Αντίθετα, χάνεται όλο και περισσότερο ακόμα και η διάθεση να ερμηνευτούν πολιτικά τα φαινόμενα – διάθεση που ως πρόσφατα χαρακτήριζε την κοινή λογική.
Γιάννης Παπαμιχαήλ
τ. Καθηγητής Ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου
Κάποιος ξένος με την ελληνική πραγματικότητα, κατάπληκτος μάλλον, θα διαπίστωνε στις διάφορες συζητήσεις στα κανάλια της τηλεόρασης, στις αναρτήσεις στο διαδίκτυο, στα σχόλια που ακούγονται δεξιά και αριστερά, τους δήθεν πολίτες αυτής της δήθεν ευρωπαϊκής χώρας της ρημαγμένης από την οικονομική κρίση, το διαλυμένο σύστημα υγείας και παιδείας, τις ανεξέλεγκτες ροές των λαθρομεταναστών, την αποδομημένη ιστορική μνήμη, τις επιδρομές της αποικιοκρατικής εφορίας στις περιουσίες και στα εισοδήματα, πολλούς από τους ανθρώπους δηλαδή που ζουν σε αυτή την χώρα, να εκφράζουν σε κάθε ευκαιρία με περισσή βεβαιότητα τις πιο αντιφατικές εκτιμήσεις τους πάνω στις αιτίες και τις συνέπειες των καταστροφών που έχουν υποστεί.
Το είδαμε και το ακούσαμε πάλι με τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές στην Αττική: παράλληλα με τις καταγγελίες της «ασύμμετρης απειλής» που επικαλείται εδώ και χρόνια η εκάστοτε κυβέρνηση – της απειλής που εκπορεύεται «μεταφυσικά», από τις πάντα μυστικές και σκοτεινές πηγές των ανώνυμων και απροσδιόριστων αντιπάλων του εκσυγχρονιστικού και προοδευτικού προγράμματος που υλοποιούν υποτίθεται οι παραπάνω «εκάστοτε κυβερνήσεις», η «αντισυνωμοσιολογική» ρητορική προσπάθησε με αρκετή επιτυχία και πάλι να εμποδίσει τη διατύπωση του πρωταρχικού και κεφαλαιώδους ερωτήματος: ποιες δυνάμεις οργανώνουν κάθε λίγο και λιγάκι τις πυρκαγιές που κατακαίουν την χώρα ως εμπρηστικές, πολεμικού τύπου ενέργειες; Με ποιες σκοπιμότητες; Με ποιους φυσικούς αυτουργούς που λειτουργούν περίπου ως καταδρομείς; Με ποια εγχώρια ή διεθνή στηρίγματα;
Απέναντι σε τέτοια ερωτήματα οι περισσότεροι δημοσιογραφούντες αναλυτές, σοβαροφανείς, εκλεγμένοι από το λαό πολιτικοί, αγανακτισμένοι δημοτικοί άρχοντες, πικρόχολοι ειδικοί σε θέματα δασών και πυροπροστασίας, και κυρίως οι εξοργισμένοι απλοί πολίτες που συνήθως βλέπουν σε αυτές τις περιστάσεις «τις περιουσίες και τους κόπους μιας ζωής να καταστρέφονται σε λίγα λεπτά», οι αυτόπτες μάρτυρες που είδαν τα παιδιά τους ή τους οικείους τους σε αυτήν την τελευταία πυρκαγιά να καίγονται ή να πνίγονται, επιλέγουν εντούτοις μια στάση «αγνωστικιστικά αδιάφορη» απέναντι σε παρόμοιες απορίες σχετικές με τις αιτίες της καταστροφής. Θα έλεγε κανείς ότι για την ιδεολογική «ειρηνοφιλία» του μέσου αποβλακωμένου πολίτη που ζει καθησυχασμένος στο αέναο παρόν των συμφορών του και που είναι πεπεισμένος εκ των προτέρων μόνο για τις πασίγνωστες ελλείψεις και την ανοργανωσιά του κρατικού εθνικού μηχανισμού, παράλληλα με τις «ασύμμετρες απειλές», υπάρχουν μόνο ζητήματα διαχείρισης των συμβάντων και απόδοσης ευθυνών στα ιδιωτικά συμφέροντα, την ανθρώπινη επιπολαιότητα και τις παραλείψεις του κράτους : «τα καλώδια της ΔΕΗ σπινθήριζαν», «υπήρχαν αυθαίρετοι οικισμοί μέσα στα δάση», πρέπει να στιγματιστεί «η αμέλεια των ασυνείδητων κατασκηνωτών που ανάβουν φωτιές όταν φυσάει ο άνεμος», να αναφερθούν «οι επιτήδειοι εμπρηστές που θέλουν να εγκαταστήσουν λατομεία ή ανεμογεννήτριες σε δασικές περιοχές» (παλαιότερα ήταν και οι βοσκοί που δημιουργούσαν βοσκοτόπια, αλλά τώρα η κτηνοτροφία στην Αττική έχει συρρικνωθεί, συνεπώς η φράση αυτή δεν ακούγεται πια). Η όποια, έστω έμμεση αναφορά σε πολιτικές σκοπιμότητες που ενδεχομένως θα ερμήνευαν ορισμένες από τις καταστροφές που υφίσταται ο τόπος, έχει εκ των προτέρων στιγματιστεί ως ανορθόλογη, λαϊκίστικη και συνωμοσιολογική.
Μισές αλήθειες λοιπόν, απολύτως συμπληρωματικές της μεταφυσικής των πάντα απροσδιόριστων «ασύμμετρων απειλών». Αλήθειες ωστόσο ικανές να συγκαλύψουν στα μυαλά των «πληροφορημένων» και «με άποψη» ιδιωτών, την απουσία ενός ευρύτερου και πιο σύνθετου πλαισίου ανάλυσης των διαφόρων καταστροφών και συνολικής κατανόησης του πλέγματος της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, πολιτισμικής, δημογραφικής και περιβαλλοντικής αποδόμησης και κατάρρευσης της χώρας.
Αλήθειες ελλειπτικές, στενές τόσο που να χωράνε στα γνωστά ερμηνευτικά σχήματα της «ατομικής ανευθυνότητας των ανώριμων πολιτών», των «οικονομικών συμφερόντων κάθε επίδοξου κατσαπλιά ή καταπατητή δασικών εκτάσεων» και κυρίως βέβαια της ανεπάρκειας του εθνικού κράτους ως προς την πρόληψη, την αυστηρή τήρηση των νόμων ή την έγκαιρη αντιμετώπιση των καταστροφών.
Τα στερεότυπα δηλαδή με τα οποία κουτσά στραβά, χρόνια τώρα βολεύεται η ανάπηρη πολιτική σκέψη των Ελλήνων «ευρωπαίων πολιτών» (ή «πολιτών του κόσμου) όταν επιχειρούν να στοχαστούν την πραγματικότητα. Των ηλιθίων δηλαδή που σε κάθε ευκαιρία παριστάνουν τους ενημερωμένους για τα πάντα και τους έξυπνους. Των «πολιτικά ορθώς σκεπτόμενων» νεοελλήνων που εξ ορισμού απεχθάνονται την δημόσια εκδήλωση κάθε «εχθροπάθειας» που θα έτεινε να πολιτικοποιήσει με «λαϊκίστικους» όρους, τις περί φυσικών και οικονομικών καταστροφών συζητήσεις, αποδίδοντας ερμηνευτικά, μέσα από εξ’ ορισμού, κατά τη γνώμη τους, «ανυπόστατες και αστήριχτες θεωρίες συνωμοσίας», τις πιθανές αιτίες των μεγάλων καταστροφών σε άλλους, πολιτικά εχθρικούς και αποσταθεροποιητικούς παράγοντες που δρουν εντός ή εκτός της χώρας με σχέδια και σκοπιμότητες.
Οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας αρνούνται πεισματικά να θέσουν έστω ως υπόθεση εργασίας το ερώτημα σχετικά με τις ενδεχόμενες πολιτικοστρατιωτικές προϋποθέσεις των καταστροφών, με τρόπο που θα μπορούσε να ανατρέψει τα υποτίθεται απολίτικα και ειρηνιστικά στερεότυπα με τα οποία έχει συνηθίσει να λειτουργεί η σκέψη των δουλικά και μοιρολατρικά «σκεπτόμενων», συστηματικών «αντισυνωμοσιολόγων» της συμφοράς.
Καταλήγουμε έτσι σε μια μορφή πολιτικού στοχασμού που αρνείται να αναστοχαστεί τις συνθήκες της λειτουργίας της και ασχολείται μόνο με τη διαχείριση του παρόντος.
Ένας πολιτικός της αντιπολίτευσης συνόψισε αυτήν την μεταμοντέρνα αίσθηση του «επείγοντος» στην κοινή αντίληψη ενός αέναου παρόντος που εμφανίζεται μέσα από διαδοχικές εμπειρίες. Έσπευσε λοιπόν να επισημάνει ότι οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται τόσο για το που οφείλονται οι φωτιές, όσο για τη διαχείριση της κρίσης που παρουσιάζεται κάθε φορά «για πρώτη φορά» στη ζωή τους.
Λόγου χάρη για τις συνέπειες της πυρκαγιάς στις περιουσίες τους και στις ζωές των οικογενειών τους. Αν υποθέσουμε ότι αυτό ισχύει – και στο μέτρο που θα συνεχίσει να ισχύει, πρόκειται για μια αντίληψη, ίσως και για μια νοοτροπία, που σίγουρα θα προκαλεί μεγάλη χαρά σε όποιον ή όποιους ενδεχομένως ετοιμάζονται να επαναλάβουν κάπου αλλού τις εμπρηστικές τους προσπάθειες: τι καλύτερο μπορεί να ελπίζει ένας πολιτικά ή οικονομικά δραστήριος εμπρηστής από έναν «αντίπαλο» που αρνείται συστηματικά να τον εντοπίσει ή να τον κατονομάσει λόγω των πολιτικώς ορθών «αντισυνωμοσιολογικών του πεποιθήσεων»;
Πρόκειται με άλλα λόγια, για μια ιδεολογική τρομοκρατία που έχει επιβληθεί εδώ και τριάντα σαράντα χρόνια, μέσω των οργανικών διανοούμενων του διεθνοποιημένου καζινοκαπιταλισμού, στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ και στην εκπαίδευση. Διαχέει τις αξίες του ειρηνισμού που αντιστοιχούν στις λογικές και τα συμφέροντα ενός παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού κόσμου εμπορευματοποιημένων κοινωνικών σχέσεων και απαγορεύει ακόμα και να σκεφτεί κανείς το ενδεχόμενο των διομαδικών συγκρούσεων με όρους εθνικών πολιτικών αντιπαραθέσεων. Έτσι διαμορφώθηκαν μέσα στις τελευταίες δεκαετίες μεγάλες ομάδες κατά φαντασίαν πολιτών του κόσμου, μια μάζα δηλαδή ιδεολογικά χειραγωγούμενων και διανοητικά ή μεθοδολογικά αποβλακωμένων ιδιωτών που έχουν μάθει να ερμηνεύουν τα γεγονότα και τις συγκρούσεις είτε με στενά οικονομικούς όρους, είτε ως τυχαία συμβάντα.
Με αυτές τις κοινωνικές και πολιτικές νοοτροπίες, δυστυχώς είναι βέβαιο ότι θα θρηνήσουμε ξανά θύματα. Και πάλι τότε θα ψάχνουμε τι και ποιος φταίει μέχρι να ξεχαστεί κι αυτό όπως όλα.
Πηγή
Ενα Like μας βοηθάει να συνεχίσουμε Facebook
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Το ΕΠΙΟΣΥ INFO ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω e-mail έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια με αναφορές σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις , υβριστικά ή συκοφαντικά θα αφαιρούνται!