Τη Ρόδο ή το πήδημα;

Πράγματι, η απεργία είναιεκβιασμός.
Δεχόμενοι, άλλωστε, πως κάθε δουλειά παρέχει μια υπηρεσία αναγκαία για το κοινωνικό σύνολο, ο εργαζόμενος όταν θίγεται έχει έναν τρόπο να πιέσει καταστάσεις:
να εκβιάσει τον εργοδότη, διαμέσου της κοινωνικής πίεσης που θα δημιουργηθεί από την διακοπή της παροχής της παρεχόμενης υπηρεσίας.

Έτσι, όσο πιο σημαντική είναι η υπηρεσία, τόσο πιο μεγάλη γίνεται η πίεση του κοινωνικού συνόλου.

Η πίεση αυτή ήταν πάντοτε ο μοχλός…πίεσης του εργαζομένου προς τον εργοδότη, αφού κάποια στιγμή η κοινωνία απηυδισμένη απαιτούσε από τον εργοδότη να υποχωρήσει, ικανοποιώντας κάποια αιτήματα, προκειμένου να γυρίσουν οι εργαζόμενοι στη δουλειά τους και να συνεχιστεί η παροχή της υπηρεσίας τους.

Τα τελευταία χρόνια όμως έχουν αλλάξει τα πράγματα.
Η επικοινωνιακή μηχανή παραγωγής προπαγάνδας έχει φτάσει στο απώγειο της δύναμής της και έχει αντιστρέψει τους όρους.
Έτσι, η κοινωνική πίεση από όπλο των εργαζομένων έχει καταστεί όπλο του εργοδότη.
Κάθε φορά που προκηρύσσεται απεργία σε κάποιο κλάδο, τα ΜΜΕ καταφέρνουν και εν ριπή οφθαλμού στρέφουν την κοινή γνώμη κατά της απεργίας.
Εξαφανίζουν τα δίκαια αιτήματα των εκάστοτε απεργών και αναμασούν συνεχώς μια αορίστως σφυγμομετρημένη (απ’ τους ίδιους) κοινωνική αγανάκτηση, η οποία δημιουργεί κλίμα, προβάλλουν ήσσονος σημασίας αιτήματα των απεργών και εσχάτωςτονίζουν κάποια περιστατικά διαφθοράς σ’ αυτόν τον κλάδο.
Έτσι, συκοφαντούν τον κλάδο, διακωμωδούν τα αιτήματα και δημιουργούν παράσταση… νίκης των απεργοσπαστικών μηχανισμών.
Παράλληλα, εκμεταλλεύονται την απουσία κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης και επιδίδονται σε ασκήσεις κοινωνικής μηχανικής, φέρνοντας σε αντιπαράθεση επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες.
Εξυπηρετούνται μάλιστα και από τη μειωμένη δυναμική των κοινωνικών αγώνων, αφού, με λίγες εξαιρέσεις, οι απεργίες διεξάγονται από τους ίδιους και τους ίδιους.

Πώς πρέπει να απαντήσουν οι εργαζόμενοι σε αυτήν την πραγματικότητα;
Να το δούμε πρακτικά.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα τους εκπαιδευτικούς που διαβουλεύονται για απεργία μέσα στις επόμενες μέρες.
Όλοι γνωρίζουμε πως οι κοινωνικές επιπτώσεις από την αναβολή των πανελλαδικών εξετάσεων (αλλά και των ενδοσχολικών εξετάσεων των υπόλοιπων τάξεων) έτσι κι αλλιώς θα ήταν τεράστιες.
Αλλά αν συνυπολογίσουμε και τα προλεχθέντα περί αντι-απεργιακής προπαγάνδας, μπορούμε να φτάσουμε στο ασφαλές συπέρασμα πως η κοινωνία θα στραφεί σύσσωμη σχεδόν ενάντια στους απεργούς εκπαιδευτικούς.

Επειδή όμως αυτό που ενδιαφέρει όλους μας, υποθέτω, είναι η επιτυχία μιας απεργίας, ενός κοινωνικού αγώνα, και όχι η απεργία ως αυτοσκοπός, πρέπει να συνυπολογίσουμε τα πάντα πριν αποφασίσουμε να ταχθούμε υπέρ ή κατά της προκήρυξης απεργίας μέσα στις εξετάσεις.

Ωφελεί σε κάτι μια απεργία που θα αναβάλει τις εξετάσεις, θα δημιουργήσει αναταραχή και ανατροπή του προγραμματισμού χιλιάδων οικογενειών, αν αυτή τελικά διεξαχθεί από τους ίδιους και τους ίδιους εργαζομένους;
Κατά τη γνώμη μου, σαφέστατα όχι.
Αντιθέτως, μια τέτοια απεργία αφενός θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα για τον κλάδο, αφού θα δοθεί η αφορμή και για περαιτέρω καταστροφικές -γι’ αυτόν- κυβερνητικές αποφάσεις και αφετέρου μπορεί να οδηγήσει και σε συνολικότερη επίθεση κατά των εναπομεινάντων εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Ήμουν πάντοτε αντίθετος με τις απεργίες των λίγων.

Ξέρετε τι θα γίνει, αν πάρουν την απόφαση της απεργίας πάνω τους οι πρόεδροι των κατά τόπους ΕΛΜΕ;
Θα κρυφτούν πίσω τους οι εκπαιδευτικοί, ευθυνόφοβα “θα κόψουν κίνηση” στην αρχή και μόλις σφίξουν τα πράγματα με απειλές της κυβέρνησης περί επιστράτευσης κλπ, οι εργαζόμενοι θα κρεμάσουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και θα κάνουν τους ανήξερους που “ήθελαν να δουλέψουν, μα οι συνδικαλιστές δεν τους άφηναν”.

Επειδή λοιπόν η εξέλιξη αυτή μοιάζει σχεδόν βέβαιη (βάζω και στοίχημα, που λένε), υπάρχει μία και μόνο λύση που μπορεί να δώσει λύση στο ζήτημα:
Να στηθούν κάλπες στα σχολεία και -ει δυνατόν- όλοι οι καθηγητές να αποφασίσουν αν θέλουν να προχωρήσουν σε αυτήν την ακραία κίνηση.

Αν το αποφασίσουν συνολικά σαν κλάδος, τότε αναλαμβάνουν και το βάρος της ευθύνης που τους αναλογεί και εξωθούνται αναγκαστικά στη στήριξη της απόφασης που θα λάβουν, όποια κι αν είναι αυτή.
Αν ψηφίσουν κατά της απεργίας, τότε ούτε γάτα ούτε ζημιά, θα κάτσουν να απολαύσουν με την έγκρισή τους τον μνημονιακό βιασμό.
Αν ψηφίσουν υπέρ, τότε θα αναγκαστούν να την τηρήσουν και να την περιφρουρήσουν, γνωρίζοντας εξαρχής τη δυσκολία του εγχειρήματος.

Έτσι, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να κινηθεί ενάντια στον κλάδο συνολικά και όχι απλώς σε κάποιους συνδικαλιστές αμφιβόλου ποιόητητος και προθέσεων.
Η κοινή γνώμη στην απεργία δε θα βλέπει πάλι “δέκα συριζαίους που γουστάρουν να κάνουν μπάχαλα”, αλλά έναν κλάδο υψώνει το ανάστημά του ενάντια στην κυβέρνηση.
Τότε και η κοινή γνώμη θα το αντιμετωπίσει αλλιώς το ζήτημα.
Άλλο είναι εξάλλου η επαναστατική γυμναστική δέκα φιλομπάχαλων και άλλο ο αγώνας σύσσωμου του κλάδου.

Τελοσπάντων, σε αυτή τη χώρα ας αναλάβουμε κάποια στιγμή ο καθένας μας την ευθύνη των πράξεων και των επιλογών μας.
Να μην κρυβόμαστε πίσω από συνδικαλιστικές ηγεσίες, από κομματικές επιλογές και τα τοιαύτα.
Η επιλογή στις εκλογές είναι εύκολο πράγμα και δίχως κόστος.
Η επιλογή του αγώνα όμως είναι μια δύσκολη και συνειδητή επιλογή δίχως γυρισμό.

Αν θέλουν οι πολλοί την απεργία, έχει καλώς. Ιδού η Ρόδος…
Αν όμως θέλουν την υπακοή, απλά τα πράγματα: Ιδού το πήδημα!
Ας επιλέξει ο καθένας συνειδητά: τη Ρόδο ή το πήδημα;

πηγη

• Facebook
• Twitter
• Linkedin
• Pinterest

You Might Also Like

Κοινωνικά

« PREV

NEXT »