Του Κώστα Καπνίση
Πέφτουν ένα - ένα τα κάστρα της κοινής λογικής και αυτού που ονομάζεται υγιής και γόνιμος διάλογος. Η χώρα ζει πλέον την πλήρη απομυθοποίηση προτύπων και στερεοτύπων ολόκληρων δεκαετιών. Αρκετοί είναι όσοι αναρωτιούνται για το αν υπάρχει τελικά πάτος στο βαρέλι. Δυστυχώς, τα πράγματα θα χειροτερέψουν έτι περαιτέρω πριν καλυτερέψουν.
Γίνεται αρκετή κουβέντα για την κοινωνική πυραμίδα τούτου του τόπου, τη λεγόμενη κοινωνική διαστρωμάτωση. Μιλώντας κατά κάποιον τρόπο με μαρξιστικούς όρους, οι οποίοι βέβαια δεν τυγχάνουν και ιδιαίτερης ανάλυσης και βαθιάς μελέτης στη νεοελληνική «κουλτούρα» αλλά περισσότερο ως παπαγαλία ή ως εισιτήριο – ταμπέλα «αριστεροσύνης», θα μπορούσε να ειπωθεί σε ελεύθερη μετάφραση ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι μια δια – ταξική «αναστάτωση». Οι κοινωνικές ομάδες και τα διάφορα υποσύνολα αυτών έχουν κατακερματιστεί, διασπαστεί και τελούν σε καθεστώς πνευματικής σύγχυσης. Καθόλου τυχαίο.
Για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ή θεώρηση ότι αυτό στρέφεται κατά μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας καλό είναι να επισημανθεί ότι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους τους πολιτικούς – ιδεολογικούς χώρους. Μέσα σε καιρό πολέμου, γιατί αυτό είναι που συμβαίνει σήμερα στη χώρα, η κοινωνία δεν έχει μόνο στερέψει από πολεμοφόδια αλλά δε μπορεί να διακρίνει ξεκάθαρα το ποιος είναι ο εχθρός. Αυτό βέβαια μόνο τυχαίο δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Αυτό που ονομάζεται σύστημα – μηχανισμός έχει φροντίσει εδώ και πολλά χρόνια να έχει φτιάξει τις δικές του γραμμές άμυνας εφαρμόζοντας το περίφημο ρητό: «Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Σωστό εν μέρει γιατί όπως είναι γνωστό ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι αυτό μπορεί να ισχύσει μόνο για τον δυνατό παίκτη, για τη δυνατή ομάδα. Η εκάστοτε κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή, έχει ένα πράγμα ως σκοπό προκειμένου να έχει τα πράγματα «υπό έλεγχο.
Να κάνει μια επίθεση «φιλίας» κυριολεκτικά ή έστω μεταφορικά μέσα στις κοινωνικές τάξεις. Σε αυτές τουλάχιστον που εκείνη νομίζει ότι έχει το πλεονέκτημα και θα τις έχει με το μέρος της μπροστά σε δικές της δύσκολες στιγμές. Μέχρι εδώ αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό. Κάπως έτσι λειτουργούν τα πράγματα από αρχαιοτάτων χρόνων. Όταν αυτός ο κρίκος ή και ολόκληρη η αλυσίδα σπάει τότε αρχίζουν τα πράγματα να δυσκολεύουν και δημιουργείται μια κοινωνία - χυλός ή οποία ούτε ξέρει που πατά μα ούτε και που πηγαίνει. Αυτό είναι ακριβώς με λίγα λόγια το πράγμα που συμβαίνει σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Οι διάφορες κοινωνικές ομάδες έπαψαν να λειτουργούν με συλλογικότητα και να διεκδικούν ενωμένες αυτό που τους αναλογεί από την κοινωνική πίτα. Αν υποτεθεί βέβαια ότι λειτουργούσαν και ποτέ έτσι. Κάπως έτσι όμως το έπρατταν. Τουλάχιστον λίγο πριν ενσκήψει αυτό που λέγεται «κρίση».
Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, το οποίο σήμερα γίνεται κάτι παραπάνω από ορατό είναι να διεισδύει η μια κοινωνική ομάδα ή υποσύνολο αυτής μέσα σε μια άλλη κοινωνική ομάδα και να ανακατεύονται τα αιτήματα, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις. Με λίγα λόγια αυτό που παρατηρείται είναι να μη μιλάει και να μην εκφράζεται μια κοινωνική ομάδα μέσα από τα δικά της «μέλη» αλλά από «μέλη» άλλης κοινωνικής ομάδας που σε τελική ανάλυση ούτε γνωρίζει τα πραγματικά αιτήματα της πρώτης ομάδας αλλά εμφανίζεται πρόθυμη να τα υπερασπιστεί ή να τα καταγγείλει. Η πνευματική αυτή σύγχυση, έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις και θα μπορούσε να υποδειχθεί και ως ένας από τους πολλούς παράγοντες, οι οποίοι λειτουργούν και ανασταλτικά ως προς ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα που θα μπορούσε να κάνει πράξη αυτό που πολλοί ονειρεύονται μα δύσκολα μπορούν να βρουν ευνοϊκό πεδίο συζήτησης και σύγκλισης απόψεων προκειμένου να αναληφθούν πρωτοβουλίες για κοινή δράση.
Είναι κοινό ερώτημα πολλών το γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν στο δικό τους δράμα αλλά επιδιώκουν να «ζήσουν», να κατανοήσουν και να προβάλλουν τους αγώνες άλλων λαών που αγωνίζονται τώρα για μια καλύτερη δική τους κοινωνία ή άλλους αγώνες που έγιναν στο παρελθόν. Μια πρώτη απάντηση που θα μπορούσε να δώσει κάποιος είναι ότι όλα είναι θέμα παιδείας. Προσοχή παιδείας και όχι μόρφωσης. Αν άλλωστε κάποιος θεωρούσε ότι οι μορφωμένοι δε διατελούν σε πλήρη πνευματική σύγχυση ή ένοχη σιωπή θα ήταν το λιγότερο ανόητος. Μιλώντας με κάποιους νέους τη γλώσσα που οι ίδιοι χρησιμοποιούν, τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας, πολύ εύκολα θα πάρει απάντηση στη ερώτηση για το πώς βλέπουν τα πράγματα. «Χημείο» θα απαντήσουν. Δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση για να δώσει μια εξήγηση σε αυτό που σήμερα συμβαίνει.
Με μια μονολεκτική απάντηση όλα μπαίνουν στη θέση τους. Η αρχή της λογικής με τη λογική του παραλόγου άλλωστε χωρίζονται από μια λεπτή κλωστή και πολύ εύκολα μπορεί κάποιος να μεταφέρεται από το ένα σημείο στο άλλο και τούμπαλιν. Η αρχή βέβαια του φασισμού είναι η γενίκευση και τούτη η χώρα δε βρίσκεται πολύ μακριά από το να καταφέρει να το «επιτύχει». Πολλές φορές ακούγεται από πολλούς σε όποια ιδεολογία κι αν ανήκουν το εξής χυδαίο: «Είμαστε όλοι με τον τάδε ή με τον δείνα». Αυτό είναι που περιπλέκει τα πράγματα. Πως είναι δυνατό να είναι κάποιος με κάποιον που δεν τον γνωρίζει; Πως είναι δυνατό να παίρνει θέση χωρίς να έχει εξετάσει τις παραμέτρους; Αυτό άλλωστε λέγεται και από τα χείλη όλων όσων κυβερνούν και ο μηνιαίος μισθός τους ξεπερνά κατά πολύ το ετήσιο εισόδημα των μισών τουλάχιστον Ελλήνων.
Αυτό το περίφημο «όλοι περνάμε τα ίδια με την κρίση και καταλαβαίνουμε» είναι εξίσου εξοργιστικό με το «όλοι είμαστε με τον καθένα». Είναι καθαρά επικοινωνιακό αν δεν είναι φασιστικό για έναν απλό λόγο. Γιατί όταν όλα τα φώτα σβήσουν κανείς δε θα είναι δίπλα στον εκάστοτε φουκαρά. Για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα οφείλουν να μπουν σε μια σειρά. Το πρώτο που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι αν υπάρχουν στην Ελλάδα 10 κοινωνικές ομάδες τότε οι 8 είναι αυτές που χτυπιούνται σφοδρά και ανελέητα. Για να μπορέσουν να αντέξουν το σφυροκόπημα, να σηκωθούν όρθιες και να αμυνθούν πρέπει να κάνουν το πολύ απλό. Να κάτσουν πρώτα να συζητήσουν μεταξύ τους. Να έχουν δηλαδή τη στοιχειώδη επικοινωνία και συνεργασία ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση.
Κανείς δεν πρόκειται να υπερασπιστεί τον κλάδο τους αν οι ίδιοι δεν το πράξουν. Αυτός είναι ο γόνιμος και υγιής διάλογος που πρέπει να γίνει πρώτα στην εκάστοτε κοινωνική ομάδα. Δε μπορεί για παράδειγμα τα προβλήματα του ναυτεργάτη να τα λύσει αυτός που είναι υπάλληλος γραφείου, τα προβλήματα του εκπαιδευτικού ο ιατρός και ούτω καθεξής. Μπορούν ξεχωριστά να κάτσουν σε ένα τραπέζι διαλόγου και να καταλήξουν σε έναν κοινό άξονα που πιστεύουν ότι είναι δίκαιος. Όταν λειτουργήσουν όλες οι κοινωνικές ομάδες με αυτόν τον τρόπο μετά μπορούν να ενωθούν με άλλες κοινωνικές ομάδες που έχουν βρει και εκείνες τον δικό τους άξονα αντιμετώπισης των προβλημάτων και να διεκδικήσουν ενωμένες και μαζικά ένα καλύτερο αύριο για εκείνους και τα παιδιά τους απέναντι σε μια κυβέρνηση που όποια κι αν είναι αυτή, θα αναγκαστεί να κάτσει στο τραπέζι του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου. Αν δεν το πράξει τότε αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει.
Κακά τα ψέματα. Όσο δεν υπάρχει συνειδητοποιημένο και πολιτικοποιημένο λαϊκό κίνημα που να ξέρει να συζητά και να διεκδικεί, τόσο το σύνολο των πολιτών θα είναι έρμαιο των διαθέσεων αλλά και της κοροϊδίας των όποιων κυβερνώντων. Όταν επίσης οι κοινωνικές ομάδες δε μιλούν οι ίδιες για τον εαυτό τους τίμια και ειλικρινά τότε θα αναλαμβάνουν να το κάνουν για αυτές τα ΜΜΕ με τις γνωστές συνέπειες. Ο λαός οφείλει να υποδεικνύει το πώς θα κυβερνάται ο τόπος και όχι η ολιγαρχία. Όσο αυτός ο λαός θα περιμένει στον άνετο καναπέ του κριτικάροντας τους άλλους ή ακόμα και νοερά «συμπαραστεκόμενος» σε άλλους και δε βλέπει τον εαυτό του μέσα στο κάδρο τότε ας μη περιμένει να έρθει κάποιος σωτήρας να τον σώσει και ας μη βρίζει αυτόν που του λέει ότι θα επιχειρήσει να τον σώσει. Ο Καζαντζάκης έλεγε: «Ο λαός δε σώζεται.Σώζει»…
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Το ΕΠΙΟΣΥ INFO ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω e-mail έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια με αναφορές σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις , υβριστικά ή συκοφαντικά θα αφαιρούνται!