Πολιτική ή ειδικεύουσα βλακεία;

του Στέλιου Συρμόγλου
Ολοι συμφωνούν ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και κατ’ επέκταση η ασκούμενη πολιτική διέρχεται περίοδο μεγάλης κρίσης. Τι εννοούμε όμως όταν λέμε κρίση της πολιτικής;

Η κρίση αυτή δεν αναφαίνεται κατά την πορεία της ερευνητικής επιστημονικής διαδικασίας. Δεν είναι κρίση της Πολιτικής Επιστήμης, αλλά κρίση περί την άσκηση της πολιτικής και των πολιτικών πρακτικών. Είναι, δηλαδή, επίκριση, αμφισβήτηση, διαφωνία για την αξία της πολιτικής, όταν δεν καλλιεργεί και προωθεί αξίες. Είναι δριμεία ενίοτε επίθεση κατά της πολιτικής, όπως ασκείται από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, εκ των έξω. Τι να την κάνει ο πολίτης την “πολιτική”, όταν δεν διαμορφώνει ένα κράτος δικαίου και δεν τον οδηγεί στην ευδαιμονία; Ενας κλειδαράς όταν δεν είναι έντινος, που σημαίνει όταν με επίπονη καλλιέργεια δεν μορφωθεί σε ηθική προσωπικότητα, καθίσταται περισσότερο επικίνδυνος και “πανούργος”, όσο περισσότερο ασκείται στην πανουργία.
Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει με την άσκηση της πολιτικής στην Ελλάδα σε ευρεία μάλιστα κλίμακα. Εχουμε την αναγωγή της πολιτικής σε πανουργία, για την εξασφάλιση πρόσκαιρων οφελών για τους ασκούντες πολιτική, ενώ η εναπομένουσα πολιτική αρετή τελεί υπό διωγμόν και οι ολίγιστοι ενάρετοι στο χώρο της πολιτικής γίνονται αντικείμενο ειρωνείας και χλεύης ακόμη…
Η άσκηση της πολιτικής στην ελλαδική κοινωνία δεν συνοδεύεται, δυστυχώς, από έναν γνήσια ανήσυχο και βαθύ προβληματισμό. Δείγματα της κρίσης της πολιτικής είναι δυνατόν να απαριθμήσει κανείς εύκολα. Οπως ασκείται μάλιστα η πολιτική από το εν πολλοίς αβέλτερο, ανεξάρτητα των χαρακτηριστών “πανουργίας” του πολιτικό δυναμικό, εχει εκπέσει σε μια ειδικεύουσα βλακεία, σε μια πνευματική αποκολοκύνθωση, αποκομμένη από το Ολον της κοινωνίας και επομένως μη δυναμένη να συλλάβει το νόημα και την αξιολογική της αποστολή…
Εχουμε λοιπόν στην Ελλάδα πολιτική που εξέπεσε σε ειδικεύουσα βλακεία, απαλλαγμένη ταυτόχρονα από “αξίες”, χωρίς να ενδιαφέρεται για την κοινωνική ολότητα, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται συμπτώματα αποδιάλυσης της κοινωνίας και να εφαρμόζονται πολιτικές πρακτικές, που δίνουν την εντύπωση ότι ξεπετάχθηκαν από τη…ναφθαλίνη.
Ετσι, στην πράξη, στον αμείλικτο ρεαλισμό, έχουμε το χείριστο για τους πολίτες. Με “πολιτικές” να αυτοβαφτίζονται “εκσυγχρονιστικές” ή “προοδευτικές” και οι πολίτες ως αναγκαστικά θητεύοντες στο κρατικό εκτροφείο να εμφανίζονται ως εκσυγχρονιστές και προοδευτικοί, με την πολιτική φλυαρία να ευδοκιμεί πάντα στο κοινωνικό νύχτωμα.
Και υπήρχε πάντα η δικαιολογία των “ιδεών” για την εκδίπλωση κάθε βλακώδους πολιτικής. Και η πρόταξη των “ιδεών” στην άσκηση της πολιτικής σήμαινε συνήθως τροχοπέδη στην κοινωνική πρόοδο και στην οικονομική ανάπτυξη σε συνδυασμό με τη δειλία, την οκνηρία και την αδιαφορία.
Με τους ορνιθόμυαλους αερολόγους πολιτικούς διανύσαμε περίοδο λήθης και απραγίας. Με την ασκούμενη πολιτική ως ειδικεύουσα βλακεία, αναπτύχθηκαν οι κομματικές καιροσκοπίες, με τον ηθελημένο στραβισμό του βολέματος να αποτελεί πάγια πολιτική και κοινωνική πρακτική. Οι πρόχειρες αντιδράσεις για εσωτερική κατανάλωση, κάτι που δυστυχώς συνεχίζονται μέχρι και τούτη την ώρα από τους πολιτικούς της “πανουργίας” της εναγκαλισμένης με τη βλακεία, με τη πανταχόθεν πλέον κοινωνική ερήμωση, διαμορφώνουν ένα σκηνικό, όπου ετοιμάζεται να παιχθεί το δράμα των τετελεσμένων με παθητικούς θεατές τους Ελληνες της εξαθλίωσης….
Και για όσους είναι προσδεμένοι στο δόγμα η “Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”, είναι καλό να συνειδητοποιήσουν ότι είναι επικίνδυνο, γιατί αποτελεί το θεμέλιο της “εθνικής παραίσθησης” σε μια παραγματικότητα που αλλάζει καθημερινά και καταγράφει χαμένες ευκαιρίες, λόγω της πολιτικής βλακείας και μιας κοινωνίας, όπου ευδοκιμούν παντός είδους “ειρωνείες” και ο ωχαδερφισμός αποδεικνύεται αυτοφυής….

πηγη

• Facebook
• Twitter
• Linkedin
• Pinterest

You Might Also Like

« PREV

NEXT »