EPIOSYINFO NEWS
latest

728x90

468x60

Ενάντια σε Κάθε αριστερά. Οι θέσεις της νέας Νέας δημοκρατίας !!!

Όσο η δόμηση και αποδόμηση της εργασίας θα υποτιμάει την αξία της και θα γεννάει ανταγωνιστική πίεση στους προλετάριους, τόσο θα συνεχίζεται η χάραξη μη-ταξικών διαχωρισμών και ορίων ως μια βάση αυτό-προστασίας.(cognord)

Έγινε και η αρχή. Η εκκίνηση της νέας Νέας δημοκρατίας με βασικό άξονα την “ήττα κάθε αριστεράς”.

Το 9 συνέδριο της ΝΔ δείχνει κυριολεκτικά το δρόμο, ενός έργου που το έχουμε δει πολλές φορές.

Το δίκτυο 21 είναι πλέον στην αιχμή του δόρατος στην νέα…ιδεολογική γραμμή της Νέας δημοκρατίας. Εθνικισμός.

Ο καπιταλισμός ως το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων του κεφαλαίου, είναι μία διαρκώς μεταβαλλόμενη κατάσταση οργανωμένη γύρω από την ίδια βασική συνθήκη, την σχέση κεφάλαιο. Όμως οι ισορροπίες διαρκώς αλλάζουν μέσω της διαπλοκής της ταξικής πάλης και των αναγκαιοτήτων του κεφαλαίου(δεν υπάρχουν η μία ανεξάρτητα απ την άλλη). Ανά ιστορική συγκυρία το κράτος ως συλλογικός καπιταλιστής-ως όλον των καπιταλιστικών σχέσεων- θα επιτεθεί σε κάθε κοινωνική ομάδα που αντιστέκεται στην αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων με βάση την ιστορική συγκυρία.

Το κράτος επιτίθεται τόσο σε όποιον επιδιώκει μια πιο ίση οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων αλλά και σε όποιον επιδιώκει μια παλαιότερη οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων που δεν λειτουργεί υπέρ του κεφαλαίου στην παρούσα φάση. . Καθώς όμως οι αναγκαιότητες του κεφαλαίου και της ταξικής πάλης αλληλοδιαπλέκονται διαλεκτικά-και όχι απλά συγκρούονται σαν a priori προϋπάρχοντα- η ταξική πάλη είναι μία από τις διαδικασίες που συντελείται η αναδιάρθρωση- η μορφή και οι αναγκαιότητες του κεφαλαίου σαν κοινωνική σχέση μπορεί να αλλάξουν σε κάποιο βαθμό και να δημιουργήσουν περίεργα “κινήματα”. Τα κινήματα αυτά προϋπάρχουν ως τάσεις μέσα σε κάθε επαναστατική κίνηση.

Είναι οι τάσεις αυτές που αν πχ η ανάπτυξη του κεφαλαίου απαιτεί την εργασιακή εξίσωση της γυναίκας με τον άντρα, αυτές οι τάσεις αντιστέκονται σε αυτό θεωρώντας ότι καταργούνται βασικές αρχές της ηθικής οργάνωσης της κοινωνίας, της ταυτότητας ως έθνους, των πάγιων και αντιπροσωπευτικών-παραδοσιακών κοινωνικών ρόλων κτλ. Αν όμως η ταξική πάλη γενικευτεί με ανατρεπτικά χαρακτηριστικά, τότε στέφεται με καθολικό τρόπο ενάντια τόσο στο κράτος και την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων όσο και στις τάσεις αυτές του κινήματος που μέχρι πρότινος  έκαναν κριτική από συντηρητική σκοπιά. Με αυτό τον τρόπο δεν είναι παράλογο το να δούμε στο μέλλον ιδεολογικές κατασκευές και συμμαχίες προς αυτή την κατεύθυνση.

γενικά: η προσπάθεια του κεφαλαίου να υποτιμήσει συνολικά τον κόσμο της εργασίας, η απουσία μιας χρόνιας από πριν ταξικής υλικής κοινότητας, και η ταυτόχρονη παρουσία (τόσο λόγω της προηγούμενης ακμής του κεφαλαίου και του αισθήματος κοινότητας που δημιούργησε η ενσωμάτωση σε αυτό, αλλά και του αριστερού-πατριωτικού λόγου) μη-ταξικών και “διαταξικών”  φαντασιακών κοινοτήτων, οδήγησε στην αναπαραγωγή μέσα στους προλετάριους μη-ταξικών διαχωρισμών ως μέσο αυτοπροστασίας απέναντι στην επίθεση των κεφαλαιοκρατών, αναγκάζοντας τους να μην τους μεταχειριστούν όλους το ίδιο.

Ποιό είναι το νόημα όμως τέτοιων ιδεολογικών κατασκευών; Τέτοιου είδους συμμαχίες και κατασκευές(που τέτοιος ήταν και  φασισμός στην ιστορική συγκυρία που παράχθηκε) λειτουργούν με 2 τρόπους. α) μετακυλούν την ταξική πάλη σε μια σύγκρουση με συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες-που μπορεί ή όχι να φέρουν συγκεκριμένα ταξικά χαρακτηριστικά- με αποτέλεσμα το γενικότερο διακύβευμα της κοινωνικής σχέσης που μέχρι πρότινος ήταν στο στόχαστρο της κριτικής να φεύγει  και την θέση του να πάρει η συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα. Τελικά η “επίμαχη κοινωνική σχέση” να μένει ανέπαφη και στο εσωτερικό της να δημιουργείται μια αίσθηση κοινότητας και ειρήνευσης.

Τέτοιας φύσης ήταν ο αντισημιτισμός στη Γερμανία του μεσοπολέμου που τελικά οδήγησε στον ναζισμό(ο χίτλερ έλεγε καθαρά, ότι για την διάσπαση του “γερμανικού λαού” ,ευθύνονται τόσο οι γερμανοί φιλελεύθεροι όσο και ο μαρξισμός), τέτοιας φύσης ήταν οι απεργίες αντρών εργατών ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα των  γυναικών-(καθώς σε καιρούς που το κεφάλαιο είχε ανάγκη για περισσότερο εργατικό δυναμικό και πιό υποτιμημένο μέσω του ανταγωνισμού αυτοί δεν έβλεπαν σε αυτό την υποτίμηση τους από το κεφάλαιο αλλά τις γυναίκες σαν δύναμη που τους υποτιμά, συνεπώς υποστήριξαν να τις στείλουν πάλι στην “κουζίνα”, έτσι όμως η κριτική στο κεφάλαιο ή η σύγκρουση με τους κεφαλαιοκράτες πέθανε) τέτοιου τύπου είναι και οι συγκρούσεις και ο στιγματισμός και ρατσισμός κατά των μεταναστών στην Ελλάδα ως χαραμοφάηδων που επιβαρύνουν το σύστημα υγείας. .

Το ζήτημα μετακυλίεται από την συνολική υποτίμηση της αναπαραγωγής, στον ανταγωνισμό μεταξύ των προλετάριων για την πρόσβαση σε μία υποτιμημένη αναπαραγωγή ή για την δημιουργία ενός συστήματος υγείας και ασφάλειας 2 ταχυτήτων, ενός για τους πολύ υποτιμημένους και ενός για τους λιγότερο, για αυτούς που μέσα σε αυτό τον ανταγωνισμό θα επαναδιαπραγματευτούν την θέση τους στο κεφάλαιο με ευνοϊκότερους όρους ως κάτι ξεχωριστό από τους υπόλοιπους. Σε κάθε περίπτωση η ολική σύγκρουση μετριάζεται και αν και ίσως παραμένει ταξική, δεν είναι επαναστατική. Αυτή η πάλη θα δημιουργήσει ένα νέο σημείο ισορροπίας, μια νέα ιδεολογική κατασκευή που θα αντιπροσωπεύει μια νέα “κοινότητα” .Από εδώ περνάμε στο επόμενο ως επακόλουθο

β) δημιουργούν μια ευρύτατη βάση  μεταξύ των εργατών που στηρίζει τη φύση των κοινωνικών σχέσεων και θέλει απλά την τροποποίηση τους υπέρ της. Αυτή η βάση είναι το αποτέλεσμα και ταυτόχρονα ο δημιουργός μιας νέας κοινωνικής ισορροπίας ανά ιστορική συγκυρία που βλέπει την λύση(στην αδυναμία συνολικής αναπαραγωγής του κεφαλαίου) στην βιαιότερη και μεγαλύτερη υποτίμηση ενός κομματιού του προλεταριάτου που φέρει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, και που με βάση αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να υποτιμηθεί με συγκεκριμένο τρόπο από τους υπόλοιπους προλετάριους και από το κράτος.

Αυτή η λύση είναι μία λύση “διαχωρισμών” που παράγονται από μια διαδικασία μέσα από το ίδιο το προλεταριάτο, ως προέκταση  των συμφερόντων του γενικού κεφαλαίου(αφού έτσι αναπαράγονται και αυτοί οι προλετάριοι). Η διαδικασία αυτή ολοκληρώνεται με κερασάκι στην τούρτα, σε περιπτώσεις που οι εκάστοτε επαναστατικές πρωτοπορίες στην προσπάθεια τους να εγκολπώσουν το σύνολο των προλετάριων, αναπαράγουν ή δημιουργούν φαντασιακές κατασκευές,  οι οποίες λόγω της αδυναμίας τους να οριστούν(τι είναι λαός; ή κοινωνία; ή ελληνικός λαός, ή ελληνικός πολιτισμός;  ή νομιμότητα)δημιουργούν το ευρύτερο ιδεολογικό πλαίσιο που θα ευοδωθούν οι παραπάνω διαχωρισμοί.

Στην εποχή της κρίσης, οπού οι παλιές ισορροπίες χάνονται, αυτές οι κατασκευές θα λειτουργήσουν εναντίων της “επανάστασης” καθώς πέρα από τους ιδιαίτερους χρωματισμούς τους θέτουν αόριστα και αξιωματικά ένα αίτημα συγχρονικής και διαχρονικής ενότητας και καθολικότητας που δεν πρέπει να διαρραγεί και που πάνω σε αυτό θα πρέπει να λύνονται όλα, μιας ενότητας ανεξάρτητης από τις εσωτερικές ταξικές της διαφοροποιήσεις. Αυτή η κοινότητα αναπόφευκτα θα στραφεί ενάντια σε ότι την απειλεί, και ο νούμερο ένας κίνδυνος είναι το επαναστατικό προλεταριάτο, το οποίο ως μόνο σύμμαχο και ως μοναδική κοινότητα αναγνωρίζει τον εαυτό του και τίποτα άλλο.

Στο κλίμα αυτό σαν ώριμο φρούτο ήρθε η νέα γραμμή της Νέας Δημοκρατίας. Ενάντια σε κάθε αριστερά είπε ο πρωθυπουργός μας και ο ιεροκήρυκας της νέας γραμμής ο Βορίδης. Η παραπάνω διαδικασία έχει σε μεγάλο βαθμό ολοκληρωθεί, οι προλετάριοι δεν έχουν σαν κριτική την συνολική υποτίμηση τους ούτε στον πιο μακρινό τους ορίζοντα. Μέσα από την ταξική πάλη εμφανίζονται κινήματα τέτοιου τύπου. Ο συντηρητισμός και οι κορόνες περί ενότητας και νομιμότητας(και από την πλευρά της αριστεράς) ενίσχυσαν αυτές τις τάσεις και τελικά θα υποσκάψουν κάθε εναπομένουσα ριζοσπαστικότητα.

Ενάντια σε κάθε αριστερά σημαίνει πως πλέον στο στόχαστρο δεν μπαίνουν μόνο όσοι απαιτούν μια εξισωτική κοινωνία αλλά και όσοι από αυτούς που απαιτούν σαν απάντηση στην αναδιάρθρωση ένα παλαιότερο σημείο ισορροπίας δεν χωρούν σε αυτό που βρέθηκε.  Και ποιό ειναι αυτό που βρέθηκε; Πάρα πολλές φορές αυτό έχει ειπωθεί ανοιχτά, η αριστερά(με κορυφή τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ) έχει κατηγορηθεί ως αναχρονιστική, και όσο και αν κόπτεται για το ποιός είναι ο πραγματικός εκπρόσωπος του “ελληνικού λαού” δεν μπορεί να παίξει μπάλα στο γήπεδο του δικτύου 21 και της χρυσής αυγής.

Ο εθνικός της λόγος έρχεται σε αντίφαση με την”αγάπη για τους μετανάστες” και οι προλετάριοι που θέλουν να αναπαραχθούν και βλέπουν το έθνος σαν μιά κοινότητα που ανήκουν, αναπόφευκτα βλέπουν την αντίφαση, και βλέπουν την πραγματική τους λύση στην υποτίμηση των “άλλων”. Ο ριζοσπαστισμός της Χρυσής αυγής και του Λάος, αλλά κυρίως ο διάχυτος κοινωνικός ρατσισμός και φασισμός είναι οι δυνάμεις που πραγματικά άσκησαν στο κράτος συντηρητική κριτική τόσο καιρό εγκαλώντας το ότι καταστρέφει την Ελλάδα και τις παραδοσιακές αξίες, την ηθική, που απαιτούσαν ξεκάθαρα και (όχι με συγκεχυμένο τρόπο όπως η αριστερά) την επιστροφή σε πιό παλιές και κάθετες ταξικές οριοθετήσεις.

Το νέο σημείο ισορροπίας μεταξύ αυτών των συντηρητικών αντιπολιτευόμενων τάσεων είναι-σε επίπεδο πολιτικής- η νέα γραμμή της Νέας Δημοκρατίας. Σου λένε και μνημόνιο αλλά και ρατσισμός, όσοι ανήκουν και υποστηρίξουν την εθνική κοινότητα θα σωθούν, οι λοιποί στον Καιάδα. Στο πλαίσιο αυτό η Χρυσή αυγή έχει 2 επιλογές, ή θα κατεβάσει σταδιακά τις αντιμνημονιακές κορόνες και θα επεκτείνει/δώσει έμφαση στην ρατσιστική και αντι-κινηματική της ατζέντα, ή θα χάσει σε ποσοστά και θα μείνει μια “δύναμη κρούσης”  για τις εξαιρετικά δυσμενείς καταστάσεις, τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο δρόμου, στο ρόλο του παραδοσιακού παρακράτους.

Τώρα το επίσημο κράτος περνά στην αντεπίθεση, ενάντια σε κάθε αριστερά λέει, ο συντηρητισμός της (κάθε) αριστεράς είναι που δεν αφήνει τις κοινωνικές “αλλαγές” να ανθήσουν λέει, ενώ η ΕΛΑΣ λέει πως τρομοκρατία και ποινικός κόσμος ταυτίζονται απόλυτα και θα δημιουργηθεί μια υπερ-υπηρεσία (ΥΔΟΕΑΤ) να τα ελέγχει και να τα συντονίζει όλα αυτά. Η “κάθε” αριστερά πλέον είναι κοντά με την τρομοκρατία, και με την αναγκαιότητα ποινικοποίησης της.


 aruthlesscritiqueagainsteverythingexisting
« PREV
NEXT »

Facebook Comments APPID