Πρώην Διευθύνων Σύμβουλος ΟΛΠ
Στον Κ. ΣΜΑΪΛΗ
Η εδραιωμένη αντίληψη της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ για την κρίση χρέους που έχει πλήξει τις χώρες του Νότου της Ευρώπης και την Ιρλανδία, είναι ότι αυτή οφείλεται στην δημοσιονομική διαφθορά των χωρών του Νότου και στην ύπαρξη μεγάλων δαπανηρών κρατών πρόνοιας. Με την πολύ προπαγάνδα παρά πολλοί το έχουν πιστέψει και αυτομαστιγώνονται.
Το ευρώ, η συνθήκη του Μάαστριχτ, και η απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος κατ΄ουδένα τρόπο συνέβαλαν στην κρίση αυτή. Αντίθετα ισχυρίζονται ότι αν τα κράτη είχαν συμμορφωθεί με τις επιταγές της Συνθήκης του Μάαστριχτ η κρίση δεν θα είχε επισυμβεί ποτέ.
Κατά συνέπεια οποιαδήποτε μεταρρύθμιση επιχειρηθεί στην ΕΕ, που θα έχει στόχο την σταθερότητα και την ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει αν πρώτα η δημοσιονομική πειθαρχία δεν επιβληθεί σε όλα τα κράτη μέλη.
Η αλυσίδα της αιτιώδους σχέσεως εδώ έχει ως εξής.
Οι υπερβολικές δημοσιονομικές δαπάνες συνεπάγονται ότι μετά από ένα σημείο οι τράπεζες-αγορές αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν τα χρέη να αποπληρωθούν και κατά συνέπεια αυξάνουν τα επιτόκια και ταυτόχρονα απαιτούν μεταρρυθμίσεις (μνημόνια). Παράλληλα οι υπερβολικές δαπάνες έχουν ως αποτέλεσμα την απώλεια της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας σε σχέση με τις άλλες οικονομίες που έχουν το ίδιο νόμισμα, στην περίπτωση μας το ευρώ. Κατά συνέπεια οι δημοσιονομικές δαπάνες είναι η αιτία για την δημιουργία και ελλείμματος στο ισοζύγιο των εξωτερικών συναλλαγών.
Αν τα κράτη είχαν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς οι ιδιωτικές δαπάνες θα ήσαν και αυτές εξορθολογισμένες και οι τράπεζες και οι επενδυτές θα είχαν μια καλύτερη εικόνα των κίνδυνων που επωμίζονταν.
Κατά συνέπεια η ΕΕ για να επιστρέψει στον δρόμο της ανάπτυξης, καθώς και τα καθ’ έκαστα κράτη μελή της ένωσης, δεν έχει ανάγκη από δημοσιονομική επέκταση, από το μεγάλο κοινωνικό κράτος, αλλά από δημοσιονομική αρετή, με άλλα λόγια να προσαρμόσουν τα κράτη μέλη τις δημοσιονομικές τους δαπάνες στις επιταγές της συνθήκης του Μάαστριχτ και να παραμείνουν στο ευρώ.
Αυτή είναι με λίγα λόγια και σαφήνεια η ερμηνεία της ΕΕ για την κρίση και αυτή είναι και η θεραπεία που εισηγείται.
Αυτή την ερμηνεία και αυτή την θεραπεία έχουν υιοθετήσει τα συντηρητικά και σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης και της Χώρας μας, οιουδήποτε κλίματος.
Στη βάση όλων αυτών είναι ο νεοφιλελεύθερος τρόπος σκέψης, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που έχει το προσόν να ονομάζεται ακόμα και ‘σοσιαλιστικό’, ‘αριστερό’, ‘κεντροαριστερό’ ‘58’, ‘λαϊκή δεξιά’ στη Χώρα μας.
Τι χρειάζεται λοιπόν για να γίνουμε καλά; Μια μεγάλη δόση ‘σκληρής αγάπης’ Λιτότητα και προσαρμογή.
Όπως όταν το παιδάκι μας το τιμωρούμε όταν έχει κάνει κάτι άσχημο έτσι και δω, η τιμωρία είναι αγάπη. Όμως το παιδί νοιώθει την σκληρότητα. έτσι και μείς, αλλά αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αγάπη του σοσιαλισμού ή της λαϊκής δεξιάς. Αυτοί ξέρουν!!
Η αγάπη αυτή είναι τρομακτική. Αυξάνει την ανεργία στα ύψη, βάζει χέρι στους τραπεζικούς λογαριασμούς μας, φορολογεί μέχρι εξοντώσεως, διαλύει την υγεία, την παιδεία την καθίστα απαιδευσία, μειώνει τα μεροκάματα, εξευτελίζει τους συνταξιούχους, διαλύει το κράτος, την ασφάλεια, την εθνική άμυνα. Θα κάνει την χώρα ένα τίποτα.
Πολύ νομίζουν ακούγοντας κάθε νέο μέτρο ότι εδώ η ‘αγάπη’ θα σταματήσει. Αλλά τρέφουν αυταπάτες. Η αγάπη αυτή δεν έχει τρυφερότητα. Είναι τρόπον τινά ‘σκληρά παιδαγωγική’. Για να σε βάλει στο μοντέλο, όπως αυτό περιγράφεται, είναι ικανή να σε τσακίσει. Δεν έχει κανένα έλεος και θα το κάνει. Σε λίγο θα μας παίρνουν και τα σπίτια, θα διαλύονται οικογένειες, θα τρελαίνονται νοικοκυραίοι, θα αυτοκτονούν πιο πολλοί. Γι αυτό μην τρέφεται ψευδαισθήσεις. Το μεγάλο κακό δεν ήρθε ακόμα. Έρχεται, όμως μαζί με την κατάλυση της Δημοκρατίας. Ο τόπος μας θα γίνει ειδική περιοχή εργασίας της ΕΕ. Όταν αποκατασταθεί η παράγωγη μας στο ‘φυσικό της όριο’.
Φυσικά αυτή δεν είναι η αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν ανενεργοί φυσικοί πόροι, 1,5 εκάτ. άνεργοι, παραγωγικοί συντελεστές να κάθονται, γνώση σε απραξία. Πότε θα μπούμε στην ανάπτυξη; Ποτέ δεν θα πάρετε απάντηση. Αυτό είναι σίγουρο. Στο μεταξύ θα μας έχουν κάνει δυστυχισμένους όχι απλά φτωχούς. Φτωχούς δυστυχισμένους.
Η αλήθεια είναι άλλη. Η ερμηνεία της κρίσης θα πρέπει να αναζητηθεί στην δομή της ευρωζώνης, στην διάβρωση που υπέστη η ανταγωνιστικότητα των οικονομιών του νότου και της χώρας μας από την είσοδο στο ευρώ, και από την απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Σε αυτές τις τρεις σταθερές θα πρέπει να αναζητηθεί η αιτία της κρίσης.
Εδώ η αιτιώδης σχέση έχει ως εξής. Η δομή της Ευρωζώνης ευθύς εκ αρχής ήταν αν-ισόρροπη αφού οι χώρες που περιλαμβάνει είναι χώρες χωρίς παραγωγική ομοιογένεια και κατ συνέπεια με διαφορετικές παραγωγικότητες. Υπάρχουν οι χώρες της κεντρικής Ευρώπης με
ομοιογένεια στην παράγωγη και υψηλή παραγωγικότητα και οι χώρες του νότου με άλλα παραγωγικά πρότυπα και άλλες παραγωγικότητες. Οι χώρες του κέντρου της ευρωζώνης με την νομισματική ενοποίηση και την χρηματοπιστωτική απελευθέρωση επεδίωξαν και υλοποίησαν μια άνευ προηγούμενου ανάπτυξη που βασιζόταν στις εξαγωγές με αποτέλεσμα την δημιουργία χρεών στις χώρες τις περιφέρειας. Η αιφνίδια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση έφερε στην επιφάνεια όλες αυτές τις ανισορροπίες της Ευρώπης. Αποτέλεσμα μετά ήταν οι Κυβερνήσεις να βρεθούν υπερχρεωμένες αφού η κρίση προκάλεσε ύφεση.
Κατά συνέπεια η κρίση δεν έχει ως αίτια την δημοσιονομική διαφθορά μας αλλά η αιτία ήταν η απελευθέρωση των αγορών του χρήματος και του κεφαλαίου, η δομή της ευρωζώνης, και οι ροές κεφαλαίων από το κέντρο στην περιφέρεια.
Η θεραπεία μέσω της δημοσιονομικής προσαρμογής φυσικά είναι αστεία και το μόνο που θα προσφέρει είναι βαθύτερη ύφεση και στις χώρες του κέντρου αφού δεν θα έχουν που να εξάγουν. Αλλά και αν αυτό δεν τις νοιάζει μας νοιάζει εμάς που μας καταδίκαζαν σε ανεργία και υπανάπτυξη.
Η θεραπεία της ευρωπαϊκής κρίσης απαιτεί βαθειά αναθεώρηση της λειτουργίας του ευρώ ως θεσμού και όχι μονό μια απλή δημοσιονομική θεραπεία. Τα αίτια της κρίσης θα παραμένουν ούτως ή άλλως αφού για την ανάπτυξη ή ο ιδιωτικός τομέας θα είναι χρεωμένος ή ο δημόσιος. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς δανεισμό.
Αφού η ΕΕ θέλει να διατηρηθεί και να έχει και το ευρώ ως νόμισμα τότε θα πρέπει να εφαρμοστεί αυτό που ο Κέϋνς διακήρυξε ως την ‘γενίκευση της βασικής αρχής της Τραπεζικής’ δηλαδή ‘ την ισότητα των πιστώσεων και των χρεών, των υποχρέωσαν και των απαιτήσεων.’
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η πλεονασματική χώρα θα πρέπει να νιώθει την ευθύνη το πλεόνασμα να το επενδύει στη χώρα την ελλειμματική. Έτσι δυναμικά η ΕΕ μπορεί να προχωρήσει και έτσι να έχει και την ευκαιρία κάθε χώρα να χρησιμοποιεί δημοσιονομικές επεκτατικές πολιτικές που εξασφαλίζουν και την ανάπτυξη και την πλήρη απασχόληση. Αν αυτό δεν γίνει θα σώζουμε τις Τράπεζες χωρίς σκοπό και στόχο και εμείς θα φτωχαίνουμε.
Αυτό πρέπει να ζητηθεί από την ΕΕ και αν αυτό αν δεν είναι δυνατόν να γίνει σε σύντομο χρονικό διάστημα ας επιστρέψουμε στο νέο εθνικό μας νόμισμα. Τουλάχιστον εκεί θα έχουμε εμείς άποψη για την ζωή μας ενώ τώρα δεν έχουμε κανένα μα κανένα λόγο για την ζωή μας. Μένουμε νωθροί και η φύση θα μας ξεκάνει.
spyridonstalias@hotmail.com
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Το ΕΠΙΟΣΥ INFO ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω e-mail έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια με αναφορές σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις , υβριστικά ή συκοφαντικά θα αφαιρούνται!