική εργοστασιακή τιμή, γεγονός που συνεπάγεται απώλειες εκατομμυρίων ευρώ για το ελληνικό δημόσιο από τα τέλη ταξινόμησης και τους φόρους πολυτελείας». Ο κ. Οικονόμου θύμιζε, στην ερώτηση, ότι η δημοσιογραφική αποκάλυψη προκάλεσε την άμεση παρέμβαση του υφυπουργού Οικονομικών, ο οποίος έδωσε εντολή στις αρμόδιες υπηρεσίες να ελέγξουν τη συγκεκριμένη υπόθεση και να καταθέσουν πόρισμα και ζητούσε να ενημερωθεί ποια ήταν η πορεία των ερευνών.

Στην έγγραφη απάντησή του, ο κ. Μαυραγάνης επιβεβαίωσε ότι για τις δύο εταιρείες βρίσκονται σε εξέλιξη οι δέουσες ενέργειες από την ελεγκτική Υπηρεσία Κέντρο Ελέγχου Μεγάλων Επιχειρήσεων (Κ.Ε.ΜΕ.ΕΠ). Ανέφερε, επίσης, ότι «στο πλαίσιο της εφαρμογής του Εθνικού Επιχειρησιακού Προγράμματος καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου 2012-2014, διενεργούνται από το ΣΔΟΕ έλεγχοι νόμιμης εισαγωγής, εμπορίας και κυκλοφορίας ΕΙΧ οχημάτων.

Όπως γνωστοποίησε τότε ο υφυπουργός Οικονομικών Γιώργος Μαυραγάνης, «είναι σε εξέλιξη έλεγχοι σε μεγάλες εισαγωγικές θυγατρικές εταιρείες αυτοκινήτων, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και οι αναφερόμενες στην ερώτηση του βουλευτή της ΔΗΜΑΡ και διαβεβαίωσε ότι «με την ολοκλήρωση των ελέγχων και σε περίπτωση διαπίστωσης φορολογικών παραβάσεων ή λαθρεμπορίας, τα επιβληθέντα πρόστιμα θα διαβιβαστούν άμεσα για καταλογισμό και είσπραξη στις αρμόδιες ΔΟΥ και στα αρμόδια τελωνεία».

Τελικά τρεις μήνες μετά βρισκόμαστε ακόμη στο σημείο... μηδέν, όταν την ίδια ώρα η κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να αυξήσει τα έσοδά της και να πιάσει τους μεγαλοφοροφυγάδες, επιβάλλει τσουχτερούς, για την τσέπη των πολιτών, φόρους και αφήνοντας ελεύθερα τα μεγάλα «ψάρια».

Ακολουθώντας την ίδια τακτική που χειρίστηκε τις περιβόητες υποθέσεις φοροδιαφυγής με τις λίστες -Λαγκάρντ, Λουξεμβούργου, Λιχτενστάιν- το ΣΔΟΕ χρονοτριβεί και δεν ενημερώνει όπως αρμόζει για την πορεία των υποθέσεων.

Για ποιό λόγο όμως υπάρχει αυτή η καθυστέρηση στη διεξαγωγή των ελέγχων σε μία τόσο σοβαρή υπόθεση; Μήπως υπάρχει κάτι «σάπιο» στο ΣΔΟΕ; Και φυσικά θα πρέπει να μας ενημερώσουν αν οι συγκεκριμένες εταιρίες που ελέγχονται μπορούν να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς του δημοσίου;

Ελπίζουμε οι απαντήσεις να δοθούν άμεσα, αλλά όπως και να έχει θα επανέλθουμε στην υπόθεση.

πηγη

Χωριό στις Σέρρες επέστρεψε στη δραχμή

Επανάσταση έκανε ένα χωριό στις Σέρρες με μόλις 2.000 κατοίκους, αφού αποφάσισε μετά από λαϊκή συνέλευση να χρησιμοποιεί στις καθημερινές τους συναλλαγές τη δραχμή.

Πρόκειται για το πρώτο ελληνικό χωριό το οποίο υιοθετεί αυτή την πρακτική, η οποία εφαρμόζεται σε χωριά της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας.

«Η ιδέα άνηκε σε Ελληνογερμανό ο οποίος ζει και εργάζεται στο Renningen της Στουγκάρδης. Ήρθε στους γονείς του τα Χριστούγεννα και μας είπε ότι στο μικρό γερμανικό χωριό, οι κάτοικοι του έχουν ξεθάψει τα μάρκα και κάνουν συναλλαγές με το παλιό νόμισμα της Γερμανίας. Ψάξαμε στο διαδίκτυο και βρήκαμε πάλι στην ζωή μας την δραχμή…» είπε η Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου κ. Όλγα Κεχαγιά.

«Με αυτόν τον τρόπο κάναμε την δική μας επανάσταση κατά του ευρώ. Καλό και χρυσό το ευρωπαϊκό νόμισμα αλλά μας έχει δώσει πολλές στεναχώριες. Τουλάχιστον με την δραχμούλα ήσουν πιο ήσυχος» πρόσθεσε.

Πού όμως βρέθηκαν τόσα νομίσματα και χαρτονομίσματα;;; Οι κάτοικοι έψαξαν στα σεντούκια τους ενώ τους βοήθησε η Ένωση Συλλεκτών Βορείου Ελλάδας, τα μέλης της οποίας χάρισαν έναν σημαντικό αριθμό χατονομισμάτων σε δραχμές.

Όσο για το ποια είναι η ισοτιμία:

«Μετά από ώριμη σκέψη καταλήξαμε στην αναλογία 1 ευρώ = 500 δραχμές.

Επιμέλεια: Ελευθερία Καρακατσίνα

drachmoula

Άλλος δρόμος από το λαό στο ΔΡΟΜΟ δεν υπάρχει…

Συνεχίζεται με αμείωτη ένταση το θέατρο της «σθεναρής» διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και την τρόικα!!!
 
Η αρχιδωσίλογη κακουργία (Βενιζέλος) λεονταρίζει δηλώνοντας ότι προτιμάει να πέσει η κυβέρνηση παρά να …συμφωνήσει με την τρόικα, δηλαδή παρά να ψηφίσουν τα συμφωνηθέντα!!!
 
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο νέος Μητσοτάκης (έχει διδαχτεί τέλεια από τον πατέρα του). Δήλωσε και αυτός ότι «αν είναι να πέσει η κυβέρνηση, ας πέσει μαχόμενη»!!!

Οι προπαγανδιστικές μήτρες του καθεστωτικού δωσιλογισμού (ΜΜΕ) …αμύνονται και αυτές «σθεναρά». Η «τρόικα το παράκανε μας λένε» και θέτουν …απαραβίαστες «κόκκινες γραμμές»: Πάντα πριν από κάθε νέα συμφορά χαράσσονται «κόκκινες γραμμές», για να παραβιαστούν…

Αυτή τη φορά συνοδεύονται (οι «κόκκινες γραμμές»)και από «εγγυητές». Προβάλλεται από τα ΜΜΕ το ΠΑΣΟΚ σαν «εγγυητής» των «κόκκινων γραμμών»: τέτοια «εγγύηση»…

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα άθλια, κακόγουστη και ελεεινή παράσταση δωσίλογου θεατρινισμού. Τα νέα μέτρα έχουν συμφωνηθεί, αλλά επειδή απειλούν με πτώση τα κυβερνητικά ανδρείκελα επιδιώκεται, μέσα από αυτά τα σώου της «αντίστασης» στην τρόικα, να αποπροσανατολίσουν και να προετοιμάσουν το έδαφος της μοιραίας αποδοχής, του αναπόφευκτου…

Οι λεονταρισμοί τους βεβαίως έχουν και το στοιχείο της δωσίλογης υστεροβουλίας. Δηλαδή αποσκοπούν και σε κάποιο σχετικό ξέπλυμά τους, διότι έχουν συνειδητοποιήσει ότι η εφαρμογή των μέτρων που έχουν συμφωνήσει (να μην το ξεχνάμε) πιθανότατα να αποτελέσει και τη ληξιαρχική πράξη της πτώσης τους.

Τα νέα δολοφονικά, συμφωνηθέντα μέτρα είναι κατά κύριο λόγο: Αρπαγή και δήμευση περιουσιών, απελευθέρωση των απολύσεων, ολοκληρωτικές ανατροπές στα εργασιακά και Ασφαλιστικά, ισοπέδωση της Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας, ιδιωτικοποιήσεις κ.α…

Όλα αυτά τα μέτρα αποτελούν στρατηγικές συνιστώσες του ευρώ-φασισμού, εντασσόμενες μέσα στον κεντρικό στρατηγικό στόχο: Της ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΣ, αποικιοκρατικής αναδιάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας…

Η σημερινή κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι ΑΔΙΕΞΟΔΗ και διαρκώς εντείνεται και βαθαίνει.

Αυτό οδηγεί σε μια χωρίς ιστορικό προηγούμενο κερδοσκοπική απληστία, σε μια κερδοσκοπική λεηλασία και ΑΡΠΑΓΗ (από τις πλανητικές, αλλά και εγχώριες μαφίες του χρήματος) των ΠΑΝΤΩΝ.

Δεν αρκούνται πλέον στην καταλήστευση της Εργασίας. Αυτήν την «εκτέλεσαν» και δεν επέφερε καμία γιατρειά…

Τα αποθέματα από τη ληστεία της Εργασίας έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Και τους εργαζόμενους τους έχουν συρρικνώσει δραματικά και τους μισθούς τους έχουν ρίξει στα όρια της πείνας και της ολοκληρωτικής εξαθλίωσης και εξόντωσης των εργαζομένων…

Εδώ έχουν στενέψει τα περιθώρια για μεγάλες κερδοσκοπικές συσσωρεύσεις των αρπακτικών.

Τα περιθώρια που έχουν απομείνει για τέτοιες μεγάλες κερδοσκοπικές συσσωρεύσεις βρίσκονται στην ΑΡΠΑΓΗ της ατομικής ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ, στην ΑΡΠΑΓΗ των περιουσιών και φυσικά στην ΑΡΠΑΓΗ της Δημόσιας περιουσίας: Στην ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ και βάναυση αποικιοκρατικοποίηση της Ελλάδας…

Αυτόν το στρατηγικό στόχο έχουν οι μαφιόζοι του χρήματος…

Και αν ο λαός δεν τους γκρεμίσει, εάν η χώρα μας δεν βγει έξω από τις τανάλιες της ΕΕ και του Ευρώ, αυτόν τον στόχο θα τον υλοποιήσουν ή με αυτούς του δωσίλογους ή με τους επόμενους…

Αυτή η «αριστερή αντιπολίτευση» στρώνει το έδαφος σε αυτόν το Μεσαιωνικό ΕΦΙΑΛΤΗ και τον ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ, διότι με την ΑΠΑΤΗ των εκλογικών διαδικασιών και ΕΝΤΟΣ του πλαισίου της ΕΕ και του Ευρώ, μοιραία επιβάλλονται οι στρατηγικές επιλογές του 4ου Ράιχ, της ΕΕ και του ευρώ.

Δεν μπορεί να ανατρέψεις τις «αναγκαιότητες» του καπιταλισμού στην περίοδο της επιθανάτιας κρίσης του, λειτουργώντας μέσα στα πλαίσια αυτών των στρατηγικών επιλογών του, σαν πολιτικό εξάρτημα αυτής της κρίσης του συστήματος: Της κρίσης κατάρρευσής του…


Και κάθε «διαπραγμάτευση» μέσα στο «λάκκο των λεόντων» είναι για το θεαθήναι: Μια θεατρική παράσταση…

Μόνο ο λαός στο ΔΡΟΜΟ και η οργάνωση της ΟΡΓΗΣ του στο δρόμο είναι ο ΔΡΟΜΟΣ της ανατροπής των σχεδιασμών του ευρω-φασισμού, των στρατηγικών της ολοκληρωτικής βαρβαρότητας και κτηνωδίας.

Άλλος δρόμος από το ΔΡΟΜΟ δεν υπάρχει…

 πηγη
 

ΙΝΕ-ΓΣΕΕ: Κατάρρευση του Ασφαλιστικού το 2016

Μελέτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ διαπιστώνει ότι οι κόποι και οι περικοπές των συνταξιούχων και των συντάξεων αντίστοιχα πήγαν χαμένα

To 2015 είναι το τελευταίο έτος που διατηρείται η οριακή ισορροπία του ασφαλιστικού Από το 2016 αρχίζει η κατάρρευση .Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα μελέτης για τις «Επιπτώσεις της Γήρανσης του πληθυσμού στο Ασφαλιστικό Σύστημα της Ελλάδος 2013-2050»εκπονήθηκε από το ΙΝΕ/ ΓΣΕΕ για λογαριασμό της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ) που θα παρουσιαστεί συνοπτικά την άλλη εβδομάδα.

Σχεδόν 20 δισ. ευρώ κοστίζουν στο σύστημα η υψηλή ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί και η υψηλή εισφοροδιαφυγή ενώ πάνω από 12 δισ. ευρώ είναι τα χρέη του δημοσίου προς το σύστημα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την περίοδο των μνημονίων, οι περικοπές των κύριων και επικουρικών συντάξεων ανήλθαν συνολικά στο επίπεδο των 4,2 δισ. ευρώ. Μόνο για την περίοδο 2013-2014 οι περικοπές κύριων, επικουρικών συντάξεων, εφάπαξ και κοινωνικών επιδομάτων αντιστοιχούν στο 43% του συνολικού ποσού δημοσιονομικής λιτότητας, ήτοι 5,5 δισ. ευρώ από τα 11,6 δισ. ευρώ.

Σύμφωνα με την μελέτη "Επιπτώσεις της Γήρανσης του πληθυσμού στο Ασφαλιστικό Σύστημα της Ελλάδος 2013-2050" που έγινε από τους επιστήμονες του ΙΝΕ/ ΓΣΕΕ για λογαριασμό της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ), το 2015 είναι το τελευταίο έτος κατά το οποίο το ασφαλιστικό διατηρείται σε οριακή ισορροπία.

Για τη διατήρηση της βιωσιμότητας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης απαιτούνται επιπλέον πόροι, ενώ μη συμβατικά μέτρα πολιτικής απαιτούνται και για τη μείωση της ανεργίας.

Σύμφωνα με τον Διευθυντή του ΙΝΕ, καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου, Σάββα Ρομπόλη, για να επιστρέψει η ανεργία στα επίπεδα του 2009, ακόμα και με το αισιόδοξο σενάριο για ρυθμούς ανάπτυξης 3,5%-4% θα χρειαστούν τουλάχιστον 20 χρόνια. Αυτό έχει δραματικές συνέπειες στο ασφαλιστικό. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι η αύξηση της ανεργίας και η μείωση των μισθών στερεί την κοινωνική ασφάλιση από πόρους της τάξης των 10,5 δισ. ευρώ.

Περί τα 8,5 δισ. ευρώ χάνονται από την εισφοροδιαφυγή, την αδήλωτη εργασία καθώς και από τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, ενώ στα 12 δισ. ευρώ εκτιμώνται οι οφειλές του κράτους προς τα ταμεία.

«Οι μισθωτοί έχουν χάσει 37 δισ. ευρώ, τα οποία επωφελήθηκαν κράτος και εργοδότες», είπε στον Alpha 989 ο επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, Σάββας Ρομπόλης.

Παράλληλα, έκανε λόγο για «μετασχηματισμό της εργασίας σε καταναγκασμό, αλλά και καταναγκαστική ανεργία. Αποδυναμώνεται η δραστηριότητα της εργασίας».

«Ούτε στις ΗΠΑ δεν είχαμε αυτή την ανεργία του 29% που προβλέπουμε. Δυστυχώς για εμάς, έχουμε επαληθευτεί και δεν χρειάζεται να αναθεωρούμε κάθε τρίμηνο όπως κάνει η τρόικα», πρόσθεσε.

Πάντως, εξέφρασε την αισιοδοξία ότι «αυτή η πορεία θα ανακοπεί».

Από το 2015 θα τεθεί σε λειτουργία το νέο μοντέλο κοινωνικής ασφάλισης με τρείς πυλώνες (κύρια σύνταξη υποβαθμισμένη, ατομικοί υποχρεωτικοί λογαριασμοί, επαγγελματικά ταμεία) με περιορισμό της κρατικής χρηματοδότησης (από 24,1% του ΑΕΠ σε 17,4% του ΑΕΠ το 2060) , μείωση των συνταξιοδοτικών δαπανών και επικράτηση της ιδιωτικοποιημένης ασφάλισης.

Έτσι, η επιδίωξη αυτή ελέγχου της αύξησης των συνταξιοδοτικών δαπανών στην Ελλάδα από τους δανειστές της χώρας , παράλληλα με την αύξηση κατά 70% του συνταξιοδοτικού πληθυσμού, σηματοδοτεί την προοπτική κατάρρευσης του επιπέδου των συνταξιοδοτικών παροχών (κύριων, επικουρικών, κοινωνικών επιδομάτων, εφάπαξ, κλπ) και γενικότερα των κοινωνικών υπηρεσιών (μείωση κατά 35% των δημόσιων δαπανών υγείας 2010-2012), ως συμβολή στη μείωση των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων και στον περιορισμών της απόκλισης του λόγου δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ

Σε αυτό το σκηνικό πρέπει να προστεθεί η μείωση της κρατικής δαπάνης από 24,1% του ΑΕΠ το 2015 σε 17,4% του ΑΕΠ το 2060. Κατά το ίδιο διάστημα αναμένεται αύξηση του πληθυσμού που θα συνταξιοδοτηθεί κατά 70% λόγω του δημογραφικού.

Κι αν οι συνταξιούχοι έχουν ήδη συνεισφέρει με περικοπές στις συντάξεις τους, και οι μισθωτοί έχουν χάσει σύμφωνα με την μελέτη, 37 δισ. ευρώ.

Και πληρώνουν ακόμη και σήμερα. Εκτιμάται ότι το 50% των εργαζομένων δεν πληρώνεται κάθε μήνα, αλλά αντιμετωπίζει καθυστέρηση στη μισθοδοσία του.

Οι καθυστερήσεις στις πληρωμές, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του το ΙΝΕ ΓΣΕΕ, φτάνουν έως και τους 12 μήνες. Τα μεγαλύτερα προβλήματα παρατηρούνται στους κλάδους του τουρισμού, της φύλαξης (υπηρεσίες security), της διαφήμισης, του κινηματογράφου, του ιματισμού και της οδικής βοήθειας.

Στις διαπιστώσεις του Ινστιτούτου, υπάρχει και η αναφορά για εργαζόμενους, οι οποίοι ενώ στα «χαρτιά» φαίνεται ότι έχουν προσληφθεί υπό καθεστώς μερικής απασχόλησης, δουλεύουν κανονικά οκτάωρο, ίσως και παραπάνω. Το στοιχείο αυτό επιβεβαιώνεται και από την Επιθεώρηση Εργασίας, καθώς παρατηρείται το φαινόμενο της αύξησης των προσλήψεων με όρους μερικής απασχόλησης.

Ανδρας των ΜΑΤ ψέκασε με χημικά τους σχολικούς φύλακες από μόνος του -«Τι κάνεις ρε μ.....», του φώναξε ο επικεφαλής ΒΙΝΤΕΟ

Κατά τη διάρκεια της έντασης που δημιουργήθηκε ανάμεσα στους λιγοστούς σχολικούς φύλακες και τους αστυνομικούς το πρωί ένας άνδρας των ΜΑΤ πήρε από μόνος του πρωτοβουλία και ρίξει εναντίων των συγκεντρωμένων χημικά. Μάλιστα μόλις το περιστατικό έγινε αντιληπτό από τον
επικεφαλής των ΜΑΤ στο σημείο έσπευσε και άρπαξε τον αστυνομικό από την μπλούζα φωνάζοντας του «Τι κάνεις ρε μ.....».

Προφανώς ο άνδρας τον ΜΑΤ Χωρίς να έχει δοθεί εντολή έριξε με δική του απόφαση χημικά στους συγκεντρωμένους σχολικούς φύλακες

Βίντεο: newsbeast

Μούιζνιεκς: Οι δανειστές παρέβλεψαν τα ανθρώπινα δικαιώματα

Με μία πολυσέλιδη εργασία του, που δίνεται σήμερα στη δημοσιότητα, ο επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, Νιλς Μούιζνιεκς, επικρίνει πολλές από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που επέβαλαν μέτρα λιτότητας, ότι «έχουν ξεχάσει τις υποχρεώσεις τους για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κυρίως την προστασία των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων των πλέον ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού».

Παράλληλα, στηλιτεύει και τη συμπεριφορά των διεθνών δανειστών που, όπως υπογραμμίζει, «παρέλειψαν να συμπεριλάβουν τα ζητήματα προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε πολλά από τα προγράμματα βοήθειας που εφάρμοσαν σε ευρωπαϊκές χώρες».

Στην ερευνητική εργασία του επιτρόπου, η οποία αναφέρεται στις επιπτώσεις που είχε η εφαρμογή των μέτρων λιτότητας στα ανθρώπινα δικαιώματα, επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, ότι «από τις εθνικές αποφάσεις σχετικά με τα μέτρα λιτότητας και τα διεθνή πακέτα διάσωσης απουσιάζει η διαφάνεια, η συμμετοχή του κοινού και η δημοκρατική λογοδοσία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, επαχθείς όροι εμπόδισαν τις κυβερνήσεις στο να επενδύουν σε βασικά προγράμματα κοινωνικής προστασίας, υγείας και εκπαίδευσης».

«Όταν η ΕΕ, ως κεντρικός παράγοντας στην αντιμετώπιση της κρίσης, ελάμβανε αποφάσεις για την οικονομική διακυβέρνηση στα κράτη- μέλη και όταν η τρόικα έθετε όρους για τα πακέτα διάσωσης και δανειακές συμβάσεις, θα έπρεπε να είχαν λάβει καλύτερα υπόψη τους τις επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα» υπογραμμίζει, χαρακτηριστικά, ο επίτροπος Μούιζνιεκς.

Στην ίδια εργασία, χαρακτηρίζει ολέθριες τις συνέπειες που είχε η εφαρμογή των μέτρων λιτότητας στις ευάλωτες ομάδες των πληθυσμών και ιδιαίτερα στα παιδιά και τους νέους.

«Η ανεργία των νέων στην Ευρώπη έχει φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ, ενώ εκατομμύρια οικογένειες υφίστανται τις συνέπειες των περικοπών στα παιδικά βοηθήματα και τις οικογενειακές παροχές, στην υγειονομική περίθαλψη και στην εκπαίδευση» επισημαίνει ο επίτροπος, τονίζοντας ιδιαίτερα ότι «ολοένα και αυξάνεται ο αριθμός των παιδιών που εγκαταλείπουν το σχολείο για να βρουν απασχόληση και να υποστηρίξουν τις οικογένειές τους, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις επανεμφάνισης της εκμετάλλευσης της παιδικής εργασίας».

Ο επίτροπος υπογραμμίζει την επείγουσα ανάγκη να αναζωογονηθεί το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, που θα πρέπει να βασίζεται στα θεμέλια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, την αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών και την πρόσβαση στη δικαιοσύνη για όλους.

Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να θέσουν ως άμεση προτεραιότητα τη μείωση της ανεργίας των νέων και την υπεράσπιση της κοινωνικής προστασίας των μακροχρόνια ανέργων κατά τη διάρκεια της κρίσης, καταλήγει στην εργασία του ο επίτροπος Νιλς Μούιζνιεκς.


πηγη