Από την μια υπήρχε η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που καθόριζε τα επαγγελματικά δικαιώματα του συνόλου της εργασίας (κατά βάση τον κατώτερο μισθό δηλαδή) και από εκεί και πέρα μια σειρά διαφορετικών εργασιακών κλάδων αποχωριζόταν από αυτήν, και μόνο προς όφελος του εργαζόμενου. Έτσι η εργατική τάξη στην Ελλάδα, νομικά, χωριζόταν σε δύο μέρη, το κάτω που καλυπτόταν από την ΕΓΣΣΕ και το πάνω που κατάφερνε να παίρνει ακόμα το κάτι τις παραπάνω (που φυσικά και το ίδιο ήταν διαβαθμισμένο σε εκατοντάδεςκατηγορίες).
Αν και εκτός του θέματός μας, θα είναι τραγικό να μην αναφερθεί και εδώ: φυσικά,για την εργατική τάξη υπήρχαν δύο ακόμα μεγάλες κατηγορίες. Πρώτον ο τεράστιος χώρος της μαύρης εργασίας και δεύτερον το παρανομοποιημένο,αόρατο κομμάτι της εργατικής τάξης, δηλαδή οι μετανάστες,που παραδοσιακά υπόκεινται στην ανοιχτή φασιστική διαχείριση.
Να μια είδηση που εμφανίστηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» προσφάτως• άλλη μια είδηση μεταξύ των πολλών που περιγράφουν στωικά την ήττα μας:
«Μόλις 11 κλαδικές συμβάσεις εργασίας βρίσκονται πλέον εν ισχύ, καλύπτοντας περίπου το 7% -10% των μισθωτών, όταν το 2008, σχεδόν το σύνολο των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα καλύπτονταν από 161 κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις με εθνική εμβέλεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση που καθόριζε τις κατώτατες αποδοχές, το 2008 κάλυπτε περισσότερους εργαζόμενους από αυτούς που σήμερα «προστατεύονται» από κλαδικές συμβάσεις. Το Εθνικό Ινστιτούτο που βρίσκεται υπό την εποπτεία
του υπουργείου Εργασίας, επισημαίνει ότι ο θεσμός των συλλογικών συμβάσεων εργασίας εθνικού, κλαδικού και ομοιοεπαγγελματικού επιπέδου τείνει να καταστεί ανενεργός».
Τέρμα λοιπόν οι κλαδικές συμβάσεις. Αν επιλέγουμε να σταθούμε λίγο σε αυτό το σημείο, είναι γιατί μπορεί κανείς να βγάλει κάποια συμπεράσματα για τις εποχές που ζούμε. Οι κλαδικές συμβάσεις δεν ήταν απλώς ένα μαξιλαράκι που κατάφερνε να κατοχυρώσει η “πάνω” (η τέλος πάντων “λίγο πιο πάνω”) εργατική τάξη, το οποίο χάθηκε μέσα στο γενικό χαμό.
Οι κλαδικές συμβάσεις ήταν άμεσα και οργανικά συνδεδεμένες με τον συνδικαλισμό, όπως ασκούνταν τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα. Άλλωστε η όλη ουσία των κλαδικών ήταν αυτή:κάποια στιγμή ένας κλάδος αποκτούσε αρκετά δυνατό σωματείο ώστε να μπορεί να διαπραγματευτεί με το κράτος, ώσπου τελικά πετύχαινε την εξαίρεσή του από την υπόλοιπη εργατική τάξη.
Τα σωματεία στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια δεν αποτελούσαν τίποτα μαχητικούς μηχανισμούς, που μπορεί να φαντάζεται κανείς ως συνέχεια μιας εικόνας από το μακρινό παρελθόν. Αντίθετα, υπήρξαν μηχανισμοί ενταγμένοι στην ίδια την ουσία του κράτους και της λογικής του. Από την μια, το κράτος φρόντιζε να διαπραγματεύεται μαζί τους και να τα συντηρεί και από την άλλη, αυτά φρόντιζαν η εργατική κινητικότητα να μην ξεφεύγει ποτέ από τα πλαίσια του πατριωτικού ρεαλισμού. Δεν εκπροσωπούσαν τα “δίκια των εργατών”, αλλά ρύθμιζαν την υγιή λειτουργία του συστήματος. Μέρος αυτής της λειτουργίας υπήρξε και η δημιουργία του τεράστιου συστήματος εξαιρέσεων και διαχωρισμών ή αλλιώς των κλαδικών συμβάσεων. Όπου ο κάθε αγώνας αφορούσε τον έναν αλλά όχι τον άλλο (τους δασκάλους και όχι τους ντελιβεράδες,του ντελιβεράδες και όχι τους σερβιτόρους, τους σερβιτόρους και όχι τους μάγειρες κλπ κλπ κλπ) και όπου ακόμα και μέσα στην ίδια επιχείρηση εργαζόμενοι που εμφανώς βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση αντιμετωπίζονταν με διαφορετικό τρόπο ακόμη και νομικά.
Δεν είναι όμως εδώ το σημείο όπου θα λύσουμε ζητήματα που πια μοιάζουν τόσο χαμένα στο παρελθόν, όπως «η μορφή του σωματείου», «κλαδικό vs εργασιακό» κλπ κλπ…
Το τέλος των κλαδικών συμβάσεων ουσιαστικά αποτελεί το τράβηγμα του χαλιού κάτω από τα πόδια των κρατικών συνδικάτων. Για αυτά πια δεν υπάρχει κανένας χώρος και κανένα έδαφος, το κράτος τούς γύρισε την πλάτη και τα άφησε ναπεθάνουν από “ασιτία”. Πράγματι τα σωματεία αυτά υπήρξαν μέρος του κράτους, αλλά το κράτος κατά την διάρκεια της κρίσης επιτάχυνε τον φασιστικό μετασχηματισμό του, αφήνοντας τέτοιες “κεϋνσιανές” λογικές να μοιάζουν εικόνες από το παρελθόν.
Έτσι, το “πάνω” (η “λίγο πιο πάνω”) κομμάτι της εργατικής τάξης μεταφέρθηκε μαζικά στην πιο κάτω κατηγορία (φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις), μια κατηγορία από την οποία νόμιζε πως είχε ξεφύγει για πάντα….
Όπως και να έχει όμως, δεν θα κλάψουμε για τον θάνατο ενός μηχανισμού που ποτέ δεν “αγαπήσαμε”. Στο διάολο να πάνε όλοι οι εργατοπατέρες. Δεν θα κάνουμε όμως ότι δεν προσέξαμε πως η εξαφάνιση αυτή ήρθε από το κράτος και όχι από ένα κίνημα που ασφυκτιούσε στις συντεχνιακές δομές διαμεσολάβησης. Δεν θα κάνουμε ότι δεν βλέπουμε πως στη θέση του πασόκου εργατοπατέρα, μπαίνει ο ματατζής και όλο το φασιστικό σινάφι του.
Ίσως όμως εκτός από τις περιττές οχλήσεις που ξεφορτώνονται τα αφεντικά μαζί με τον κρατικό συνδικαλισμό, να εγκαταλείπουν και κάτι ακόμα: την “ησυχία, τάξη και ασφάλεια” που εξασφαλιζόταν μέσα από την διαίρεση της εργατικής τάξης. Ίσως και να κατασκευάζουν μια ανασύνθεση της εργατικής τάξης που (ποιός ξέρει;) θα δημιουργήσει πραγματικά προβλήματα. Ίσως χωρίς τον καταραμένο κρατικό συνδικαλισμό να βρεθεί ο χώρος για την πραγματική οργάνωση των εργατών.
Αυτά όμως δεν θα μάς τα χαρίσουν τα αφεντικά, θα πρέπει να τα φτιάξουμε μόνοι μας. Όπως και να έχει, καμιά“κλωτσιά στο πτώμα” του κρατικού συνδικαλισμού ίσως και να
είναι μια καλή αρχή.
πηγη
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Το ΕΠΙΟΣΥ INFO ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω e-mail έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια με αναφορές σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις , υβριστικά ή συκοφαντικά θα αφαιρούνται!