Η Αριστερά κόντρα στο μιντιακό γύψο !!!

“ Μέσα στη διαρκή επιδείνωση της κρίσης, οι μαζικές, μαχητικές κινητοποιήσεις ελαττώνονται, ενώ τα δίκτυα αλληλεγγύης παραμένουν αδύναμα και κατετμημένα ”

Γεμάτη επικαιρότητα κάθε μέρα: συναντήσεις με την τρόικα, διαφωνίες υπουργών, εντάσεις μεταξύ των κυβερνητικών κομμάτων που ως διά μαγείας λύνονται την κρίσιμη στιγμή, καταγγελίες της αντιπολίτευσης, “υψηλοί τόνοι στη Βουλή”, μαύρα στατιστικά στοιχεία που είναι όμως πάντα…“τα τελευταία πριν την ανάκαμψη” κλπ κλπ.

 Του Θέμη Τζήμα

Κάθε μέρα ωριαία δελτία ειδήσεων και αναλυτές “κύρους” που λένε όλως τυχαίως πάνω- κάτω τα ίδια πράγματα, για τη Γερμανία αλλά και για εμάς που φταίμε, για τη Μέρκελ αλλά και για τους δημοσίους υπαλλήλους, για τις “μεταρρυθμίσεις”, δηλαδή για τις ιδιωτικοποιήσεις τώρα, γρήγορα, όσο προλαβαίνουν, για τη φοροδιαφυγή που θα χτυπηθεί καίρια και για τα “νέα” πρόσωπα που μοιάζουν όμως τόσο παλιά και δυστυχώς γνώριμα.

Και όμως σε τόση επικαιρότητα δεν υπάρχει τίποτα το ουσιαστικά νέο. Τίποτα που να μην έχουμε ξανακούσει όλον αυτόν τον καιρό και ιδίως τους τελευταίους μήνες, δηλαδή μετά τις εκλογές του Μαϊου και του Ιουνίου του 2012, οπότε και προέκυψε η σημερινή κυβέρνηση. Όλα μοιάζουν να έχουν ειπωθεί ήδη και μάλιστα με πανομοιότυπο τρόπο. Τα δελτία ειδήσεων είναι πιο “κονσέρβες” από ποτέ. Θα μπορούσε κανείς να δει ένα δελτίο προ εξαμήνου χωρίς την ημερομηνία και να μην καταλάβει την παραμικρή διαφορά. Η μόνη προσωρινή έκλαμψη ήταν οι εξελίξεις στην Κύπρο που σύντομα έσβησαν από τα δελτία, αφού οι ντόπιοι καναλάρχες τα εμφάνισαν με προφανή αίσθηση απειλής και με απόλυτη χαιρεκακία κατόπιν ως προς την υπαναχώρηση.

Τι ακριβώς συμβαίνει και έχουμε επικαιρότητα χωρίς τίποτα το νέο; Η πρώτη απάντηση είναι ότι υφιστάμεθα ένα μιντιακό γύψο. Ποτέ στο παρελθόν το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο δεν ήταν τόσο ελεγχόμενο, με πλήρη αποκλεισμό και απόλυτη λογοκρισία εις βάρος κάθε εναλλακτικής φωνής ή είδησης που ξεφεύγει της συστημικής αφήγησης. Χαρακτηριστικό, τελευταίο παράδειγμα τα γεγονότα στη Χαλκιδική. Αλλά και τα διεθνή γεγονότα που στην ελληνική επικαιρότητα απλά δεν υφίστανται. Η δεύτερη απάντηση όμως οφείλει να πηγαίνει πιο βαθιά. Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα όντως νέα πράγματα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Μέσα στη διαρκή επιδείνωση της κρίσης, οι μαζικές, μαχητικές κινητοποιήσεις ελαττώνονται, ενώ τα δίκτυα αλληλεγγύης παραμένουν αδύναμα και κατετμημένα.

Ο βαθμός συνειδητοποίησης, ιδίως μάλιστα στα στρώματα που αντικειμενικά πλήττονται κατεξοχήν από την κρίση παραμένει χαμηλός. Αντίθετα, η σύγχυση που το ίδιο το κατεστημένο ενσπείρει με τις δήθεν αντισυστημικές δυνάμεις τύπου Χρυσής Αυγής εντείνεται, σε βαθμό επικίνδυνο. Γιατί λοιπόν όλη αυτή η αναδίπλωση και η οπισθοχώρηση του λαϊκού παράγοντα που αφήνει την απογοήτευση να επεκτείνεται και να εξελίσσεται σε ηττοπάθεια και αποπροσανατολισμό; Διότι απουσιάζει το υποκείμενο που θα αποτελέσει ώριμο τέκνο της ανάγκης και της αναγκαιότητας. Της ανάγκης υπό την έννοια της σύμπηξης ενός μετώπου αλληλεγγύης, που θα οργανώσει και θα αναβαθμίσει την κοινωνική δράση της ανακούφισης και της αλληλεγγύης όσο είναι εφικτό, σε κάθε γειτονιά και σε κάθε μαζικό χώρο που δοκιμάζεται.

Χρειάζεται πρώτον, παρατήρηση και ανάλυση των πολυποίκιλων αναγκών που γεννά η κρίση σε κάθε διαφορετική κοινωνική ομάδα. Δεύτερον, οργάνωση ώστε οι διάσπαρτες πρωτοβουλίες να αποκτήσουν συνοχή και να αναβαθμιστούν, προκειμένου να επιτύχουν οι κοινωνικές δυνάμεις μικρές αλλά ουσιαστικές νίκες στον αγώνα της επιβίωσης και της διαβίωσης. Αμυντικού χαρακτήρα αρχικά και αναγκαστικά, που όμως θα χτίσουν σταδιακά την αξιοπιστία ενός μετώπου αλληλεγγύης και της πολιτικής παράταξης που θα το υποστηρίξει. Από την κάλυψη αναγκών μέχρι την απόκρουση της συστημικής βίας που υφίσταται ο λαός. Τρίτον, επιθετικού χαρακτήρα πρωτοβουλίες που θα προωθήσουν νέες μορφές αλληλέγγυας και αυτοδιαχειριζόμενης οικονομίας.

Το πείραμα της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, εν γένει της αυτοδιαχείρισης και άλλων μορφών συνεταριστικής οικονομίας πρέπει να το χτίσουμε σε συνθήκες αντιπολίτευσης και εχθρικές, ως τμήμα μιας αξιόπιστης εναλλακτικής στο αποτυχημένο κυρίαρχο μοντέλο της φούσκας. Από την άλλη υπάρχει η αναγκαιότητα. Η αναγκαιότητα είναι η μετατροπή του αντικειμένου της κρίσης σε υποκείμενο εξόδου από αυτήν.

Η μετατροπή του σημερινού αθροίσματος κοινωνικών στρωμάτων που δε συνέχονται παρά μόνο υφίστανται ξέχωρα τις συνέπειες της κρίσης σε σύνθεση, σε κοινωνικό υποκείμενο που μπορεί να προωθήσει μια εναλλακτική στρατηγική μέσα από κοινούς αγώνες. Δηλαδή η έμπρακτη επεξεργασία από κάτω προς τα πάνω της εναλλακτικής στρατηγικής που θα κινητοποιήσει και θα στρατεύσει σε ένα σκοπό τον κόσμο που σήμερα μένει αδρανοποιημένος. Μιας στρατηγικής που θα καταπιάνεται πρωτίστως με την παραγωγική ανασύνταξη της χώρας στη βάση ενός δημοκρατικού σχεδιασμού, με τη νέα διεθνή της θέση, με την αποκατάσταση του εσωτερικού δικτύου κοινωνικής συνοχής και με τους προοδευτικούς θεσμικούς μετασχηματισμούς.

Που θα πάρει θέση καθαρά πάνω στο ζήτημα του νομίσματος έξω από τις φετιχιστικές αντιλήψεις περί ευρώ και που θα συγκρουστεί με τον πυρήνα και όχι με τη βιτρίνα του κατεστημένου. Αυτή η αριστερά μπορεί να παράξει υποκείμενο. Όχι μόνο εκλογικό- κομματικό αλλά κοινωνικό- παραταξιακό. Έτσι η χώρα θα βιώσει κάτι νέο. Και ο λαός θα το επιβάλλει στο κατεστημένο.

πηγη

• Facebook
• Twitter
• Linkedin
• Pinterest

You Might Also Like

ΕΛΛΑΔΑ

« PREV

NEXT »