Απέναντι στη μαϊμουδοποίηση και τους εκπαιδευτές της !!!

Χαίρομαι όταν βλέπω τις μαϊμούδες (σε ντοκυμαντέρ) να ζουν και να κινούνται ελεύθερα μέσα στο φυσικό τους περβάλλον, αντίθετα με το δίποδο στενό συγγενή τους που έχει τελείως αλόγιστα αποκοπεί από τη Φύση αλλά και τη φύση του! Και πλημμυρίζω από οίκτο, ανάμικτο με αηδία και οργή, όταν τις βλέπω σε κάτι φριχτά βίντεο να βασανίζονται νοσηρά μέχρι θανάτου από τα ανθρωπόμορφα τέρατα, μέσα στα πειραματικά τους εργαστήρια.
Πρωτεύοντα θηλαστικά με ιδιαίτερα αυξημένη ευφυία και κοινωνικά απ’τη φύση τους. Επιδέχονται εκπαίδευσης που εμπεδώνουν γρήγορα και μαθαίνουν να υιοθετούν και να μιμούνται συγκεκριμένες συμπεριφορές που επιδιώκουν οι… εκπαιδευτές τους.

Αυτές οι δυνατότητες υπέρ των εκπαιδευτών, με “εκπαιδευτικά” εργαλεία την κοινωνική μηχανική, το νοητικό προγραμματισμό κι έλεγχο των μαζών, με βασικό όπλο τις τεχνικές της προπαγάνδας, μέσω υπερεξελιγμένων πια τεχνο-επιστημονικών μεθόδων, έχουν οδηγήσει στο θλιβερό επιδιωκόμενο στόχο: τημαϊμουδοποίηση και αγελοποίηση ενός πάρα πολύ μεγάλου μέρους- με πλειοψηφική δυναμική και αυξητικές τάσεις- της ανθρωπότητας!

Κάτι που το βλέπουμε σε όλο του εδώ το μεγαλείο και στη σημερινή νεοελληνική κοινωνία, που αδιαμαρτύρητα, στην ουσία της σοβαρότητας των γεγονότων, κι αναίμακτα καταποντίζεται στα τάρταρα της τεχνοφεουδαρχίας (Δες και το θαυμάσιο βιβλίο του Θεοφάνη Ράπτη “Τεχνοφεουδαρχία-η νέα μορφή παγκόσμιου ολοκληρωτισμού”) και των οργουελικών κοινωνικών “οραμάτων” μιας πρωτοφανώς ανελέητης εξουσιαστικής ελίτ.
Εκπαιδευμένη επιδέξια και κατάλληλα από τους επιτήδειους εξωτερικούς κι εσωτερικούς, κυρίως, “εκπαιδευτές της”. Τα δείγματα γραφής είναι παραπάνω από σαφή. Μια “εκπαίδευση” που οδήγησε με γεωμετρική ακρίβεια στη διαμόρφωση της σημερινής αξιοκαταφρόνητης παθητικότητας και φαινομενικά ανεξήγητης δουλικότητας, απέναντι σε όσα φοβερά συμβαίνουν. Και συγχρόνως ταχύτατα οπισθοδρομικά για την ποιότητα του βιοτικού επιπέδου των παθόντων (“Θελέστα και παθέστα” θα μπορούσε να πει κάποιος κι όχι άδικα).

Ας δούμε συνοπτικά (και, αναπόφευκτα, στη συνέχεια ας στοχαστούμε πάνω σε αυτά) την “εκπαίδευση” που ξεκίνησε εδώ και πολλά χρόνια, σχεδόν από την απελευθέρωση της Ελλάδας απ’τον οθωμανο-κοτζαμπασαίικο ζυγό:

• Διατήρηση των προνομίων των κοτζαμπάσηδων-συνεταίρων του Τούρκου δυνάστη.

• Αντικατάσταση, εν μέρει, των τσιφλικάδων από δημιουργούμενους κομματικούς μηχανισμούς

• Επιβαλλόμενα πολιτιστικά κι εκπαιδευτικά μοντέλα τελείως ασύμβατα με τον παραδοσιακό εγχώριο κοινοτικό χαρακτήρα

• Φαυλοκρατία σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου, πολιτική πόλωση διαρκής και κατακερματισμός της κοινωνίας και σύναψη στενών πελατειακών σχέσεων (που γιγαντώθηκε μετά τη μεταπολίτευση) με την οικονομική και πολιτική νομενκλατούρα

• Φανατισμός, ως συνέπεια των παραπάνω, της κοινωνίας κι εγκλωβισμός της σε μονίμως αντιμαχόμενα ιδεολογικά μαντριά: φιλοαγγλικό vs φιλορωσικό κόμμα, βασιλικοί vs βενιζελικών, μελανοχίτωνες του Μεταξά vs αριστερών, εμφύλιος πόλεμος με πληγές που ουδέποτε επουλώθηκαν, φασιστομοναρχικοί vs όλων των υπόλοιπων, “σοσιαλιστές” (ο “Θεός Μαρξ” να τους κάνει σοσιαλιστές!) vs δεξιών. Και, τώρα, φιλομνημονιακοί vs των περισσότερων σε αριθμό αντιμνημονιακών δυνάμεων, διασπασμένων όμως σε ένα σωρό κόμματα κι αποκόμματα και με πλήρη έλλειψη συνεννόησης μεταξύ τους.

Και εστιάζουμε στις τελευταίες τρεις δεκαετίες που το σχέδιο αποδόμησης, πολιτικής-πνευματικής-ψυχικής, δουλεύτηκε με αριστοτεχνική κλιμάκωση:

• Παγίωση δογματικών πεποιθήσεων στο στοχασμό και εκφερόμενη χιλιομασημένη αμφισβήτηση, έξυπνα ενταγμένης στο γενικότερο σχέδιο ελέγχου των ανθρώπινων αγέλων

• Διάχυση ως το μεδούλι της κοινωνίας ενός υστερικού καταναλωτισμού κι ενός τελείως ανούσιου ξενόφερτου lifestyle

• Προώθηση του “δανεικώς ζειν” σε βάρος κάθε έννοιας μέτρου, συνετής διαχείρισης, πνευματικής καλλιέργειας

• Βολεματοποίηση ως αυτοσκοπός κι εξύψωση της “πλαγίας οδού” και της ρεμούλας ως κανονικότητας και απαραίτητης καπατσοσύνης για την καταξίωση. Παράλληλα, ύπουλος χλευασμός της εντιμότητας ως δείγμα αδυναμίας και…αφέλειας!

• Ισοπεδωτική γραφειοκρατία, αμετροέπεια και υπονόμευση του όποιου μέλλοντος της χώρας και “κουμπαριές” σε κάθε τομέα του δημόσιου βίου: από την ανάθεση κατασκευής μεγάλων έργων κι εξοπλιστικά προγράμματα, έως “αξιοποίηση” κοινοτικών κονδυλίων σε διάλυση της αγροτικής παραγωγής

Όλα αυτά (αλλά και άλλα) δυναμίτισαν κάθε πρόθεση εκδημοκρατισμού και αυτονομίας του νεοελληνικού κρατικού εκτρώματος. Με το έδαφος της ψυχής των “τροφίμων” του, σε συντριπτική σχεδόν πλειοψηφία, να συσσωρεύει μια πληθώρα υλιστικών και διανοητικών μπάζων, σε σημείο πλήρους διάβρωσης κι εκφυλισμού.

Αυτά τα – ποικίλης μορφής και συγκεκριμένων παθογόνων αιτιών- πιθηκίσματα, εμφυτευμένα επιδέξια στην κοινωνική ψυχοσύνθεση , εισχώρησαν ως το συλλογικό ασυνείδητο και κονιορτοποίησαν την κριτική σκέψη κι ευθυκρισία. Και αποσάρθρωσαν την ομοψυχία που απαιτείται για την αναγκαία εγρήγορση κι αποτελεσματική αντιμετώπιση σοβαρότατων και ιδιαίτερα κρίσιμων καταστάσεων, όπως οι σημερινές.

Κι έτσι η νεοελληνική αποικία χρέους (με ισοπεδωτική ευθύνη των κεφαλών της) μετατρέπεται απλά και γοργά σε δουλοκτητικό φέουδο των τραπεζών, πολυεθνικών και σύγχρονων δουλέμπορων. Με τους έγκλειστους, πρώην νοικοκύρηδες και νυν νεο-δουλοπάροικους να υπομένουν με αρρωστημένη στωικότητα κάθε παράλογο κέλευσμα των “αγορών” και των “πραματευτών” τους και τις δολοφονικές, ουσιαστικά, μεθοδεύσεις σε βάρος τους. Σαν τις μαϊμούδες-πειραματόζωα μέσα στο σιδηρόφραχτο νεοταξικό εργαστήριο των ολοκληρωτικών κοινωνικών πειραμάτων. Από “πειραματιστές” που ακολουθούν απαρέκλιτα τους δικούς τους κώδικες και άκαμπτη “δεοντολογία”.

Τι μπορούν να κάνουν όσοι άνθρωποι πέτυχαν να μείνουν όσο γίνεται πιο αλώβητοι απ’όλα τα παραπάνω “μαγειρέματα”;

 Τα λεγόμενα και ”σκληρά καρύδια της συνείδησης” επαρκούν να σαμποτάρουν τα σχέδια διάλυσης και γενοκτονίας; Και να καταφέρουν καίρια πλήγματα στο νοσηρότατο οικοδόμημα της παγκοσμιοποιημένης ολοκληρωτικής λαίλαπας και των δημίων της, με χρηματοπιστωτικό μανδύα. Και με ιδιωτικούς στρατούς τις δυνάμεις καταστολής κι επιβολής της “τάξης”.

 Όλοι αυτοί που αποκαλούνται από τις συστημικές “δεξαμενές σκέψης” ταραχοποιοί ή μηδενιστές, στην ουσία απέναντι στο σύγχρονο πνευματικό και υλιστικό πραγματικό ΜΗΔΕΝ του βρυκολακιασμένου μεσαίωνα! Όπως, πριν 2500 χρόνια, είχαμε τον “κυνικό” Διογένη και τους ομοίους του, που κατήγγειλαν με το δικό τους παραστατικό τρόπο και ανελέητα διαυγή στοχασμό τη βρωμερή υποκρισία και α-νοησία των αστών της εποχής.

Μπορούν άραγε οι σύγχρονοι “αιθεροβάμονες και ου-τοπιστές” να δώσουν το θεραπευτικό φιλί του ξυπνήματος στις μυριάδες ”ωραίες κοιμωμένες”; Ώστε να εγκαταλείψουν το υπνωτικό στάδιο του μαϊμουδίζοντος πειραματάζωου; Και να θυμηθούν (αν έμαθαν ποτέ…) τι σημαίνει μοναδικό κι έμψυχο και ταλαντούχο ανθρώπινο ον!

 Και να (επανα)διεκδικήσουν το αναφαίρετο δικαίωμά τους στην ίδια την Ύπαρξη! Και την εξέλιξή τους, επιτέλους, ως είδος!

 Πόσες ορδές από δίποδες μαϊμούδες, υπό τις εντολές των εκπαιδευτών τους, θα πρέπει να αντιπαρέλθουν; Πώς πρέπει να ελιχθούν ώστε να μη συντριβούν με τάχιστες διαδικασίες; Και κατά πόσο το προσωπικό τους διάφανο βιωματικό παράδειγμα μπορεί ν’αποτελέσει τη σπορά της πιο καθάριας και πλήρους νοημάτων σοδειάς;

Ειλικρινά, δεν έχω έτοιμες απαντήσεις!

Πώς θα μπορούσα άλλωστε! Δεν επιθυμώ ν’αλλάξει ο κόσμος σύμφωνα με το δικό μου σχέδιο…

Κι επιτρέψτε μου να είμαι λίγο περισσότερο απαισιόδοξος απ’όσο ίσως θα περίμενα κι εγώ ο ίδιος.

Αλλά…

…αφού σε τούτη τη διάσταση τα πράγματα έχουν σκουρύνει πολύ, που λέει κι ο ανιχνευτής, ίσως οι “μάγοι των σκοτεινών καιρών” να μην έχουν πει ακόμα την τελευταία τους κουβέντα..!

 πηγη

• Facebook
• Twitter
• Linkedin
• Pinterest

You Might Also Like

Κοινωνικά

« PREV

NEXT »