«Όλοι μαζί, κυβέρνηση, διοίκηση των ΕΛΠΕ και εργαζόμενοι, χρειάζεται να προασπίσουμε την αξιοπιστία στην λειτουργία των ΕΛΠΕ, να διασφαλίσουμε πλήρως την υγεία και την ζωή των εργαζομένων. Την ασφάλεια στην εργασία.» Παναγιώτης Λαφαζάνης, Υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας
«Δυστυχώς ένα ακόμα μέλος της οικογένειάς μας, ο συνάδελφος Αντώνης Αβράμπος, έφυγε σήμερα από κοντά μας, μετά από 15 ημέρες άνισης μάχης για τη ζωή. Η Διοίκηση και οι Εργαζόμενοι του Ομίλου, με βαθιά οδύνη εκφράζουν τα συλλυπητήριά τους στην οικογένεια του Αντώνη και δηλώνουν την αμέριστη συμπαράσταση και στήριξή τους.» ανακοίνωση της Διοίκησης των ΕΛΠΕ, η οποία (διοίκηση) άλλαξε πρόσφατα μετά από συμφωνία του Υπουργείου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας και του Ομίλου Λάτση, ο οποίος κατέχει μεγάλο μερίδιο της εταιρείας. Όσο για το ποιοι ανέλαβαν, αν το όνομα Στάθης Τσοτσορός δεν σας λέει κάτι, γκουγκλάρετε το βιογραφικό του…
Τρεις ακόμα εργάτες νεκροί. Η κατάσταση, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο του ΣΚΑΙ είναι καλή, το βίντεο μόνο είναι λίγο κουνημένο, ενώ υπάρχουν και κάποιοι εργαζόμενοι που τραυματίστηκαν κι ελπίζει να το ξεπεράσουν… Ενώ, σύμφωνα με τον υπουργό μας, «…ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΠΕ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΕΛΠΕ…» Και συνεχίζουμε, όπως λέει και η ιστοσελίδα των ΕΛΠΕ. Τρεις εργάτες νεκροί, δεν το ξεπέρασαν. Ολιγόλεπτη είδηση στα δελτία, «ανθρωπιστικά» σχόλια από ευαίσθητους δημοσιολόγους, κροκοδείλια δάκρυα και «θερμά» συλλυπητήρια εκ μέρους των αρμόδιων φορέων, απόδοση των αιτίων σε ανθρώπινο σφάλμα, υποσχέσεις και ευχολόγια πως αυτό θα είναι το τελευταίο δυστύχημα τέτοιου τύπου, καθώς και βαρύγδουπες, μηχανικά πλέον αναπαραγόμενες, ανακοινώσεις (μόνο ανακοινώσεις) εκ μέρους οργανώσεων και κομμάτων της αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς. Και η ζωή συνεχίζεται. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, η κανονικότητα δεν διαταράσσεται. Ποιό είναι, όμως, το στοιχείο εκείνο που καθιστά την κανονικότητα αυτή τόσο συμπαγή και ανθεκτική; Ποιό είναι το στοιχείο της εκείνο που εμποδίζει ακόμα και τον θάνατο να την διαταράξει;
Διαβάζοντας προσεκτικά τις ανακοινώσεις κυβερνητικών στελεχών, εργοδοσίας και λοιπών αρμόδιων παραγόντων, των οποίων τη λογική με αξιοθαύμαστη μαεστρία αναπαράγουν και επιβάλλουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, μπορούμε να ανιχνεύσουμε ένα σκληρό πυρήνα που τις συνέχει. Και αυτός δεν είναι άλλος από την αντίληψη που υποστηρίζει ότι «είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ στην ίδια βάρκα». Ότι έχουμε κοινά συμφέροντα για τη διασφάλιση των οποίων οφείλουμε να προσπαθήσουμε χέρι-χέρι. Ότι η σχέση αφεντικών και εργαζομένων είναι, εκ φύσεως σχεδόν, μια σχέση συμπόρευσης. Μια αντίληψη που σκοπό έχει την εξασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης. Και αν καμιά φορά συμβεί και κανένα ατύχημα, όπως το συγκεκριμένο, αυτό αποδίδεται στην «κακιά στιγμή» και τα αίτιά του σχεδόν ανάγονται σε παράγοντες που έχουν να κάνουν με τη μοίρα. Η εσωτερίκευση και εμπέδωση μιας τέτοιας προσέγγισης συμβάλλει στο γεγονός ότι η στάση των περισσότερων ανθρώπων σε αντίστοιχες περιστάσεις διαπνέεται από μια ανημπόρια, ένα πάγωμα και τελικά οδηγεί σε απάθεια, εφόσον δε γίνεται διακριτό το ποιός ευθύνεται. Έτσι, είτε πρόκειται για δικούς μας ανθρώπους είτε για ανθρώπους που δεν γνωρίζαμε, δυσκολευόμαστε να αντιδράσουμε, κάτι που μας τοποθετεί, εκ των πραγμάτων, μακριά. Τί μπορεί, άλλωστε, να κάνει κανείς; Και στεκόμαστε. Αμήχανοι. Και συνηθίζουμε. Μακριά από ανθρώπους, στη θέση των οποίων θα μπορούσαμε να είμαστε. Μακριά από ανθρώπους με τους οποίους μας συνδέει κάτι. Αδυνατούμε, όμως, να κατανοήσουμε και να νιώσουμε τί είναι αυτό το κάτι. Και συνεχίζουμε. Να δουλεύουμε. Να πίνουμε τον καφέ μας. Να απολαμβάνουμε τη θαλπωρή του κρεβατιού μας. Να καθόμαστε μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών μας. Να γράφουμε. Να πίνουμε. Ενίοτε να προβληματιζόμαστε. Να κάνουμε κύκλους μέσα στη νύχτα… ενώ κάποιους η φωτιά τους καταβροχθίζει.
Είμαστε, όμως, όλοι στην ίδια βάρκα; Και αν ναι, ποιός κάνει κουπί; Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε, μέσα από μια ματιά στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Η πυρκαγιά στα διυλιστήρια του Ασπροπύργου, μάλλον, δεν ήταν ούτε μεμονωμένο περιστατικό ούτε αποτέλεσμα της «κακιάς στιγμής». Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ καταγγέλλουν [1] τα ανεπαρκή μέτρα ασφαλείας, το συνωστισμό, την εντατικοποίηση, τις εξαντλητικές υπερωρίες, τη μείωση μέσω της εθελουσίας εξόδου του μόνιμου και έμπειρου προσωπικού, τη χρήση μη εκπαιδευμένων εποχικών και εργολαβικά εργαζομένων για να μειωθεί το κόστος, δηλαδή παράγοντες που αθροιστικά καθιστούν ένα δυστύχημα αναμενόμενο και σχεδόν αναπόφευκτο. Η αμοιβή των «εργολαβικών» είναι 3,8 ευρώ την ώρα, ενώ πολλές βάρδιες είναι 14ωρες και 16ωρες! Οι εργαζόμενοι, επίσης, καταγγέλλουν ότι δεν λειτούργησε η σειρήνα του συναγερμού, αλλά ειδοποιήθηκαν για την πυρκαγιά «στόμα με στόμα» και από τα μεγάφωνα. Κάποιοι είπαν ότι βρήκαν τις εξόδους κλειστές και αναγκάστηκαν να κόψουν το λουκέτο για να σωθούν. «Ούτε καν μας έχουν μετρήσει, μας βάζουν και δουλεύουμε στοιβαγμένοι», υποστήριξαν εργάτες μετά τη φονική έκρηξη της 8ης Μαΐου. Η εργοδοσία, λοιπόν, φαίνεται να φέρει βαρύτατες ευθύνες για τις συνθήκες που επικρατούν στο συγκεκριμένο εργασιακό χώρο. Η μία πλευρά.
Για την επίσημη εικόνα των ΕΛΠΕ στη δημόσια σφαίρα, ενδεικτικά αναφέρουμε στατιστικά στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες «Καθημερινή» [2] και «Ημερησία» [3]. Σύμφωνα με αυτά, πρόκειται για μια εταιρεία που το 2013 ήταν στις κορυφαίες ελληνικές εταιρείες με αυξημένο κύκλο εργασιών 8,9 δισ. ευρώ, ενώ το τέταρτο τρίμηνο του 2014 κατέγραψε την υψηλότερη λειτουργική κερδοφορία όλων των εποχών. Τα Συγκρίσιμα Κέρδη ΕΒΙΤDA 2014 ανήλθαν σε 417 εκατ. ευρώ έναντι 178 εκατ. ευρώ το 2013. Τα Συγκρίσιμα Κέρδη EBITDA το τρίτο τρίμηνο του 2014 ανήλθαν σε €146 εκατ., σημειώνοντας αύξηση 97% σε σχέση με την αντίστοιχη προπέρσινη περίοδο. Οι πωλήσεις εσωτερικής αγοράς σημείωσαν αύξηση 3%, βελτιώνοντας τα μερίδια του Ομίλου στα καύσιμα κίνησης, ενώ οι εξαγωγές, στα 1,6 εκατ. τόνους, σημείωσαν αύξηση 13%, οδηγώντας τις συνολικές πωλήσεις στα 3,6 εκατ. τόνους, το υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 5 ετών. Για το 2014 επίσης, ο κλάδος Διεθνούς Εμπορίας διατήρησε την κερδοφορία του, με τα Συγκρίσιμα EBITDA στα €16 εκατ., λόγω μείωσης εξόδων. Η άλλη πλευρά.
Από το παραπάνω γλαφυρό (όσο και τραγικό) παράδειγμα μάς δημιουργείται η υπόνοια ότι τα αφεντικά και οι εργαζόμενοι στον καπιταλισμό, ίσως τελικά, να μην έχουν κοινά συμφέροντα. Το πόσο κοινά συμφέροντα έχουν οι εργαζόμενοι με το κεφάλαιο, το βιώνουν καθημερινά, με τη μη καταβολή δεδουλευμένων, με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με τις απολύσεις, με τους θανάτους. Ίσως, (λέμε ίσως) είναι και αντιπαραθετικά τα συμφέροντα αυτά, σε αντίθεση με ισχυρισμούς στελεχών της σημερινής «αριστερής» μας κυβέρνησης.* Ίσως, ο θάνατος των εργατών να είναι η άλλη όψη των υπερκερδών.
Το γεγονός ότι στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής χρησιμοποιούνται οι εργάτες ως αναλώσιμοι, ως φθηνή καύσιμη ύλη στη μηχανή της κερδοφορίας είναι γνωστό από τον καιρό της εδραίωσής του. Στη σημερινή σύγχρονη εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και της κρίσης του, τα ανθρωποφαγικά του χαρακτηριστικά παροξύνονται στην προσπάθεια σταθεροποίησης μιας αναπτυξιακής τροχιάς που επιχειρούν τα πολυεθνικά-πολυκλαδικά μονοπώλια με τη συνεπικουρία κυβερνήσεων, κρατών και υπερεθνικών ολοκληρώσεων. Στο πλαίσιο αυτό ευθύνες φέρουν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, καθώς και η σημερινή, που επιτρέπουν στο Kεφάλαιο (υπηρετώντας το) να συνεχίζει την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων διογκώνοντας τις στρατιές των ανέργων και να υπονομεύει τη λειτουργία των όποιων ελεγκτικών μηχανισμών, αναγκάζοντας τους εργαζόμενους να κυνηγούν το μεροκάματο του τρόμου και δημιουργώντας το φόντο για τέτοιου τύπου περιστατικά, όπως αυτό στον Ασπρόπυργο. Σκάνδαλο, δε, αποτελεί η πάγια προσπάθεια κράτους και εργοδοτών να αποποιηθούν κάθε ευθύνης για τους θανάτους. Σύμφωνα με δημοσίευμα από την «Εφημερίδα των Συντακτών» [4], το σχετικό πόρισμα της επιτροπής διερεύνησης του δυστυχήματος φέρεται να θεωρεί ότι τα αίτια της πυρκαγιάς και των εκρήξεων που ακολούθησαν οφείλονται σε «ανθρώπινο σφάλμα». Δεν λείπουν, βέβαια, και οι εξάρσεις «σοσιαλιστικού σουρεαλισμού», αφού στην ανακοίνωση που εξέδωσε στις 12/05/2015 το Τμήμα Ενέργειας του υβριδικού σοσιαλφιλελεύθερου κόμματος που έχει την κυβερνητική πλειοψηφία, διαβάζουμε: «Το πρόσφατο τραγικό ατύχημα στα ΕΛΠΕ πιστεύουμε να αφυπνίσει όλους τους αρμόδιους ώστε να μην επαναληφθεί νέο στο μέλλον. Περιμένουμε από τη νέα διοίκηση των ΕΛΠΕ να δώσει δείγματα μιας άλλης φιλοσοφίας, βάζοντας τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη, γνωρίζοντας πως ευχαριστημένοι, ασφαλείς και υγιείς εργαζόμενοι αποτελούν στέρεη βάση, προς όφελος του Δημοσίου συμφέροντος και της Εταιρείας» (sic). Ελπίζουν το δυστύχημα να αφυπνίσει όλους τους αρμόδιους. Αυτοί τί είναι δηλαδή; Παρατηρητές και σχολιαστές των γεγονότων; Δεν κυβερνούν; Και περιμένουν οι καπιταλιστές να φιλοτιμηθούν και να βάλουν τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη! Δηλαδή να αρνηθούν τους εαυτούς τους και τα συμφέροντά τους. Ή είναι σχιζοφρενείς ή μας δουλεύουν οι κυβερνώντες!
Κάπου εδώ ας αναρωτηθούμε με ποια πλευρά ο καθένας μας έχει περισσότερα κοινά. Πόσοι από εμάς είναι (ή πιστεύουν ότι μπορεί να γίνουν) εκατομμυριούχοι, διευθυντικά στελέχη, κρατικοί αξιωματούχοι; Πόσοι από εμάς είναι (και πιστεύουν ότι μπορεί να συνεχίσουν να είναι) υπαμειβόμενοι, άνεργοι, ελαστικά και επισφαλώς απασχολούμενοι, φτωχοί. Και, ίσως, καταφέρουμε να κατανοήσουμε και να νιώσουμε τί είναι τελικά αυτό το κάτι που μας συνδέει με τους τρεις νεκρούς εργάτες. Ίσως, τότε ξεκουνηθούμε από τη βολή μας και ανταμώσουμε με όσους νιώθουμε ότι είμαστε δίπλα. Είναι ανάγκη να αναγνωρίσουμε τη διευρυμένη κοινωνική βαρβαρότητα ως τρόπο επιβολής της καπιταλιστικής μηχανής επάνω στις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας στις οποίες έχει κηρύξει πόλεμο. Απέναντι, λοιπόν, σε ένα δόγμα που καλεί τους εργαζόμενους να αναβάλουν οποιαδήποτε διεκδίκηση αιτημάτων που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του Κεφαλαίου, μέχρις ότου έρθει η κατάλληλη (για το Κεφάλαιο) ανάπτυξη, απέναντι στην εθνική ενότητα εργοδοτών-εργαζομένων, κράτους-κοινωνίας και κυβέρνησης-λαού, απέναντι στη λογική των γραφειοκρατικοποιημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, οφείλουμε όλοι όσοι νιώθουμε στην ίδια πλευρά με τους νεκρούς εργάτες να συμβάλουμε στην όξυνση του κοινωνικού ανταγωνισμού. Ένα νέο εργατικό κίνημα συγκροτημένο από τα κάτω είναι αναγκαίο να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στην πολιτική που γεννά εργοδοτικά εγκλήματα, και με ταξική αλληλεγγύη να οργανώνει την πάλη ενάντια στο Κεφάλαιο για μια ζωή αξιοβίωτη.
Στον Marx, η μαχόμενη εργατική τάξη εμφανίζεται ως η τελευταία υποδουλωμένη, ως η εκδικήτρια τάξη, που ολοκληρώνει το έργο τής απελευθέρωσης και ο αγώνας της τρέφεται από την εικόνα των υποδουλωμένων προγόνων. Δεν υπάρχει αγώνας για το μέλλον χωρίς μνήμη του παρελθόντος. Οι Αντώνης Αβράμπος, Μπάμπης Δευτεραίος και Ντελιλάι Ραμαντάν και κάθε άνθρωπος που έπεσε θύμα του παρόντος εκμεταλλευτικού συστήματος θα εμπνέουν τους αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση. Θα αποτελούν τη σπίθα για εκείνη την ώρα που η φωτιά δε θα μας καίει, γιατί η φωτιά θα καίει μέσα μας.
* «Η εποχή όπου μια κυβέρνηση της Αριστεράς ήταν εξ ορισμού αντίθετη με το χώρο της επιχειρηματικότητας έχει παρέλθει. Να το πω διαφορετικά: Αν φτάσουμε σ” ένα σημείο όπου θα αναπτυσσόμαστε και θα έχουμε ένα outputcut το οποίο θα είναι μηδέν, τότε μπορούμε να ξαναρχίσουμε να μιλάμε για συγκρουόμενα συμφέροντα εργασίας και κεφαλαίου. Σήμερα είμαστε μαζί», Γιάνης Βαρουφάκης στο 20ο Banking Forum που διοργάνωσε η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών.
Πηγη
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Το ΕΠΙΟΣΥ INFO ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω e-mail έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια με αναφορές σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις , υβριστικά ή συκοφαντικά θα αφαιρούνται!