Θέλω ν’ αντισταθώ
Θέλω να επηρεάσω
Θέλω να συμμετάσχω
Θέλω να υπάρξω
Θέλω, έστω και για λίγο, να βιώσω το κράτος του Δήμου, το κράτος μου.
Ναι, αλλά πως; κλείνουν τον έναν δρόμο πίσω απ’ τον άλλο
Πρέπει να βρω έναν τρόπο
Να παρατηρήσω το Τέρας, πρώτα...
Τι είναι το Τέρας;
Νομοθετικά, εκτελεστικά και δικαστικά τσιράκια, που δουλεύουν για τα μεγάλα συμφέροντα και τα προστατεύουν.
Εμείς που πληρώνουμε τους φόρους, που τους αμείβουν.
Δημοσιογράφοι που δουλεύουν για τα μεγάλα συμφέροντα και τα προστατεύουν.
Εμείς που καταναλώνουμε τα μήντια.
Εμείς, οι αστοί, που δουλεύουμε για τις εταιρείες των μεγάλων συμφερόντων και καταναλώνουμε τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους
Εμείς που πληρώνουμε τους φόρους που ξεπληρώνουν τα παράνομα δάνεια στα μεγάλα συμφέροντα
Εμείς, που κάπου στην πορεία, χαθήκαμε:
Κατεβαίνουμε στις διαδηλώσεις, φεύγουμε εξοργισμένοι για την παντοδύναμη αυθαιρεσία της κρατικής καταστολής, αυτής που αμείβεται με τους φόρους μας, επιστρέφουμε οδηγώντας και καταναλώνοντας την βενζίνη που διυλίζει το καρτέλ του Λάτση και του Βαρδινογιάννη, και καταλήγουμε στις οθόνες για να λάβουμε την χαριστική βολή από την εναλλακτική πραγματικότητα του Ευαγγελάτου, του τσιρακιού του Αλαφούζου, που για πελάτες του έχει… εμάς!
Κι αυτή τη βιώνουμε σαν μία αφόρητη και κυρίως αναπόδραστη πραγματικότητα
Αν κατανοήσουμε το πλαίσιο, ίσως μπορέσουμε να το αναμορφώσουμε.
Θα πρέπει, όμως πρώτα, να κατανοήσουμε λίγο περισσότερο τους εαυτούς μας:
Είμαστε ενοχλημένοι από την γενική κατάπτωση, την αδικία και την διαφθορά, αλλά –στην μεγάλη μας πλειοψηφία- δεν θέλουμε τις μεγάλες αλλαγές· αγαπάμε πολύ τον ΤΡΟΠΟ που ζούμε για να τον αμφισβητήσουμε
Μας έχει αναθρέψει αυτός ο ΤΡΟΠΟΣ, κι έπειτα τον κατακτήσαμε με την εξέλιξη του πολιτισμού μας, στο πέρας των αιώνων.
Είμαστε πολύ μακριά από το να διαπραγματευτούμε την άνεση και την αφθονία (ακόμα κι αν κάποιοι τις έχουμε αναγνωρίσει σαν ληξιπρόθεσμες ψευδαισθήσεις)
Τον αγαπάμε τόσο αυτόν τον ΤΡΟΠΟ, ώστε θα τον διαπραγματευτούμε πολύ αργότερα απ’ ότι το μέλλον των παιδιών μας, την αξιοπρέπεια των διπλανών μας, την δικαιοσύνη, την ηθική ή την πνευματικότητα.
Οι δυναμικές και ριψοκίνδυνες διεκδικήσεις αφορούν τις κοινωνίες που δεν έχουν τίποτα να χάσουν· στην μεγάλη της μάζα, η δική μας κατέχει ακόμα αυτόν τον ΤΡΟΠΟ (ή τα υπολείμματα του)
Η μόνη καθοριστικής σημασίας –για το σύστημα- λειτουργία μας, της οποίας η αυτόβουλη διαχείριση δεν έχει ακόμα ποινικοποιηθεί, είναι…
Η κατανάλωση
(προς το παρόν, τιμωρείται ο περιορισμός της! με φορολογική επιβάρυνση)
Και αν την χειριστούμε στοχευμένα, δεν θα επιφέρει αλλαγές στον πολυαγαπημένο ΤΡΟΠΟ.
Είτε θα περιμένουμε να φτάσουμε στο σημείο που να μην έχουμε τίποτα να χάσουμε, είτε θα επιστρατεύσουμε την καταναλωτική μας ελευθερία. (για όσο ακόμα την διαθέτουμε)
Να διαλέξουμε έναν κλάδο και να ξεκινήσουμε από εκεί.
Αυτό είναι εύκολο: ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!
Να διαλέξουμε μία, και να στοχεύσουμε σε αυτήν όλη την καταπιεσμένη μας ανάγκη.
Να επιτεθούμε… στην πιο επιθετική!
Η EUROBANK του Λάτση, του πιο πλούσιου Έλληνα, είναι αδιαμφισβήτητα αυτή που έχει επιδείξει την ελάχιστη διαλλακτικότητα και την μέγιστη σκληρότητα και επιθετικότητα, μέσα στην κρίση -έχει γεμίσει τα συρτάρια της με κατασχέσεις ακινήτων από μη ικανοποιημένα δάνεια.
Αυτή, δυστυχώς όμως, προσφάτως απορροφήθηκε.
Την ΠΕΙΡΑΙΩΣ των Βαρδινογιάννηδων και των πολυεθνικών (PPF group, ICT group), τότε.
Που απέκτησε την κρατική ΑΓΡΟΤΙΚΗ, και μαζί με αυτήν και το σύνολο των αγροτικών δανείων και τις υποθήκες των αγροτεμαχίων της ελληνικής υπαίθρου, για πενταροδεκάρες, με απόφαση των πολιτικάντηδων, που άδραξαν την ευκαιρία της απαξίωσης της τράπεζας (και της αγροτικής περιουσίας της χώρας) για να την χαρίσουν στα μεγάλα συμφέροντα που εξυπηρετούν.
Ναι! Η ΠΕΙΡΑΙΩΣ είναι ό,τι πρέπει!
Μέχρι το τέλος του ‘12, ας τραβήξουμε τις καταθέσεις μας.
Κι ευθύς αμέσως, τις τοποθετούμε στην πλησιέστερη ανταγωνιστική τράπεζα.
Πανεύκολο και δίχως ίχνος κινδύνου -για εμάς.
Αν το κάνουμε όλοι, τότε Η ΠΕΙΡΑΙΩΣ θα γκρεμιστεί πριν αλλάξει ο χρόνος.
Οι ισορροπίες στο τραπεζικό και, κατ’ επέκταση, στο επιχειρηματικό δίκτυο θα ανατραπούν.
Αυτή τη φορά, το μήνυμά μας θα είναι τόσο σαφές που δεν θα τολμήσει κανείς να το αγνοήσει - ο Δήμος θα έχει θυμίσει την ύπαρξη του στα ιδιωτικά κέντρα της εξουσίας, έπειτα από καιρό…
Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε έναν λόγο για να μην το κάνουμε.
Μπορώ να σκεφτώ χίλιους για να το κάνουμε.
Αντί να εξοργιζόμαστε για την αυθαιρεσία και την ατιμωρησία τους, ας τους βγάλουμε από το πλαίσιο.
Εμείς τους συντηρούμε.
Έπειτα, μπορούμε να κάνουμε το ίδιο στο ΒΗΜΑ ή στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Είχαμε μια εφημερίδα, την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, που μας έδινε που και που καμιά ουσιαστική αλήθεια, και μας την κλείσανε.
Ας κλείσουμε, εμείς, μια δική τους.
Έτσι για το πάτσι.
Κι ύστερα…βλέπουμε – τρώγοντας έρχεται η όρεξη
Μπορούμε ξαφνικά να αποφασίσουμε να διεκδικήσουμε έναν –κάποιο- ρόλο.
Χωρίς να ρουφήξουμε δακρυγόνα.
Χωρίς να ποδοπατηθούμε στην Ερμού και να εξευτελιστούμε τρέχοντας κυνηγημένοι στην Σταδίου.
Χωρίς να στερήσουμε την οικογένειά μας από το μεροκάματο της καταδικασμένης ολιγοήμερης απεργίας.
(που οργανώνεται από τους ξεπουλημένους συνδικαλιστές, με σκοπό να εκτονώνει την πίεση της κοινωνικής χύτρας και να δικαιολογεί έναν ξεπεσμένο συνδικαλιστικό ρόλο)
Χωρίς να εξαναγκαστούμε/εκβιαστούμε να μετανιώσουμε για μία ακόμη ψήφο.
Χωρίς κανένα κόστος.
Με ανυπολόγιστη –όμως- διαπραγματευτική ενίσχυση της κοινωνίας.
Μπορούμε να κάνουμε ακόμα και τους μεγαλύτερους καρχαρίες να ζαρώσουν, χεσμένοι, εμπρός από την θέα της συνειδητοποίησης μας:
Εμείς διαμορφώνουμε το πλαίσιο.
Με τον τρόπο που επιλέγουμε να διεκδικούμε.
Με τον τρόπο που επιλέγουμε να ζούμε.
Γιατί είμαστε τα κύτταρά του.
Και αν κατακτήσουμε την εμπειρία μιας πρώτης συμμετοχικής νίκης, τότε θα επανατοποθετήσουμε τους εαυτούς μας σ’ αυτό τον κόσμο.
Σε μία θέση περισσότερο πολιτική
Ίσως ρίξουμε και μια δεύτερη ματιά στις σημασίες
Αντιδράσεις αλυσιδωτές
Εμείς, απέναντι στον μέχρι πρότινος αδιαπραγμάτευτο ΤΡΟΠΟ, με άλλη οπτική…
Και τότε μάλλον τελειώνουν όλα.
Και τότε σίγουρα αρχίζουν όλα!
«Το υπάρχον κατεστημένο, του νεοφιλελεύθερου και ασύδοτου καπιταλισμού, είναι πανίσχυρο»
«Το υπάρχον κατεστημένο, του νεοφιλελεύθερου και ασύδοτου καπιταλισμού, είναι εύθραυστο»
Εξαρτάται από το πώς το θέλω εγώ να είναι
Θεμελιώδες Κύτταρο
Θέλω να επηρεάσω
Θέλω να συμμετάσχω
Θέλω να υπάρξω
Θέλω, έστω και για λίγο, να βιώσω το κράτος του Δήμου, το κράτος μου.
Ναι, αλλά πως; κλείνουν τον έναν δρόμο πίσω απ’ τον άλλο
Πρέπει να βρω έναν τρόπο
Να παρατηρήσω το Τέρας, πρώτα...
Τι είναι το Τέρας;
Νομοθετικά, εκτελεστικά και δικαστικά τσιράκια, που δουλεύουν για τα μεγάλα συμφέροντα και τα προστατεύουν.
Εμείς που πληρώνουμε τους φόρους, που τους αμείβουν.
Δημοσιογράφοι που δουλεύουν για τα μεγάλα συμφέροντα και τα προστατεύουν.
Εμείς που καταναλώνουμε τα μήντια.
Εμείς, οι αστοί, που δουλεύουμε για τις εταιρείες των μεγάλων συμφερόντων και καταναλώνουμε τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους
Εμείς που πληρώνουμε τους φόρους που ξεπληρώνουν τα παράνομα δάνεια στα μεγάλα συμφέροντα
Εμείς, που κάπου στην πορεία, χαθήκαμε:
Κατεβαίνουμε στις διαδηλώσεις, φεύγουμε εξοργισμένοι για την παντοδύναμη αυθαιρεσία της κρατικής καταστολής, αυτής που αμείβεται με τους φόρους μας, επιστρέφουμε οδηγώντας και καταναλώνοντας την βενζίνη που διυλίζει το καρτέλ του Λάτση και του Βαρδινογιάννη, και καταλήγουμε στις οθόνες για να λάβουμε την χαριστική βολή από την εναλλακτική πραγματικότητα του Ευαγγελάτου, του τσιρακιού του Αλαφούζου, που για πελάτες του έχει… εμάς!
Κι αυτή τη βιώνουμε σαν μία αφόρητη και κυρίως αναπόδραστη πραγματικότητα
Αν κατανοήσουμε το πλαίσιο, ίσως μπορέσουμε να το αναμορφώσουμε.
Θα πρέπει, όμως πρώτα, να κατανοήσουμε λίγο περισσότερο τους εαυτούς μας:
Είμαστε ενοχλημένοι από την γενική κατάπτωση, την αδικία και την διαφθορά, αλλά –στην μεγάλη μας πλειοψηφία- δεν θέλουμε τις μεγάλες αλλαγές· αγαπάμε πολύ τον ΤΡΟΠΟ που ζούμε για να τον αμφισβητήσουμε
Μας έχει αναθρέψει αυτός ο ΤΡΟΠΟΣ, κι έπειτα τον κατακτήσαμε με την εξέλιξη του πολιτισμού μας, στο πέρας των αιώνων.
Είμαστε πολύ μακριά από το να διαπραγματευτούμε την άνεση και την αφθονία (ακόμα κι αν κάποιοι τις έχουμε αναγνωρίσει σαν ληξιπρόθεσμες ψευδαισθήσεις)
Τον αγαπάμε τόσο αυτόν τον ΤΡΟΠΟ, ώστε θα τον διαπραγματευτούμε πολύ αργότερα απ’ ότι το μέλλον των παιδιών μας, την αξιοπρέπεια των διπλανών μας, την δικαιοσύνη, την ηθική ή την πνευματικότητα.
Οι δυναμικές και ριψοκίνδυνες διεκδικήσεις αφορούν τις κοινωνίες που δεν έχουν τίποτα να χάσουν· στην μεγάλη της μάζα, η δική μας κατέχει ακόμα αυτόν τον ΤΡΟΠΟ (ή τα υπολείμματα του)
Η μόνη καθοριστικής σημασίας –για το σύστημα- λειτουργία μας, της οποίας η αυτόβουλη διαχείριση δεν έχει ακόμα ποινικοποιηθεί, είναι…
Η κατανάλωση
(προς το παρόν, τιμωρείται ο περιορισμός της! με φορολογική επιβάρυνση)
Και αν την χειριστούμε στοχευμένα, δεν θα επιφέρει αλλαγές στον πολυαγαπημένο ΤΡΟΠΟ.
Είτε θα περιμένουμε να φτάσουμε στο σημείο που να μην έχουμε τίποτα να χάσουμε, είτε θα επιστρατεύσουμε την καταναλωτική μας ελευθερία. (για όσο ακόμα την διαθέτουμε)
Να διαλέξουμε έναν κλάδο και να ξεκινήσουμε από εκεί.
Αυτό είναι εύκολο: ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!
Να διαλέξουμε μία, και να στοχεύσουμε σε αυτήν όλη την καταπιεσμένη μας ανάγκη.
Να επιτεθούμε… στην πιο επιθετική!
Η EUROBANK του Λάτση, του πιο πλούσιου Έλληνα, είναι αδιαμφισβήτητα αυτή που έχει επιδείξει την ελάχιστη διαλλακτικότητα και την μέγιστη σκληρότητα και επιθετικότητα, μέσα στην κρίση -έχει γεμίσει τα συρτάρια της με κατασχέσεις ακινήτων από μη ικανοποιημένα δάνεια.
Αυτή, δυστυχώς όμως, προσφάτως απορροφήθηκε.
Την ΠΕΙΡΑΙΩΣ των Βαρδινογιάννηδων και των πολυεθνικών (PPF group, ICT group), τότε.
Που απέκτησε την κρατική ΑΓΡΟΤΙΚΗ, και μαζί με αυτήν και το σύνολο των αγροτικών δανείων και τις υποθήκες των αγροτεμαχίων της ελληνικής υπαίθρου, για πενταροδεκάρες, με απόφαση των πολιτικάντηδων, που άδραξαν την ευκαιρία της απαξίωσης της τράπεζας (και της αγροτικής περιουσίας της χώρας) για να την χαρίσουν στα μεγάλα συμφέροντα που εξυπηρετούν.
Ναι! Η ΠΕΙΡΑΙΩΣ είναι ό,τι πρέπει!
Μέχρι το τέλος του ‘12, ας τραβήξουμε τις καταθέσεις μας.
Κι ευθύς αμέσως, τις τοποθετούμε στην πλησιέστερη ανταγωνιστική τράπεζα.
Πανεύκολο και δίχως ίχνος κινδύνου -για εμάς.
Αν το κάνουμε όλοι, τότε Η ΠΕΙΡΑΙΩΣ θα γκρεμιστεί πριν αλλάξει ο χρόνος.
Οι ισορροπίες στο τραπεζικό και, κατ’ επέκταση, στο επιχειρηματικό δίκτυο θα ανατραπούν.
Αυτή τη φορά, το μήνυμά μας θα είναι τόσο σαφές που δεν θα τολμήσει κανείς να το αγνοήσει - ο Δήμος θα έχει θυμίσει την ύπαρξη του στα ιδιωτικά κέντρα της εξουσίας, έπειτα από καιρό…
Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε έναν λόγο για να μην το κάνουμε.
Μπορώ να σκεφτώ χίλιους για να το κάνουμε.
Αντί να εξοργιζόμαστε για την αυθαιρεσία και την ατιμωρησία τους, ας τους βγάλουμε από το πλαίσιο.
Εμείς τους συντηρούμε.
Έπειτα, μπορούμε να κάνουμε το ίδιο στο ΒΗΜΑ ή στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Είχαμε μια εφημερίδα, την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, που μας έδινε που και που καμιά ουσιαστική αλήθεια, και μας την κλείσανε.
Ας κλείσουμε, εμείς, μια δική τους.
Έτσι για το πάτσι.
Κι ύστερα…βλέπουμε – τρώγοντας έρχεται η όρεξη
Μπορούμε ξαφνικά να αποφασίσουμε να διεκδικήσουμε έναν –κάποιο- ρόλο.
Χωρίς να ρουφήξουμε δακρυγόνα.
Χωρίς να ποδοπατηθούμε στην Ερμού και να εξευτελιστούμε τρέχοντας κυνηγημένοι στην Σταδίου.
Χωρίς να στερήσουμε την οικογένειά μας από το μεροκάματο της καταδικασμένης ολιγοήμερης απεργίας.
(που οργανώνεται από τους ξεπουλημένους συνδικαλιστές, με σκοπό να εκτονώνει την πίεση της κοινωνικής χύτρας και να δικαιολογεί έναν ξεπεσμένο συνδικαλιστικό ρόλο)
Χωρίς να εξαναγκαστούμε/εκβιαστούμε να μετανιώσουμε για μία ακόμη ψήφο.
Χωρίς κανένα κόστος.
Με ανυπολόγιστη –όμως- διαπραγματευτική ενίσχυση της κοινωνίας.
Μπορούμε να κάνουμε ακόμα και τους μεγαλύτερους καρχαρίες να ζαρώσουν, χεσμένοι, εμπρός από την θέα της συνειδητοποίησης μας:
Εμείς διαμορφώνουμε το πλαίσιο.
Με τον τρόπο που επιλέγουμε να διεκδικούμε.
Με τον τρόπο που επιλέγουμε να ζούμε.
Γιατί είμαστε τα κύτταρά του.
Και αν κατακτήσουμε την εμπειρία μιας πρώτης συμμετοχικής νίκης, τότε θα επανατοποθετήσουμε τους εαυτούς μας σ’ αυτό τον κόσμο.
Σε μία θέση περισσότερο πολιτική
Ίσως ρίξουμε και μια δεύτερη ματιά στις σημασίες
Αντιδράσεις αλυσιδωτές
Εμείς, απέναντι στον μέχρι πρότινος αδιαπραγμάτευτο ΤΡΟΠΟ, με άλλη οπτική…
Και τότε μάλλον τελειώνουν όλα.
Και τότε σίγουρα αρχίζουν όλα!
«Το υπάρχον κατεστημένο, του νεοφιλελεύθερου και ασύδοτου καπιταλισμού, είναι πανίσχυρο»
«Το υπάρχον κατεστημένο, του νεοφιλελεύθερου και ασύδοτου καπιταλισμού, είναι εύθραυστο»
Εξαρτάται από το πώς το θέλω εγώ να είναι
Θεμελιώδες Κύτταρο
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Το ΕΠΙΟΣΥ INFO ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω e-mail έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια με αναφορές σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις , υβριστικά ή συκοφαντικά θα αφαιρούνται!