Τα κομμάτια του παζλ
α. Δημογραφικό : Η δύση δεν τεκνοποιεί! (Γιατί άραγε;) Ο πληθυσμός της δύσης είναι σε μεγάλη φθίνουσα πορεία! Λύση η μετανάστευση!
β. Μετανάστευση (της λαθρομετανάστευσης συμπεριλαμβανομένης): Πληθαίνουν οι φωνές που λένε: Οι πόλεμοι και οι αναταραχές δημιουργούνται τώρα με μεγαλύτερη ευκολία αφού εκτός από την υφαρπαγή των πόρων τώρα και η δημιουργία κυμάτων μετανάστευσης είναι ζωτικής σημασίας για την Ευρώπη και τη Δύση γενικώς!!!
γ. Κοινωνικές Παροχές : Δεν υπάρχει καμία αρκετά πλούσια χώρα πάνω στον πλανήτη για να αντέξει το βάρος των Κοινωνικών Παροχών, που τώρα γίνεται προσπάθεια να αναδομηθούν!
Η Εικόνα
Τα παραπάνω τρία χαρακτηριστικά συνθέτουν το τρισυπόστατο της ζωτικότητας της σύγχρονης οικονομίας, και επειδή είναι δευτερογενούς τύπου παράγοντες, μαζί συνθέτουν το “Μακρο-οικονομικό παράδοξο”, ονόματι : “ΝΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ”!
Πριν την επεξήγηση του σύγχρονου μακροοικονομικού παραδόξου, εξετάζεται η σχέση του (κατά γενική παραδοχή διανοητών και ακαδημαϊκών) “μιμούμενου Έλληνα” με το μοντέλο προς το οποίο -του επιβάλλεται ως μονόδρομος- τείνει να ομογενοποιηθεί)
Έλληνας vs “Νεο-ΔυτΙΣΜΟΣ”
Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με το γεγονός ότι έτσι γίνεται πραγματικότητα το όραμα κάποιων ελίτ “ευγενών” του 19ου αιώνα όταν μιλούσαν για Ευρωπαίους που το χρώμα του δέρματος τους θα είναι όπως εκείνο των Αιγυπτίων)
Θα πούμε όμως για τα παράδοξα (ευγενικός όρος) εκείνα που θα σημάνουν συναγερμό σε κάθε σκεπτόμενο, αφού, και το δικό μας ιστορικό μέλλον όλο και περισσότερο θα σχετίζεται με εκείνο των κεντρο-βόρειων Ευρωπαίων, παρόλο που όχι μόνο καμιά σχέση δεν έχουμε (εκτός το ότι ο δυτικός πολιτισμός χτίστηκε με φώτα Ελληνικής γνώσης), αλλά μας χωρίζουν και τεράστια ιστορικά χάσματα!
(Σε μια φυλή της Αφρικής Αποκαλούν όλους τους Ευρωπαίους “Ουαζάνγκα” εκτός τους Έλληνες που τους αποκαλούν “Ουαγκιρίκι”! Και αυτό γιατί;;; Επειδή οι πρώτοι πήγαν εκεί για να τους εκμεταλλευτούν με οποιοδήποτε τρόπο ενώ οι Έλληνες πήγαν για να συνάψουν οποιουδήποτε είδους σχέσεις μαζί τους!!! Το ίδιο ισχύει και με τους ανατολικούς λαούς με το “Γιουνάν” διαβατήριο για κάθε γωνιά της ανατολής!!!) Αν δεν είναι αυτό πλούτος, τότε τι είναι πλούτος;;;;;;;;;
Θα πούμε για τα παράδοξα της οικονομίας μόνο υπό την έννοια την σημαντική, δηλαδή, ο άνθρωπος είναι άνθρωπος μόνο όταν είναι υποταγμένος στη φύση αλλά είναι ελεύθερος να συνάπτει συμφωνίες με το κοινωνικό του περίγυρο προκειμένου να μην βλάπτεται κανείς από την ασφάλεια που παρέχει η συνάθροιση σε ένα κοινά επιλεγμένο τόπο, ασκώντας πρακτικές κοινού συμφέροντος! Παύει όμως να είναι άνθρωπος εάν αποτελεί μόνο ένα μικρό γρανάζι μιας μεγάλης κατασκευασμένης μηχανής, που σημασία έχει η σωστή λειτουργία της Μηχανής, το μικρό γρανάζι να γεννά ανταλλακτικά και όλα αυτά για χάρη του εργοστασιάρχη!
Στην πρώτη περίπτωση το σύστημα το λέμε “ανθρωποκεντρικό πολιτισμό”!
Στην δεύτερη (σκλαβιά, δουλεία και τυραννία είναι η σωστές λέξεις) αλλά εδώ θα χρησιμοποιήσουμε τους σύγχρονους όρους “Δομισμό“, “Συστημισμό” (και τόσα άλλα, για να μην κολλάμε στις λέξεις), που όμως πάντα παραπέμπουν στο “συστημικό πολιτισμό”.
Στο πρώτο σημασία έχει, ότι είναι αγαθό για τον άνθρωπο!
Στο δεύτερο, ότι είναι καλό για το κατασκεύασμα (του ίδιου του ανθρώπου.. και εδώ έχει ίσως σημασία να θυμηθούμε ένα αρχαίο ρητό που λέει ότι “η κτήση γίνεται κτήτορας”)
Τώρα, άσχετα αν είμαστε άξιοι ή όχι μιας προγονικής δόξας, ξεχάστε αυτά που θέλουν να περάσουν οι δωσίλογες οικογένειες που μας έχουν καβαλήσει τόσα χρόνια και σκεφτείτε : θέλοντας και μη μόνο οι σύγχρονοι Έλληνες είναι καταδικασμένοι να φέρουν το βαρύ φορτίο της ιστορίας των Ελλήνων. Με το βάρος αυτής της ιστορικής συνείδησης, κρίνετε τα παρακάτω!
Ένα παράδειγμα του δυτικού “συστημικού πολιτισμού”
Underpopulation (υποπληθυσμός) =Μια κατάσταση στην οποία υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι για να αναπτύξουν πλήρως το οικονομικό δυναμικό μιας περιοχής ή ενός έθνους. Ένας μεγαλύτερος πληθυσμός θα μπορούσε να στηριχθεί στην ίδια βάση άντλησης πόρων.
“Underpopulation” συνήθως ορίζεται ως μια κατάσταση στην οποία ο πληθυσμός μιας χώρας έχει μειωθεί πάρα πολύ για να μπορεί να στηρίξει τις τρέχουσες ανάγκες του οικονομικού της συστήματος.
Έτσι, ο όρος δεν έχει καμία σχέση με τη βιολογική πλευρά της φέρουσας ικανότητας, αλλά είναι ένας οικονομικός όρος που χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει ότι τα συστήματα μεταφοράς πληρωμών ορισμένων ανεπτυγμένων χωρών ενδέχεται να αποτύχουν όταν ο πληθυσμός μειωθεί ως ένα σημείο. Ένα παράδειγμα θα ήταν η περίπτωση κατά την οποία, οι συνταξιούχοι που υποστηρίζονται μέσω ενός συστήματος κοινωνικής ασφάλισης να μην επενδύουν τις αποταμιεύσεις, και στη συνέχεια προκύψει ένα μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα. Στην περίπτωση αυτή, η νέα γενιά μπορεί να μην είναι σε θέση να υποστηρίξει την παλαιότερη γενιά.
Δημογραφικό
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, κάτω από τα όρια της γονιμότητας για πληθυσμιακή αντικατάσταση αναμένεται να είναι το 75% του ανεπτυγμένου κόσμου μέχρι το έτος 2050. Το αμερικανικό Census Bureau σημειώνει ότι τα 74 εκατομμύρια άνθρωποι που προστέθηκαν στο παγκόσμιο πληθυσμό το 2002 ήταν λιγότεροι από τα 87 εκατομμύρια ατόμων που προστέθηκαν στην περίοδο 1989-1990. Ο ετήσιος ρυθμός αύξησης ήταν 1,2% πιο κάτω από τα 2,2% του 1963-64.
Το Census Bureau δείχνει ότι αυτή η επιβράδυνση της αύξησης του πληθυσμού συνεχίζεται και στο προσεχές μέλλον. Το επίπεδο της γονιμότητας σε πολλές χώρες θα μειωθεί κάτω από το επίπεδο αντικατάστασης πριν από το 2050 … Το 1990 οι γυναίκες κατά μέσο όρο, γεννούσαν 3,3 παιδιά. Μέχρι το 2002 ο μέσος όρος ήταν 2,6, και μέχρι το 2009, 2.5. Αυτό είναι οριακά πάνω από το παγκόσμιο όριο γονιμότητας αντικατάστασης, των 2.33.
-Σημείωση: Τα παραπάνω στατιστικά είναι σε παγκόσμια κλίμακα.
Εάν το δούμε πιο συγκεκριμένα, διαπιστώνουμε ότι: όλες οι χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου κινούνται ήδη από δεκαετίες πριν στην πληθυσμιακή παρακμή. Στην Ελλάδα πχ, αντιστοιχούν 1,2 παιδιά ανά γυναίκα όταν το όριο αντικατάστασης του πληθυσμού είναι 2,1. Το έτος 1935 αναλογούσαν 28,16 γεννήσεις στους 1000 κατοίκους, ενώ το 2005 μόλις 9,69.
Συνεπάγεται: για να στηριχτεί η οικονομία της χώρας χρειάζεται η συμβολή των μεταναστών, γιαυτό και τους εισάγουν βάσει οργανωμένου σχεδίου. Κάποιοι μάλιστα διατείνονται ότι: μεταξύ άλλων παραγόντων, οι κρατούντες δημιουργούν προβληματικές καταστάσεις στις υπο-ανάπτυξη χώρες ή “χώρες του 3ου κόσμου”, ακριβώς για να προκύψουν μετανάστες που θα στηρίξουν την οικονομία των ανεπτυγμένων χωρών.-
…πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες έχουν χρησιμοποιήσει τη μετανάστευση και άλλες πολιτικές ως μέσο για την αναστολή ή επιβράδυνση της μείωσης του πληθυσμού. Συνεπώς, αν και πολύ μακροπρόθεσμες τάσεις ευνοούν την επιταχυνόμενη μείωση του πληθυσμού, οι τάσεις μικρής διάρκειας μπορεί να επιβραδύνουν την πτώση ή ακόμη και να αντιστρέψουν την πτώση στην ανάπτυξη, δημιουργώντας φαινομενικά αντικρουόμενα στατιστικά στοιχεία.
Πολλά έθνη της Δυτικής Ευρώπης (και της ΕΕ στο σύνολό της), σήμερα θα είχαν πληθυσμό που φθίνει εάν δεν υπήρχε η διεθνής μετανάστευση. Ο συνολικός πληθυσμός της ηπείρου της Ευρώπης (συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας και άλλων χωρών εκτός ΕΕ) ήδη κορυφώθηκε γύρω στο έτος 2000 και από το 2004 μειώνεται.
Οι επιπτώσεις από τη μείωση του πληθυσμού μπορεί να είναι δυσμενείς για μια οικονομία η οποία έχει δανειστεί ευρέως για την εξόφληση από τις νεότερες γενιές.
Αλλά για πολλές βιομηχανικές οικονομίες, μείωση του πληθυσμού δεν μπορεί να είναι θετικό καθώς αυτές οι οικονομίες συχνά αναπτύσσονται με την υποθήκευση του μέλλοντος μέσω του χρέους και με αναδιανομή των συνταξιοδοτικών κεφαλαίων, που υποτίθεται ότι είχαν αρχικά αυξημένα φορολογικά έσοδα από μια συνεχώς διευρυνόμενη βάση του πληθυσμού (δηλαδή θα υπήρχαν λιγότεροι φορολογούμενοι σε μια μείωση του πληθυσμού).
Η μείωση του πληθυσμού εξαιτίας των χαμηλών ποσοστών γονιμότητας θα συνοδεύεται επίσης από τη γήρανση του πληθυσμού, η οποία μπορεί να συμβάλει μόνο με προβλήματα για την κοινωνία. Αυτό μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ποιότητα της ζωής των νέων με αυξημένη κοινωνική και οικονομική πίεση, υπό την έννοια ότι θα πρέπει να αυξήσουν την κατά κεφαλή παραγωγικότητα, προκειμένου να υποστηρίξουν μια υποδομή με δαπανηρές, (οίκους γερόντων, συντάξεις, ασφαλιστικό σύστημα, σύστημα πρόνοιας, νοσοκομειακή περίθαλψη) χάνοντας έτσι την εστίαση από το σχεδιασμό για ηλικιωμένους και το μέλλον των οικογενειών και ως εκ τούτου υποβαθμίζονται ακόμη περισσότερο τα ποσοστά της αναπαραγωγικότητας.
Σε μια χώρα με μείωση του πληθυσμού, η αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι υψηλότερη από την αύξηση του ΑΕΠ. Για παράδειγμα, η Ιαπωνία έχει υψηλότερη αύξηση κατά κεφαλήν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και στις ΗΠΑ η αύξηση του ΑΕΠ είναι υψηλότερη από της Ιαπωνίας. Ακόμα και όταν η αύξηση του ΑΕΠ είναι μηδενική ή αρνητική, η αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ μπορεί ακόμη να είναι θετική (εξ ορισμού ) αν ο πληθυσμός μειώνεται ταχύτερα από το ΑΕΠ.
http://en.wikipedia.org/wiki/Population_decline
Κοινωνικές παροχές
Τα παραπάνω δεν είναι τίποτα μπροστά στον πλέον ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΛΟΓΟ για την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ και ΚΡΙΣΗ που βιώνουμε, αφού (θυμίζουμε πάλι και δείτε τα νούμερα παρακάτω): Καμία οικονομία πάνω στον πλανήτη δεν αντέχει το βάρος των Κοινωνικών Παροχών όπως έχουν εξελιχθεί, και τώρα γίνεται καταστροφή και αναδόμηση!
Οι κοινωνικές παροχές όπως έχουν σχεδιαστεί δεν έχουν μέλλον αφού οι ηλικιακές διαστρωματώσεις καταδεικνύουν το ανέφικτο. Δεν υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι για να πληρώνουν την υπερ-πληθώρα των συνταξιούχων.
(Είναι πολλά χρόνια γνωστό και αποκρύπτεται σκοπίμως από το πολιτικό σύστημα της ΕΕ, για οικονομικά συμφέροντα)
Η Αναλογία Κοινωνικής Εισφοράς, Εργαζόμενου ανά Δικαιούχο κοινωνικών παροχών, έχει κατρακυλήσει σε ιστορικά χαμηλά (δηλαδή η αναλογία, αριθμός εργαζόμενων -που με τις εισφορές που πληρώνουν καλύπτουν τις κοινωνικές παροχές (συντάξεις, επιδόματα, νοσοκομειακή περίθαλψη κλπ)- αριθμός δικαιούχων) και έχει κατακρημνίσει στα βάραθρα την οικονομία όλων των κρατών! Ακόμα και η πιο ισχυρή οικονομία του κόσμου δεν μπορεί να αντέξει τέτοιες αναλογίες!
Δείτε τα νούμερα της Αμερικής γιατί η Ευρώπη που είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση, δεν δημοσιοποιεί αυτά τα στοιχεία!!
Το 1940, 159,4 εργαζόμενοι κάλυπταν τις κοινωνικές παροχές 1 δικαιούχου
Το 1945, 41,9 εργαζόμενοι κάλυπταν τις κοινωνικές παροχές 1 δικαιούχου
Το 1955, 8,6 εργαζόμενοι κάλυπταν τις κοινωνικές παροχές 1 δικαιούχου
Το 1960, 5,1 εργαζόμενοι κάλυπταν τις κοινωνικές παροχές 1 δικαιούχου
Το 1965, 4 εργαζόμενοι κάλυπταν τις κοινωνικές παροχές 1 δικαιούχου
Το 1990, 3,4 εργαζόμενοι κάλυπταν τις κοινωνικές παροχές 1 δικαιούχου
Το 2009, 3 εργαζόμενοι κάλυπταν τις κοινωνικές παροχές 1 δικαιούχου
Στην Ευρώπη των 27 το 2009 αντιστοιχούσαν περίπου δύο άτομα σε ηλικία εργασίας για κάθε εξαρτώμενο άτομο. (αλλά με την αυξημένη ανεργία ούτε 1 προς 1 δεν είναι τώρα)!! Πράγμα αδύνατον να το βαστάξει μια οποιαδήποτε οικονομία και γιαυτό το λόγο ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΛΑ!!!
Όλα πια καθορίζονται από τους δείκτες της οικονομίας, και αυτό σημαίνει ότι: εάν οι δείκτες της οικονομίας ολισθήσουν, τότε γίνονται βελτιωτικές – διορθωτικές κινήσεις για να επανέλθουν σε ανοδική πορεία οι δείκτες. Αν σε κάποια περίπτωση, οι διορθωτικές κινήσεις σκοντάφτουν πάνω σε νόμους και διατάγματα τότε -οι πολιτικοί υπάνθρωποι, εκλεγμένοι από τους αστούς καταναλωτές- με τροποποιήσεις άρθρων (σαν αυτήν εδώ) παρακάμπτουν τα εμπόδια! Από την άλλη, κάθε δίκαια απαίτηση εργαζομένων σκοντάφτει πάνω στη σάπια οικονομία.
Αποτέλεσμα: Σχεδόν τίποτα δεν γίνεται για τη βελτίωση του ανθρώπινου βίου αλλά για τους δείκτες της οικονομίας.
Αν βέβαια ρωτήσετε οποιονδήποτε βολεμένο κρατούντα, θα σας πει: “όλα γίνονται για το καλύτερο μέλλον των παιδιών μας και του ίδιου μας του βίου”.
Η αναζήτηση των θετικών πρόσημων των δεικτών (παραγωγικότητα) είναι το ζητούμενο και όχι οι ανάγκες του ανθρώπου για να διάγει ένα ευδαιμονικό βίο.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Το ΕΠΙΟΣΥ INFO ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω e-mail έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια με αναφορές σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις , υβριστικά ή συκοφαντικά θα αφαιρούνται!