“ Σε μια εποχή που τα πάντα ισοπεδώνονται από ατομικές
ελευθερίες μέχρι την εθνική κυριαρχία και με τον κίνδυνο του φασισμού να
χτυπάει την πόρτα δεν υπάρχει πολυτέλεια για χάσιμο χρόνου ”
Του Κώστα Καπνίση
Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν σε τούτο τον πολύπαθο τόπο. Τον τελευταίο καιρό
όμως η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη. Αρκετοί είναι αυτοί που
αναρωτιούνται ή προσπαθούν με ιδιαίτερη αγωνία να προβλέψουν για το που
μπορεί να οδηγηθεί αυτή η κατάσταση. Η αλήθεια είναι πως αν συνεχίσει
λίγο ακόμα το μαύρο σκοτάδι που έχει απλωθεί στη χώρα, τα γεγονότα που
θα ακολουθήσουν θα είναι τραγικά.
Μια εθνική καταστροφή πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Ανεξάρτητα από την όποια πολιτική – ιδεολογική ταυτότητα ή δήλωση του καθενός αυτό που βγαίνει ως αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα βαδίζει σε εμφυλιακά μονοπάτια βγαλμένα από άλλες σκοτεινές και μαύρες εποχές του παρελθόντος. Ένα καταρρέον πολιτικό σύστημα που πρωταγωνίστησε τις δύο τελευταίες δεκαετίες πασχίζει με νύχια και δόντια να κρατηθεί στην εξουσία με κάθε τρόπο. Κανείς μα κανείς δε μπορεί πια να ισχυριστεί ότι δε γνωρίζει για το τι έγινε αλλά και για το τι εξακολουθεί να γίνεται. Όλο αυτό το συρφετό μαζί με την διεφθαρμένη μιντιοκρατία και την «επιχειρηματική ελίτ» του τόπου έχει βάλει μπροστά το τερατόμορφο δημιούργημά του που δεν είναι άλλο από τη Χρυσή Αυγή.
Μια προσεκτικότερη ματιά στον ευρωπαϊκό χώρο είναι ικανή να πείσει ότι τούτο το αποτρόπαιο του πράγματος δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Η χώρα τούτη άλλωστε συνηθίζει να υιοθετεί ότι πιο σάπιο και δυσώδες με σχετική καθυστέρηση. Η άνοδος του ακροδεξιού μορφώματος σε ολόκληρη των ευρωπαϊκή ήπειρο έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 τουλάχιστον.
Τούτου δοθέντος καλό είναι να φέρει κάποιος στο μυαλό του ότι κάθε φορά που υπήρξε κρίση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) στην Ευρώπη, ο φασισμός πάντοτε έκανε την εμφάνισή του ως συνεπακόλουθο. Αυτό βέβαια δε θα μπορούσε να συμβεί χωρίς την έγκριση ή έστω τη συναίνεση της καθεστηκυίας τάξης. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Οι φασίστες ούτως ή άλλως ήταν και είναι πάντοτε πελάτες και συνάμα μαντρόσκυλα του καπιταλισμού. Δε θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά και τώρα που υπάρχει ένα παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα σε κρίση.
Έχει ειπωθεί και έχει γραφτεί ακόμα περισσότερες φορές ότι η κρίση αυτή είναι καθαρά τεχνητή. Είναι προφανώς η απάντηση του σάπιου, διεφθαρμένου και ασθμαίνοντος καπιταλιστικού συστήματος απέναντι στα αδιέξοδα που το ίδιο δημιούργησε. Δεν είναι δα και κανένα μεγάλο μυστικό ότι η φτωχοποίηση που επιχειρούν σε πολλά μέρη του πλανήτη και όχι μόνο στην Ευρώπη συντελείται προκειμένου να καλύψουν τις «ζημιές» τους οι πολυεθνικοί κολοσσοί και οι τράπεζες. Ως εταιρείες και όχι ως κεφάλαιο έχουν χρεοκοπήσει. Για την ακρίβεια οι ίδιοι φρόντισαν να χρεοκοπήσουν αφού πρώτα καταχώνιασαν τα κέρδη δεκαετιών σε φορολογικούς παραδείσους που «υποχρέωσαν» τις κυβερνήσεις κρατών και εθνικών κοινοβουλίων να ψηφίσουν ώστε όλα να είναι «νόμιμα» και «ηθικά».
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ιστορικά πάντα, η Αριστερά ήταν αυτή που φρόντιζε ακόμα και με το ίδιο της το αίμα να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά και να καθαρίζει την κόπρο του Αυγεία. Αυτό ήταν και είναι το έμφυτο και όχι επίκτητο ιερό της καθήκον. Παρόλο που δεν ευθυνόταν η ίδια για αυτή την κατάσταση, έμπαινε μπροστά και έδινε τη μάχη κατά του φασισμού και των παραγώγων του. Πάντοτε τα κατάφερνε χωρίς καμιά εξαίρεση. Κάθε φορά όμως που το πετύχαινε αποσυρόταν από το προσκήνιο και χανόταν μέσα σε ατελείωτες θεωρητικές συζητήσεις και έριδες που οδηγούσαν σε πολυδιασπάσεις και κατακερματισμό των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων. Ο λαός που πάντα έμπαινε στις τάξεις της Αριστεράς ακούγοντας το κάλεσμά της για τον αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό αγώνα μετά την τελική νίκη έμενε αποσβολωμένος από την εμφανή αδυναμία της να πάρει αυτό που της ανήκε και να οδηγήσει τον λαό σε σοσιαλιστικά μονοπάτια ελευθερίας. Αυτό ήταν η ευθύνη ανάληψης της κυβέρνησης του τόπου. Μόνο μέσα από αυτόν τον δρόμο μπορεί κάποιος να υλοποιήσει το πρόγραμμά του και να οδηγήσει το σύνολο των πολιτών μιας χώρας στην ειρήνη και την ευημερία. Απορίας άξιο πως μια Αριστερά που θριάμβευε στα πεδία των μαχών κατά του φασισμού και του πάσης φύσεως ολοκληρωτισμού φοβόταν να δρέψει τους καρπούς της νίκης μαζί με τον λαό και για τον λαό. Αποτέλεσμα αυτής της άρνησής της ήταν μετά από λίγο καιρό τα πράγματα να οδηγούνται και πάλι σε αδιέξοδο αφού αυτοί που οδηγούσαν τις κοινωνίες στην κρίση αναλάμβαναν και πάλι τα ηνία. Πολιτικό κενό άλλωστε είναι γνωστό ότι δε μπορεί να υπάρξει.
Τούτες τις μέρες, η ανάγκη αυτή μοιάζει πιο κρίσιμη παρά ποτέ. Σε μια χώρα που εδώ και πάρα πολύ καιρό έχει χάσει τον βηματισμό της ο κόσμος περιμένει πολλά από την Αριστερά. Μικρή σημασία έχει αν ο λαός έχει κάνει τα λάθη του, έχει ανεχτεί περίεργες καταστάσεις ή ακόμα και αν έχει γίνει ένα μέρος του συμμέτοχο τέτοιων καταστάσεων. Στις εκλογές του Μάη και του Ιούνη του 2012 τόλμησε και έκανε ένα βήμα που πριν από έναν περίπου χρόνο θα φάνταζε από δύσκολο ως απίθανο. Συσπειρώθηκε γύρω από την Αριστερά. Δε ζήτησε κάτι. Δε ζήτησε ανταλλάγματα. Έκανε κάτι που έχει κάνει και στο παρελθόν. Έδειξε στην Αριστερά πως είναι έτοιμος να αλλάξει μια και για πάντα νοοτροπίες και αντιλήψεις χρόνων. Κατανόηση και ελπίδα ζήτησε. Μόνο αυτό και τίποτε άλλο. Μια ζωή καλύτερη για αυτόν, τα παιδιά του και τις επόμενες γενιές ζήτησε. Αυτό καλείται να αφουγκραστεί η Αριστερά και να μη φοβηθεί, να μη λυγίσει αλλά να ανοίξει τις φτερούγες της και να πάρει υπό τη σκέπη της έναν ολόκληρο λαό. Σε μια εποχή που τα πάντα ισοπεδώνονται από ατομικές ελευθερίες μέχρι την εθνική κυριαρχία και με τον κίνδυνο του φασισμού να χτυπάει την πόρτα δεν υπάρχει πολυτέλεια για χάσιμο χρόνου. Ήδη έχει χαθεί αρκετός. Η Αριστερά καλείται να μετασχηματιστεί εδώ και τώρα σε Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη. Καλείται να φύγει από το ψευδεπίγραφο δίλημμα Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο και να συσπειρώσει γύρω της όλες τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου. Καλείται να αντιπροτείνει μπροστά στις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις του σκότους τον δικό της τρόπο αντίληψης των πραγμάτων που δεν είναι άλλος από το Ειρήνη, Δημοκρατία, Δουλειά, Παιδεία, Υγεία, Αξιοπρέπεια, Υπερηφάνεια για όλους. Με λίγα λόγια, ο Άνθρωπος και οι ανάγκες του πάνω από όλα. Δεν είναι σύνθημα αλλά λαϊκή απαίτηση. Η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς είναι το τελευταίο τρένο της Δημοκρατίας. Η ώρα που θα μπει στις ράγες και η ώρα που περνά είναι τώρα. Αυτό ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους όσοι προσπαθούν (από όπου κι αν προέρχονται) να το εμποδίσουν από τη νικηφόρα πορεία του. Οι πάντες και τα πάντα κρίνονται και η Ιστορία δε θα τους συγχωρήσει τη μικροψυχία, το κόμπλεξ, το προσωπικό συμφέρον και τη δειλία μπροστά στην αδάμαστη θέληση του λαού για λευτεριά. Το τρένο σφυρίζει και προσκαλεί προς επιβίβαση. Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας…
ΠΗΓΗ
Μια εθνική καταστροφή πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Ανεξάρτητα από την όποια πολιτική – ιδεολογική ταυτότητα ή δήλωση του καθενός αυτό που βγαίνει ως αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα βαδίζει σε εμφυλιακά μονοπάτια βγαλμένα από άλλες σκοτεινές και μαύρες εποχές του παρελθόντος. Ένα καταρρέον πολιτικό σύστημα που πρωταγωνίστησε τις δύο τελευταίες δεκαετίες πασχίζει με νύχια και δόντια να κρατηθεί στην εξουσία με κάθε τρόπο. Κανείς μα κανείς δε μπορεί πια να ισχυριστεί ότι δε γνωρίζει για το τι έγινε αλλά και για το τι εξακολουθεί να γίνεται. Όλο αυτό το συρφετό μαζί με την διεφθαρμένη μιντιοκρατία και την «επιχειρηματική ελίτ» του τόπου έχει βάλει μπροστά το τερατόμορφο δημιούργημά του που δεν είναι άλλο από τη Χρυσή Αυγή.
Μια προσεκτικότερη ματιά στον ευρωπαϊκό χώρο είναι ικανή να πείσει ότι τούτο το αποτρόπαιο του πράγματος δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Η χώρα τούτη άλλωστε συνηθίζει να υιοθετεί ότι πιο σάπιο και δυσώδες με σχετική καθυστέρηση. Η άνοδος του ακροδεξιού μορφώματος σε ολόκληρη των ευρωπαϊκή ήπειρο έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 τουλάχιστον.
Τούτου δοθέντος καλό είναι να φέρει κάποιος στο μυαλό του ότι κάθε φορά που υπήρξε κρίση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) στην Ευρώπη, ο φασισμός πάντοτε έκανε την εμφάνισή του ως συνεπακόλουθο. Αυτό βέβαια δε θα μπορούσε να συμβεί χωρίς την έγκριση ή έστω τη συναίνεση της καθεστηκυίας τάξης. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Οι φασίστες ούτως ή άλλως ήταν και είναι πάντοτε πελάτες και συνάμα μαντρόσκυλα του καπιταλισμού. Δε θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά και τώρα που υπάρχει ένα παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα σε κρίση.
Έχει ειπωθεί και έχει γραφτεί ακόμα περισσότερες φορές ότι η κρίση αυτή είναι καθαρά τεχνητή. Είναι προφανώς η απάντηση του σάπιου, διεφθαρμένου και ασθμαίνοντος καπιταλιστικού συστήματος απέναντι στα αδιέξοδα που το ίδιο δημιούργησε. Δεν είναι δα και κανένα μεγάλο μυστικό ότι η φτωχοποίηση που επιχειρούν σε πολλά μέρη του πλανήτη και όχι μόνο στην Ευρώπη συντελείται προκειμένου να καλύψουν τις «ζημιές» τους οι πολυεθνικοί κολοσσοί και οι τράπεζες. Ως εταιρείες και όχι ως κεφάλαιο έχουν χρεοκοπήσει. Για την ακρίβεια οι ίδιοι φρόντισαν να χρεοκοπήσουν αφού πρώτα καταχώνιασαν τα κέρδη δεκαετιών σε φορολογικούς παραδείσους που «υποχρέωσαν» τις κυβερνήσεις κρατών και εθνικών κοινοβουλίων να ψηφίσουν ώστε όλα να είναι «νόμιμα» και «ηθικά».
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ιστορικά πάντα, η Αριστερά ήταν αυτή που φρόντιζε ακόμα και με το ίδιο της το αίμα να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά και να καθαρίζει την κόπρο του Αυγεία. Αυτό ήταν και είναι το έμφυτο και όχι επίκτητο ιερό της καθήκον. Παρόλο που δεν ευθυνόταν η ίδια για αυτή την κατάσταση, έμπαινε μπροστά και έδινε τη μάχη κατά του φασισμού και των παραγώγων του. Πάντοτε τα κατάφερνε χωρίς καμιά εξαίρεση. Κάθε φορά όμως που το πετύχαινε αποσυρόταν από το προσκήνιο και χανόταν μέσα σε ατελείωτες θεωρητικές συζητήσεις και έριδες που οδηγούσαν σε πολυδιασπάσεις και κατακερματισμό των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων. Ο λαός που πάντα έμπαινε στις τάξεις της Αριστεράς ακούγοντας το κάλεσμά της για τον αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό αγώνα μετά την τελική νίκη έμενε αποσβολωμένος από την εμφανή αδυναμία της να πάρει αυτό που της ανήκε και να οδηγήσει τον λαό σε σοσιαλιστικά μονοπάτια ελευθερίας. Αυτό ήταν η ευθύνη ανάληψης της κυβέρνησης του τόπου. Μόνο μέσα από αυτόν τον δρόμο μπορεί κάποιος να υλοποιήσει το πρόγραμμά του και να οδηγήσει το σύνολο των πολιτών μιας χώρας στην ειρήνη και την ευημερία. Απορίας άξιο πως μια Αριστερά που θριάμβευε στα πεδία των μαχών κατά του φασισμού και του πάσης φύσεως ολοκληρωτισμού φοβόταν να δρέψει τους καρπούς της νίκης μαζί με τον λαό και για τον λαό. Αποτέλεσμα αυτής της άρνησής της ήταν μετά από λίγο καιρό τα πράγματα να οδηγούνται και πάλι σε αδιέξοδο αφού αυτοί που οδηγούσαν τις κοινωνίες στην κρίση αναλάμβαναν και πάλι τα ηνία. Πολιτικό κενό άλλωστε είναι γνωστό ότι δε μπορεί να υπάρξει.
Τούτες τις μέρες, η ανάγκη αυτή μοιάζει πιο κρίσιμη παρά ποτέ. Σε μια χώρα που εδώ και πάρα πολύ καιρό έχει χάσει τον βηματισμό της ο κόσμος περιμένει πολλά από την Αριστερά. Μικρή σημασία έχει αν ο λαός έχει κάνει τα λάθη του, έχει ανεχτεί περίεργες καταστάσεις ή ακόμα και αν έχει γίνει ένα μέρος του συμμέτοχο τέτοιων καταστάσεων. Στις εκλογές του Μάη και του Ιούνη του 2012 τόλμησε και έκανε ένα βήμα που πριν από έναν περίπου χρόνο θα φάνταζε από δύσκολο ως απίθανο. Συσπειρώθηκε γύρω από την Αριστερά. Δε ζήτησε κάτι. Δε ζήτησε ανταλλάγματα. Έκανε κάτι που έχει κάνει και στο παρελθόν. Έδειξε στην Αριστερά πως είναι έτοιμος να αλλάξει μια και για πάντα νοοτροπίες και αντιλήψεις χρόνων. Κατανόηση και ελπίδα ζήτησε. Μόνο αυτό και τίποτε άλλο. Μια ζωή καλύτερη για αυτόν, τα παιδιά του και τις επόμενες γενιές ζήτησε. Αυτό καλείται να αφουγκραστεί η Αριστερά και να μη φοβηθεί, να μη λυγίσει αλλά να ανοίξει τις φτερούγες της και να πάρει υπό τη σκέπη της έναν ολόκληρο λαό. Σε μια εποχή που τα πάντα ισοπεδώνονται από ατομικές ελευθερίες μέχρι την εθνική κυριαρχία και με τον κίνδυνο του φασισμού να χτυπάει την πόρτα δεν υπάρχει πολυτέλεια για χάσιμο χρόνου. Ήδη έχει χαθεί αρκετός. Η Αριστερά καλείται να μετασχηματιστεί εδώ και τώρα σε Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη. Καλείται να φύγει από το ψευδεπίγραφο δίλημμα Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο και να συσπειρώσει γύρω της όλες τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου. Καλείται να αντιπροτείνει μπροστά στις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις του σκότους τον δικό της τρόπο αντίληψης των πραγμάτων που δεν είναι άλλος από το Ειρήνη, Δημοκρατία, Δουλειά, Παιδεία, Υγεία, Αξιοπρέπεια, Υπερηφάνεια για όλους. Με λίγα λόγια, ο Άνθρωπος και οι ανάγκες του πάνω από όλα. Δεν είναι σύνθημα αλλά λαϊκή απαίτηση. Η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς είναι το τελευταίο τρένο της Δημοκρατίας. Η ώρα που θα μπει στις ράγες και η ώρα που περνά είναι τώρα. Αυτό ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους όσοι προσπαθούν (από όπου κι αν προέρχονται) να το εμποδίσουν από τη νικηφόρα πορεία του. Οι πάντες και τα πάντα κρίνονται και η Ιστορία δε θα τους συγχωρήσει τη μικροψυχία, το κόμπλεξ, το προσωπικό συμφέρον και τη δειλία μπροστά στην αδάμαστη θέληση του λαού για λευτεριά. Το τρένο σφυρίζει και προσκαλεί προς επιβίβαση. Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας…
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Το ΕΠΙΟΣΥ INFO ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω e-mail έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια με αναφορές σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις , υβριστικά ή συκοφαντικά θα αφαιρούνται!